time in a bottle ...

Μιά φορά κι ενάν καιρό κάπου σ’ ένα παραμύθι με το κουκί και το ρεβύθι ...
εκεί μέσα στο ξέφωτο του δάσους χάθηκε ένα κορίτσι...
Μέρες τρείς και νύχτες δέκα, την εψάξαν γύρω –γύρω ,
Μα κανείς δεν είχε κάτι να τους πεί
Λες και την καταπιέ η γή ...

Ρώτησαν την ανεμώνη ,ρώτησαν και το σοφό παγώνι
Ρώτησαν κι έναν λαγό

που ‘τυχε να περνάει από ‘κει ,
μα κι αυτός τους είπε πως καιρό είχε να την δει...

Ανησύχησε όλο το χωρίο , μην μπορώντας να πιστέψει
πως την εκατάπιε η γη και μείναν τώρα μοναχοί ...
Τους έλειψαν τα μάτια της τα πράσινα ,το γέλιο το κελαριστό
που αντηχούσε σ’όλο το μπλογκοχωριό ...

Να’ ταν απόφαση συνειδητή ή μήπως η μοίρα η κακή ;
Να ξεστράτησε κι εχάθη ή μη την επήρε η μάγισσα η κακιά
Αυτή που λένε τα παιδιά

πως είναι δυό μέτρα αψηλή , με ένα μάτι και κουτσή ...
Και την κρατάει πάνω στον πύργο μακριά
Ποτίζοντάς την λησμονιά ...


Επέσε που λέτε κι ό χειμώνας , ήρθανε τα ξεροβόρια
Τα τσουκάλια πάνω στις φωτιές ν’ αχνίζουν
κι οι λέβέντες γύρω-γύρω να καπνίζουν ...

Αράγε την άνοιξη την κατοπινή ποιός γι’αυτήν πάλι να ρωτήσει ;
Ποιός μάτια πράσινα να θυμηθεί ;
Ποιός να ψάξει πάλι στο ξέφωτο για να την βρεί ;

Ανεμολάμνοντας σημαίνει κωπηλατώντας στους ανέμους πόσοι ωστόσο να το καταλαβαίνουν ;
Έχουν μια σπάνια ομορφιά οι συνειδητά άκοπες κινήσεις.
Άσκοπες , μα όχι στην τύχη αφημένες , από κάποια εσώτατη ανάγκη υποκινούμενες .
Μήπως μόνο από τους άλλους να ’ναι άσκοπες χαρακτηρισμένες ;

- Όταν δεν υπάρχει τίποτα πια να δώσεις και τούτο όχι γιατί έχεις στερέψει !

Ανεμολάμνοντας , κωπηλατώντας στους ανέμους σε ατμόσφαιρες καθαρές ,
γίνονται οι ιδέες και τα αισθήματα διάφανα ,γεννιούνται αποφάσεις και συναισθήματα διάφορα .

Πρωινή δροσιά σε φύλλα κισσού ,σε μερικές πολύτιμες σταγόνες σταλαγμένη .

- Ίσως γιατί δεν βρίσκεται κανένας τα δώρα της ύπαρξης σου να δεχθεί.

Σε χρώματα και σε ρυθμούς τριζοβολάει η ζωή μας κι ανεβαίνει .
Σε μυρωδιές που δεν λησμονήθηκαν .

« Τώρα που η παλιά άνοιξη , έμεινε πολύ πίσω και μια καινούργια φουσκώνει μέσα στους χυμούς . Μα τώρα είναι ακόμα μακριά . Η πόλη είναι σκεπασμένη από χειμώνα . Οκνές τουλίπες από καπνούς και σύννεφα φυλλορροούνε πάνω στις στέγες . »

Ανεμολάμνοντας σημαίνει κωπηλατώντας πάνω σ’ αυτές ακριβώς τις τουλίπες καπνών και σύννεφων της δυσθυμίας τους. Στην άχλη των ονείρων τους .
Και πως άραγε να γίνονταν αλλιώς ;

« Δεν ήταν ποτέ φρεσκοξυρισμένοι μα ούτε και ποτέ πολύ αξύριστοι. Το λεξιλόγιο τους ήταν μικρό και περιορισμένο σε τρεις μονάχα λέξεις : Καλημέρα – καλησπέρα – καληνύχτα . Καλή ( μέρα , εσπέρα , νύχτα ) κι ας ήταν κι η μέρα κι εσπέρα και η νύχτα κακή κι ανώφελη .Το φοβερότερο πάθος αυτών των ανθρώπων ήταν το κρύψιμο . »

Αγκομαχώντας σκαρφαλώνουμε στον χρόνο ,χωρίς τίποτα από εκείνα που θελήσαμε να έχουμε μαζί μας .

« Ζούσαν πίσω από την ζωή , σα να κουβαλούσαν στις ράχες τους την ταφόπετρα τους … »

Αγκομαχώντας σκαρφαλώνουμε στον χρόνο με συμπλέγματα κι ενοχές μονάχα ,
με πλήθος ευκαιριών που τις λογίζουμε χαμένες . . .

« Ήταν το πρόσωπο τους σκεπασμένο από ολόκληρα διχτυωτά με ρυτίδες .Σχεδόν αφανισμένο απ’ αυτές σε σχήματα που ζωγραφίζουν τους ποταμούς με τα παρακλάδια τους ή σαν τις σκασιματιές της απότιστης γης .Τα μάτια τους επίμονα πρησμένα σαν να κοιμόνταν ή να κλαίγαν διαρκώς – πράγματα απίθανα και τα δυό – Μα και πάλι ποιος μπορούσε να είναι σίγουρος ; »

Ανεμολάμνοντας, κωπηλατώντας στους ανέμους σ’ ατμόσφαιρες κι αγέρα καθαρό .
Ψάχνοντας κάτι . Κάτι να διώξει όλη ετούτη την βαρύτητα .
Ίσως αυτό να ζήταγαν με τις φωνές τους .

Της φθίνουσας πορείας απαρχής το τέλος, συναπάντημα κι απαντοχή ,
η συνειδητοποίηση των χαμένων χρόνων .

Κι έγιναν με μιάς , ιδέες καθαρές κι αισθήματα κρυστάλλινα.
Πρωινή δροσιά σε φύλλα πράσινα σταλαγμένη.

Αγκομαχώντας σκαρφαλώνουμε τα έρημά μας χρόνια χωρίς σταματημό , μ’ όλα εκείνα που μας έδωσαν και τα ‘ άλλα που από τα λάθη μας μόνοι μας φορτωθήκαμε στις πλάτες να βαραίνουν.

Καλύτερη είναι η σιωπή από το φάλτσο της φωνή τους.

Δεν είναι ο χρόνος , δεν είναι η ζωήκάτι που πρέπει οπωσδήποτε να νικηθεί .
Της φθίνουσας πορείας απαρχή και τέλος ,τώρα που η καινούργια άνοιξη μοιάζει στ’ αλήθεια να έρχεται .

Ζώντας μέσα στην Ζωή , μπροστά της .

Κουβαλώντας σε ράχες ευθυτενείς τις ελπίδες μας. Βάζοντας στα πόδια μας φτερά και πάντοτε ανεβαίνοντας .Προς τους ανέμους , πάντα προς τα ‘ κεί .

ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ

- Εντάξει είμαι, μην ανησυχείς
- Αχ σταμάτα, δεν είναι που ανησυχώ , απλά ... , να πως να στο πώ δεν μ' έχεις συνηθίσει
έτσι...

... Τι να της πεις τώρα, πως ν' αντιμετωπίσεις αυτό το βουβό παράπονο , ιδιαίτερα όταν σε τίποτα εκείνη δεν έφταιξε ;

Σηκώθηκε από το τραπέζι και με μια κίνηση - τόσο γνώριμη - πέρασε το χέρι αφηρημένα , κυκλικά μπροστα από το μέτωπο, μαζεύοντας τα μαλλιά ψηλά στο κεφάλι. Μοναδικό αναμένο φως, του απορροφητήρα . Άναψε το γκαζάκι.

- Θέλεις καφέ ;

- Καφέ τέτοια ώρα ;

Κενό... σιωπή...

Καθώς φαίνεται τις δυστυχίες μας πολύ καιρό πριν έλθουν με αξιοζήλευτη επιμονή , τις προετοιμάζουμε. Από τότε που πλέοντας στα πελάγη της ευτυχίας , αφήνουμε τα σημάδια να έρχονται και να φεύγουν. Ποιος τότε να τα έβλεπε ; Ποιος να τα’ αξιολογούσε ; Έτσι προλειαίνουμε το έδαφος σ’ αυτό το ξαφνικό που μας χτυπάει . Επώδυνο σαν το πρώτο τίναγμα του νεύρου σε χαλασμένο δόντι … κι ας είχε από καιρό αρχίζει να σαπίζει. Από πολύ μακριά ξεκινάνε τα κακά , διανύουνε διαδρομή μεγάλη , γι αυτό και με τόση δύναμη μας χτυπάνε .

Φαίνεται πως κι εκείνη άλλαξε γνώμη τελικά. Σηκώθηκε αργά και βγήκε από την κουζίνα. Από αύριο πρέπει να ψάξω για δουλειά σκέφτηκε ...

.........................................................................................................................................................................

@ αλήτισσα :

Δεν ήταν ουτε πολυ μεγαλη ουτε πολυ μικρη..Δεν ηξερε ουτε πολλα ουτε λιγα..Μονο να ειχε ξεχασει πως να πολεμαει..Απ αυριο θα ξεκινουσε μαθηματα..Κατι μεσα της βαθια της ελεγε οτι πολυ θα τα χρειαζοταν στο μελλον..

Une cuisine tout en chocolat...

- truffes au chocolat ...

- Mousse au chocolat et jus d'orange

-Fondu de chocolat ...

... mais plus que ca ... toi au chocolat ...

( ok. επανήλθα ...)