ΣΚΙΕΣ

Βραδιάζει

Σκιές αμβλύνουν τα συναισθήματα .
Σε είδωλα αλλοτινά , κόσμων απόκρυφων και μυστικών ,
εκεί σε έψαξα :

Στην αρχαία Βαβυλώνα κι αργότερα με βενετσιάνικη αρματωσιά ,
μου φάνηκε πως στις Αυγούστας την αυλή φευγαλέα ,
για λίγο μοναχά , σε είδα ;
Μα και πάλι ποιος μπορεί με σιγουριά για όλα αυτά να μου μιλήσει;

Νυχτώνει στην Μάνη και στις Πρέσπες ,
στα μοναστήρια του Άθως και στου Μυστρά τα κάστρα .
Στις Πύλου τις ξερολιθιές εκεί όπου μόλις πριν ,
μια σαύρα λιάζονταν , βαρύ τώρα πέφτει σκοτάδι .

Είναι τόσα πολλά που δεν θα προφτάσεις ποτέ να δεις
Την ευτυχία κανείς, ποτέ ,δεν μπορεί να σου την υποσχεθεί
μα είναι ακόμα πιο πικρό κι από της ήττας σου το δάκρυ ,
το δάκρυ εκείνο για μια μάχη που δεν δόθηκε ποτέ .

Σκοτεινιάζει .
Σε λίγες μέρες ο ήλιος εισέρχεται εις τον Κριόν .
Αρχή του Θέρους

ΙΜΕΡΟΣ

Τα μέρη όπου πήγαμε και τώρα πια έχουμε ξεχάσει.
Να ήταν Ανοιξη, Χειμώνας ;
Η μήπως κάποιο δειλινό του Σεπτέμβρη πάνω στις Σαντορίνης
τη πυρακτωμένη λάβα ;
Να ήταν φιλί ή και λυγμός,
όταν με φύλλα κισσού κι αγιόκλημα
τη παρθενιά σου σπονδή και δώρο πρόσφερες...


Να ήταν ήχος, γεύση
ή μήπως εκείνο το άρωμα του πόθου;
Κι όμως τίποτα πιά δεν έχει σημασία
όσο των ποδιών σου εκείνο το απόκρυφο ανάμεσα.
Στον θαυμαστό κόσμο των γυναικών ελλοχεύουν πόθοι, έχιδνες ερώτων και νάρκισσων


Μα λες όμως για μένα πια, τίποτα να μην έχει σημασία
όσο των γλουτών σου εκείνο το απόκρυφο, όσο και υγρό ανάμεσα.