Tuesday, May 29, 2007

For you...

Στον θαυμαστό κόσμο των γυναικών ελλοχεύουν πόθοι ,
έχιδνες ερώτων και νάρκισσοι

Ζώντας μέσα στην Ζωή , μπροστά της .
Κουβαλώντας σε ράχες ευθυτενείς τις ελπίδες μας .
Βάζοντας στα πόδια μας φτερά
και πάντοτε ανεβαίνοντας .
Προς τους ανέμους , πάντα προς τα ‘ κει . . .
Ανεμολάμνοντας σημαίνει, κωπηλατώντας στους ανέμους

Αγκομαχώντας σκαρφαλώνουμε στον χρόνο , χωρίς τίποτα από εκείνα
που αληθινά θελήσαμε να έχουμε μαζί μας .

Νυχτώνει .
Στην Μάνη και στις Πρέσπες ,
στα μοναστήρια του Άθως και στου Μυστρά τα κάστρα ,
στις Πύλου τις ξερολιθιές , εκεί όπου πριν λίγο μια σαύρα λιάζονταν,
βαθύ τώρα πέφτει σκοτάδι .

Στον θαυμαστό κόσμο των γυναικών ελλοχεύουν πόθοι ,
έχιδνες ερώτων και νάρκισσοι

Monday, May 28, 2007

sex,sex&sex


Aφορμή για τα παρακάτω η αναλυση που διάβασα από την νέα αγαπημενη so_far ,σε τύπους γυναικών αναφέρεται ...Ενδιαφέρον, για να δούμε λοιπόν :

...τύποι γυναικών ... ,τύποι πολλοί, τύποι γενικώς και αορίστως ή και ειδικώς και ειδικώτερα εκείνες που την γούνα μας την έχουνε κάψει...

...Μα ό ένας ο υπέροχος ,ό απλός και ο αρχέγονος. Εκείνος ο τύπος γυναικός
- ο σπανιώτατος -, εκείνος που χωρίς πολλά πολλά, απλά θεσπέσια πηδιέται ,χωρίς δικαιολογίες και προσχήματα ,που πέρνει αυτό που θέλει, όταν το θέλει και αν το θέλει , αυτόν τον τύπο μήπως θα σας ήταν εύκολο να μου τον περιγράψετε ...;;;

...χμ !!! Λίγο δύσκολο ε;;; Οκ το ξέρω χρειάζεται και το συναίσθημα δεν λέω !!!
Ομως αν έτσι προβοκατόρικα σας γράφω είναι απλά για μια συζήτηση ν'ανοίξω ...

ή αλλιώς, σ'εσας ποτέ δεν έτυχε ;

Κι αν έτυχε , που δηλαδή έτυχε , άλλο το αν ενδώσατε,που δηλαδή ενδώσατε
και δώσατε και δώσατε
και ύστερα φυσικά αχ,ναι βρε ... μετανοιώσατε ,
είτε ενδώσατε ,έιτε δεν ενδώσατε ...
τι εύκολο όμως που θα ήταν βρέ κορίτσια μερικές φορές
απλά και μόνο να πηδιόσαστε...

Friday, May 25, 2007

Πρωινές εξυπναδούλες...

Ο Νταλάρας , ναι , αυτός .Αυτός μπορεί να ήταν κάποια λύσις … Δηλαδή ρε δεν μας χέζεις ρε Νταλάρα… κι ύστερα από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα. Μα φυσικά ωραιότατο λογοτεχνικό κείμενο ….Ισα που μας φερνει έξω από την πόρτα . Του Δρομοαϊτιου βεβαίως – βεβαίως. Ναι ο Τσαγανέας !
Εγω αυτά τα θυμάμαι γιατί εγώ και μεγάλος είμαι και όμορφος . Ασχετο το τελευταίο όμως γιατί να μην το καταθέσω και αυτό; Με τα παχουλα δακτυλάκια της άνοιξε το λουστρινένιο πορτοφολάκι. Ξαναμέτρησε τα κέρματα. Πάλι λειψα τα έβγαλε .ακριβώς σαν το μυαλό της. Αυτό που κατά τα φαινόμενα ποτέ της δεν την προστάτεψε από τις κακοτοπιές. Όπως τότε δηλαδή που οι γονείς της χρυσή την έκαναν «να μην»…
Α, εμείς την διασκεδάζουμε την δυστυχία των άλλων !!!
Κι ύστερα δεν έχει πλοίο ,δεν έχει όδο έτσι όπως την ζωή σου την ρημαξες εδώ. Βαρέθηκα, ειλικρινά βαρέθηκα. Ω, μα τι κοσμοσυρροή βλεπω εδώ . . . Βρε Καλως τους κι ας άργησαν. Οκ πάμε πάλι από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα.
- Ο γιατρός αργεί ;;;
- Φυσικά και έχω ραντεβού…
- Πόσο ;;;
- 250 η ώρα, 400 το δύωρο…

Pas mal … Je m’ ennuie mais que faire ???


Άργησες , άργησες πολύ . Και τώρα τίποτα δεν είναι πιά ίδιο .Πως θα μπορούσε άλλωστε ;
Χρυσαλοφουρφουρα, θαλασσοαγκαλιασμένα δεμένα στης αλκυόνης τα δεσμά
Εδέσματα εξωτικά
Ή μια απλή κρεμούλα ???

- Έχει όμως ποιητικότητα η γραφή του...

Wednesday, May 23, 2007

Just for you ...

Είναι χαρά τελικά αυτό. Σαν ένα καινούργιο παιχνίδι. Η μάλλον καλύτερα σαν να ξαναβρίσκεις ένα παλιό παιχνίδι που ήταν καταχωνιασμένο, σ’ εκείνο το παλιό μπαούλο, ανάμεσα σε σπασμένα στρατιωτάκια, τα πιόνια του γκρινιάρη και την μονόπολη που όλως περιέργως μέχρι σήμερα επιβίωσε.
Παιχνίδι λοιπόν . Δράση – αντίδραση. Βήματα διστακτικά , εξάλου το γήπεδο και ο αγωνιστικός χώρος εντελώς αγνωστος. Μικρες προσεγγίσεις, αναμονή και γιατί όχι, διορθώσεις .
Να ας πούμε , φαντασιώσεις με γόβες στιλετο ... όχι Κι από την άλλη η επιλογή του « γάμησε » πλήρως κατανοητή . Εκπληξη και χαρά . Χριστιανοι – Λιοντάρια : 1-0 !!!
Και αναμονή ... ή καλύτερα η προσμονή ... άλλο καλό κι ετούτο ...

( ...Ξημέρωμα στην Λισαβώνα , στο εμπορικό λιμάνι , βάρδια στην γέφυρα μ’εκείνη την μυρωδιά των περισσότερων λιμανιών , ακαθόριστη κι όμως τόσο χαρακτηριστική... )

Monday, May 21, 2007

Footfalls echoes in the memory...

(πέρασμα ... , για που ;;;)


B u r n t N o r t o n

Time present and time past
Are both perhaps present in the future?
And time contained in time past.
All time is eternally unredeemable.
What might have been an abstraction?
Remaining a perpetual possibility
Only a word of speculation.
What might have been and what has been
Point to one end, which is always present.
Footfalls echo in the memory
Down the passage which we did not take
Towards the door we never opened

Into the rose-garden. My words echo
Thus, in your mind.
But to what purpose
Disturbing the dust on a bowl of rose leaves
I don’t know.
Others echoes
Inhabit the garden. Shall we follow?

Monday, May 14, 2007

Α Π Ο Υ Σ Ι Α




Πάντοτε γλυκερός . Γλυκερός είναι μια λέξη που σιχαίνομαι . Πάντα τις λέξεις μου τις χώριζα . Από τη μια μεριά εκείνες οι αγαπημένες , οι πολυχρησιμοποιημένες κι από την άλλη οι μισητές. Στη μέση το μέγα πλήθος των αδιάφορων λέξεων . Ωστόσο όλες ζωντανές τις θεωρούσα . Οι λέξεις σαν πλήκτρα πιάνου νοητού , ξυπνούν στον καθένα την προσωπική του μουσική .
Μα πόσο στ’ αλήθεια παιδεύομαι μαζί τους . Ώρες – ώρες νοιώθω σαν ένας από αυτούς τους ζωγράφους . Ξέρεις από εκείνους που μπορούν να χειρίζονται με ζηλευτή επιδεξιότητα το πινέλο , τις μπογιές . Που έχουνε μάθει άριστα από τα χρώματα τα βασικά, να βγάζουν την κάθε απόχρωση . Όμως τι κρίμα , για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο ποτέ την μετριότητα δεν θα την ξεπεράσουν . Μπορούν βεβαίως να γίνουν πολύ καλοί αντιγραφείς. Ίσως μάλιστα και κάποιοι – ελάχιστοι – πινακές τους να αποσπάσουν κάποιον θαυμασμό , εντάξει όχι και του τόσο ενημερωμένου κοινού , μα τι να κάνουμε ; Βλέπεις αν επίπονα την τεχνική την κέρδισαν , η φαντασία , το ύφος , αυτό το προσωπικό που απογειώνει , δεν κερδίζεται , δεν μαθαίνεται . Αυτό ή υπάρχει, ή δεν υπάρχει .
Τι νόημα να’χει λοιπόν με τα χαρτιά και τα μολύβια μου και σήμερα να καταπιαστώ ; Ολά μου μοιάζουνε αυτή την μέρα την μουντή σαν να σέρνονται . Το φως , οι ώρες , η διάθεσή μου . . . Όλα αφάνταστα γλυκερά φαντάζουν γύρω μου . Η ώρα περνάει . Καρφωμένο στην ίδια θέση με βρίσκουν κάθε φορά που συναντιούνται , του ρολογιού οι δείκτες . Στην ίδια θέση , δεμένο στις ίδιες συνήθειες , στα ίδια πρέπει , στις ίδιες ξένες ζωές , δέσμιο της αδυναμίας μου . Ριζωμένο με βρίσκουν κι οι μέρες που μια – μια ξεφλουδίζουν και πέφτουν από του τοίχου σου το ημερολόγιο

Απόψε Θα’ θέλα να μυρίσω την βρεγμένη γη . Το χώμα , τα φύλλα μετά από την ανοιξιάτικη καταιγίδα . Είναι λοιπόν αυτό τόσο πολύ ; Πόσο απαραίτητα να μας είναι άραγε όλα ετούτα που μας περιστοιχίζουν ; Σίγουρα όχι τόσο όσο μας στοιχίζουν .

Σςςς ,σκέψις αιρετική . Απεταξάμην

Τα παρατάω λοιπόν όλα , όχι σήμερα , όχι , με τέτοιο βάρος είναι μάταιο με τις λέξεις μου να παιδευτώ .
Κι έτσι ξαφνικά με πιάνει χαρά μεγάλη . Σαν να μου ξέφυγα αυτό το βράδυ .

Φωκίωνος . Βροχή και το αυτοκίνητο ανέβασμένο πάνω στο πεζοδρόμιο . Τα τζάμια θολωμένα , στερέωμα ουρανού , τα φώτα της πλατείας πάνω τους , αστέρια . . .
Θεέ μου , είμαι μια χαρά . Σουβλάκια και Coca-Cola , τρέξανε και τα τζατζίκια , έγινα σκατά Άφιλτρο Sante και στο ραδιόφωνο το θέατρο της Δευτέρας . Λαμπέτη – Παπαμιχαήλ . Ηχογράφηση παλιά . Κρυώνω , μα μένω ως το τέλος . Βραδιά μαγική.

Η πρώτη νύχτα που δεν σε σκέφτηκα . . .

Wednesday, May 9, 2007

myrto


Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου.
Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία, της πρότεινε να παίξουν κρυφτό.
Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε :"Τι είναι κρυφτό;"
Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια -την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα- να παίξουν κι αυτοί.
Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν:Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει.
Ενα, δυο, τρία άρχισε να μετράει η Τρέλα.
Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε.
Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στη σκιά του Θριάμβου ο οποίος με τη δύναμή του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.
Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε την άφηνε ελεύθερη. Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα.
Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα, ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο γι` αυτόν.
Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού.
Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.
Ο Ερωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Εβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί...1000... μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει.
Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά.Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία.Ενιωσε το ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει κα τον Θρίαμβο.Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί.
Σιγά - σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Ερωτα.Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δέντρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα...Οταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου. Ηταν ο Ερωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα, του είχαν πληγώσει τα μάτια.Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Ερωτα.Κι έτσι από τότε ο Ερωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει...




Monday, May 7, 2007

II


- Παραδομένη στις ευκολίες σου .Ναι αυτό είναι , αυτό είσαι . Δεν προσπαθείς πια για τίποτα…

Τίναξε νευρικά την στάχτη του τσιγάρου της . Ένοιωθε το αίμα να της σφυροκοπάει το κεφάλι , όμως όχι σκέφτηκε, δεν πρόκειται κι ετούτη την φορά να του την κάνω την χάρη. Κι έστειλε πάλι το βλέμμα της στην άκρη του τσιγάρου ,εκεί στην καύτρα. Μαζί της να καεί . Χαμογέλασε ξέροντας πως αυτό θα τον εκνευρίσει ακόμα περισσότερο .
Δεν μπορείς να πεις … πάνω απ’όλα κυρία, ατάραχη ! Όχι , δεν πρόκειται να σου κάνω την χάρη . Δεν θα φωνάξω . Όλα θα τα υπομείνω . όλα απόψε θα τα αντέξω , όμως την χάρη δεν θα στην κάνω . Κουβέντες άλλες μαζί σου δεν θ’ ανοίξω.
Απάθεια λοιπόν μπροστά στον πόνο , απόλυτη αταραξία Βέβαια όλα αυτά απ’ έξω ή μάλλον καλύτερα , όλα αυτά , ακριβώς για τους απ’ έξω ! Aπό μικρή το είχε αυτό . Στα πιο δύσκολα της έβγαινε .Η άμυνα της ήτανε αυτή , η άμυνα της μπορεί και το λάθος της . Όμως μερικά πράγματα δεν αλλάζουν και με τον καιρό τα δέχεσαι έτσι όπως είναι , έτσι όπως τα κληρονόμησες. Ο χρόνος φαίνεται πως όλα τα αμβλύνει , τα λειαίνει , οι απότομες γωνίες αποκτούν καμπυλότητες κι εμείς χωρίς να το καταλαβαίνουμε σιγά – σιγά φαίνεται ότι συμβιβαζόμαστε . Αυτοί είναι και οι πιο επικίνδυνοι ! Οι συμβιβασμοί που έρχονται , που σου επιβάλλονται λες , έτσι αργά κι ανεπαίσθητα , ύπουλα . Χωρίς κραυγές και οιμωγές , χωρίς αντίσταση, μάχη καμία . Έτσι από κούραση θαρρείς … αργότερα βουβή έρχεται η απελπισία ,γιατί πιο πικρά κι από τα δάκρια της ήττας είναι τα δάκρια για τις μάχες που δεν δόθηκαν ποτέ.
Όλα αυτά όμως αργότερα, πολύ αργότερα , γιατί καθώς φαίνεται τις δυστυχίες μας πολύ καιρό πριν έλθουν με αξιοζήλευτη επιμονή , τις προετοιμάζουμε. Από τότε που πλέοντας στα πελάγη της ευτυχίας , αφήνουμε τα σημάδια να έρχονται και να φεύγουν. Ποιος τότε να τα έβλεπε ; Ποιος να τα’ αξιολογούσε ; Έτσι προλειαίνουμε το έδαφος σ’ αυτό το ξαφνικό που μας χτυπάει . Επώδυνο σαν το πρώτο τίναγμα του νεύρου σε χαλασμένο δόντι … κι ας είχε από καιρό αρχίζει να σαπίζει. Από πολύ μακριά ξεκινάνε τα κακά , διανύουνε διαδρομή μεγάλη , γι αυτό και με τόση δύναμη μας χτυπάνε .

Όχι έπρεπε από την αρχή να του την είχε κόψει την φόρα. Τότε που τα πρώτα σημάδια είχαν αρχίσει στον ορίζοντα της σχέσης τους να προβάλλουν και ποιος ξέρει ίσως τότε να μην έφτάναν ως εδώ , ή μάλλον τότε σίγουρα δεν θα έφταναν ως εδώ . Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο .
Τώρα κοίτα τον αποθρασυμένος συνεχίζει . Θόρυβος ακαθόριστος έχουνε γίνει πια τα λόγια του . Καιρό τώρα, ενόχληση απλή είναι κι περιβόητοι θυμοί του . Μα εδώ είναι και το μεγαλείο του ! Συνεχίζει στον ίδιο ακριβώς ρυθμό … και να πεις ότι τον ενδιαφέρει ; Όχι βέβαια , απλά έτσι του έρχεται πιο βολικό, η ευκαιρία του είναι αυτή και σίγουρα δεν πρόκειται να την αφήσει να πάει χαμένη . Ευκαιρία γι’ άλλη μια παράσταση .
Κανονικά τώρα θα έπρεπε να ουρλιάξει … Κανονικά … μα όπως λέει και η Έλλη ‘‘τι πάει πια κανονικά στην ζωή μας ; Μόνο η περίοδος αλλά κι αυτή για πόσο ακόμα ; ’’
Αλήθεια από την πρώτη εκείνη φορά , πέρα από την αρχική τρομάρα , μόνο σαν ενόχληση την έβλεπε την μηνιαία προίκα του φύλλου της . Μόνο τώρα τελευταία προστέθηκε ο πόνος . Οι πόνοι της περιόδου αντέχονται . Οι άλλοι όμως ; Της ψυχής ; Σταθεροί κι αυτοί , έρχονται και φεύγουν (;), κάθε μήνα . Γι αυτό το γαμημένο το ‘‘πόσο ακόμα ’’.



- Καλά μόνος μου μιλάω ;

Δεν προσέχει ,σαν να έχει τελείως πια αδειάσει . Σίγουρα ωροσκόπο θα έχεις σκορπιό της έλεγε η Έλλη και δώστου τηλέφωνα στη Τιτίνα. Σιγά που θα θυμότανε την ακριβή ώρα η μάνα της...
Πάντως ξημερώματα ήτανε , ήμασταν στις Αλέκας όταν με πιάσανε οι πόνοι και . . . και τώρα τι κάνουμε , η Έλλη να φέρνει όπως πάντοτε την καταστροφή. Τώρα πως θα υπολογίσουμε τον ωροσκόπο σου ; ; ; Οι προβληματισμοί της Έλλης … οι βαθύτεροι του πενταλέπτου … και … και , σαχλαμάρες , μωρέ σκορπιός καραμπινάτος είσαι.
Αυτό είναι καρκινάκι με σκορπιό, πήξαμε στις δαγκάνες! Αυτό- καταστροφική δεν είσαι ; Είσαι ! Τι σου έφταιγε ο Κώστας και τον παράτησες κι αυτόν ; Μια χαρά παιδί … έ τώρα κάνε το μόνη σου … το παιδί … Κι ύστερα όλο αδιαφορία , με την τσαχπινιά στο μάτι - δεν πιστεύω να σε πειράζει,ξέρεις τον πήρα προχθές ένα τηλεφωνάκι … καλά πως κάνεις έτσι μόνο τηλεφωνάκι τον πήρα … - και να σκάμε κι οι δυό στα γέλια .

Τώρα όμως που σε θέλω , τώρα είναι που βρήκες … αχ βρε Έλλη …

- Χωρίζουμε

Δεν θα ασχοληθεί άλλο . Τώρα είναι η ευκαιρία . Τώρα που πήγε στο μπάνιο , τώρα που ετοιμάζεται για την τελική του έξοδο και το θεαματικό γεμάτο συντριβή φινάλε.
Ηθοποιός . Μάλλον καλύτερος εκτός σκηνής . Μόνο που εδώ φαίνεται πως αυτή είναι το μοναδικό και καταδικασμένο του κοινό . Παράσταση όμως άλλη δεν έχει . Σηκώνεται αργά ,παίρνει με μια ματιά δύο χαμένα χρόνια της και κλείνει σίγα την πόρτα πίσω της … Βάλε και τίτλο τώρα στο εργάκι σου ηλίθιε σιγοψιθυρίζει μέσα στο παμπάλαιο ασανσέρ :

« Η Δάφνη δεν μένει πιά εδώ »




ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Friday, May 4, 2007

STORIES...

Aς πούμε κάτι σαν μια πρώτη προσπάθεια. Το story : Η Δάφνη , καθηγήτρια μουσικής , απογοητευμένη , αν και μόλις πάτησε τα 30, τα παρατάει όλα και φεύγει για το νησί . Εκεί και ενώ σιγά – σιγά έχει αρχίσει να βρίσκει τους ρυθμούς της … την βρίσκει το αναπάντεχο … Α! ξέχασα να σου πω ότι πρόκειται για το νησί που πήγαινε από μικρό παιδί διακοπές .Από τότε δηλαδή που ζούσε και ο πατέρας της . Λοιπόν το ξαφνικό έρχεται μέσα σ’ έναν καφέ φάκελο . Απ ‘ έξω η σφραγίδα συμβολαιογράφου των Αθηνών . Το γράμμα , αν είναι δυνατόν , από τον πατέρα της ! Από τον νεκρό πατέρα της …
Και το κουβάρι αρχίζει σιγά – σιγά να ξετυλίγεται . Ο πατέρας της που λάτρευε και πέθανε όταν εκείνη ήτανε μόνο 9 ετών αποφάσισε – και φρόντισε μέσω του κ. Αποστόλου , συμβολαιογράφου Αθηνών – μόλις συμπληρώσει τα 30 της να λάβει αυτό το γράμμα .
Λοιπόν το όλο story κινείται γύρω απ ‘ αυτό . Ο Πατέρας που την λάτρευε γράφει σ’ αυτήν και για αυτήν , της μιλάει πλέον σαν ίσος προς ίσον , μόνο που υπάρχουν μερικά ας πούμε … προβλήματα , δεν μπορεί παρά μόνον να εικάζει για το πώς και σε τι η κόρη του έχει εξελιχθεί … δεν την ξέρει , την φαντάζεται . Μα πάνω απ’ όλα κι ας μην το παραδέχεται είναι η δική του η επιθυμία να τον γνωρίσει η Δάφνη που τον σπρώχνει σ΄αυτό το εγχείρημα . Κι έτσι οι εκπλήξεις της κόρης δεν σταματούν εκεί . Πληροφορείται πως από ‘ δω και μπρος κάθε 17 Φεβρουαρίου την μέρα ακριβώς των γενεθλίων της θα την περιμένει ένας νέος καφέ φάκελος , ας είναι καλά ο κ. Αποστόλου …
Τρία επίπεδα λοιπόν . Πρώτο , η πραγματική ζωή της Δάφνης . Δεύτερο η ζωή που έχει γι αυτήν φανταστεί ο πατέρας και τρίτο και μεγαλύτερο κομμάτι η ζωή όλης της οικογένειας όπως αποσπασματικά προκύπτει από τα γράμματα του πατέρα της.
Οι κίνδυνοι πολλοί . Πρώτον πολύ εύκολο να διολισθήσουν όλα προς το μελό . Δεύτερον ιδιαίτερα πολυσύνθετο και τρίτον Ξεκινάμε και ο Θεός βοηθός …




Την παραλία του Βαφειού λίγοι μονάχα την γνώριζαν και βέβαια μόνο ντόπιοι . Ήτανε κι ο δρόμος δύσκολός . Τουλάχιστον έτσι τον θυμότανε να είναι . Χωματόδρομος κακοτράχαλός , πινακίδα από τον μεγάλο δρόμο δεν υπήρχε – ευτυχώς – κι έτσι το μέρος για καιρό πολύ παρέμενε σχετικά άγνώστο . Θυμότανε ακόμα και πολύ καλά μάλιστα, την πρώτη φορά που πήγανε . Κι αυτό ακόμα και τώρα φαντάζει περίεργο γιατί τότε η Δάφνη, ήτανε δεν ήτανε οκτώ χρονών. Κι αν τα οκτώ χρόνια δεν φαίνονται λίγα , τα εικοσιδύο που έχουν από τότε περάσει, σίγουρα είναι πολλά . Ωστόσο η θύμηση είναι ολοζώντανη .
Ο πατέρας είχε για τα καλά νευριάσει . Βλέπεις είχε αληθινή λατρεία στο αυτοκίνητο ώστε και μόνο η ιδέα ότι θα δοκιμασθεί σ’ έναν τέτοιο καρόδρομο ήτανε ικανή να τον κάνει να διανύσει χιλιόμετρα παραπάνω αν υπήρχε λύση εναλλακτική γι να τα ‘ αποφύγει . Μα για τον Βαφειό δρόμος άλλος δεν υπήρχε κι η Τιτίνα το ‘ χε δέσει : μπάνιο στον Βαφειό . Βλέπεις της είχε φάει τ’ αφτιά η Χρυσούλα …
Έτσι λοιπόν μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα για τον πατέρα . Το χειρότερο με τον χωματόδρομο δεν ήτανε τα νεροφαγώματα , οι πέτρες και οι τεράστιές λακκούβες , όχι , το χειρότερο ήταν που δεν σ’ άφηνε να μαντέψεις το τέλος του. Έτσι όπως στριφογυριστά κατέβαινε ανάμεσα από τα δυό βουνά, μόλις πριν την τελευταία στροφή σ’ άφηνε να δεις την παραλία . Τότε όμως σ΄αποζημίωνε και με το παραπάνω . Η ανάσα σου κόβονταν καθώς έπαιρνες αγκομαχώντας την τελευταία στροφή . Τουλάχιστον δύο χιλιόμετρα μήκος , άμμος ψιλή και πλάτος από είκοσι έως σαράντα μέτρα κι όλα αυτά σ ένα ημικύκλιο , έτσι ώστε να σχηματίζεται ένας κόλπος μικρός , προστατευμένος σχεδόν απ’ όλους τους καιρούς . Μόνο ο γαρμπής τον έπιανε πράγμα ούτως ή άλλως σπάνιο για το νησί . Έτσι λοιπόν η θάλασσα πάντοτε αρυτίδωτη ήτανε, σε θαυμαστή αρμονία με την ησυχία και τη γαλήνη του τοπίου. Προς την άλλη άκρή – την αντίθετη από την απόληξη του δρόμου, τα νερά ήτανε πραγματικά παγωμένα κι αυτό γιατί ακόμα και μέσα στο κατακαλόκαιρο ένας μικρός παραπόταμος του Φονιά κατέβαζε νερό . Εκεί αν έπεφτες σου κόβονταν η ανάσα , πράγμα ωστόσο που καθόλου δεν εμπόδιζε την Τιτίνα να το αποτολμά μια και καθώς έλεγε έκανε καλό στην επιδερμίδα της . . .



ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Powered By Blogger

Labels