Μιά φορά που λες, ήταν δυό ζωές
Δυό ζωές με περιθώριο
Που ζούσαν στη παραμεθόριο.

Συναντήθηκαν κάποτε οι δυό μας οι ζωές
Και μπήκε το περιθώριο της μιάς, μέσα στο περιθώριο της άλλης
Με αίσθηση γλυκιάς ζάλης.

Δεν έζησαν όμως έτσι για πολύ
Μιαν άνοιξη μισή και λίγο από καλοκαίρι πέρασαν μαζί
Ητανε όμως μέρες μαγικές, να όπως λεν στα παραμύθια
Με φροντίδα, ζεστασιά, αγάπης προσμονή
Με χάδι, αγκαλιά φιλί.

Μα το Σεπτέμβρη λίγο πριν τη βροχή
Η μιά μας η ζωή
Κατάλαβε ότι ήταν πολύ αληθινή,
Για να ζει ζωή διπλή.
Στενεύανε τα όρια,δεν είχε άλλα περιθώρια.

Εφυγε από το σπίτι της, βγήκε έξω στο φως
Τώρα ελεύθερη πήρε το δρόμο χωρίς πίσω να κοιτάξει
Μη και τη γνώμη της αλλάξει.
Την αλήθεια της διεκδικούσε
Όσο κι αν αυτό την καρδιά της τη πονούσε...


Η άλλη η ζωή, πικραμένη και δειλή
που δεν θέλησε να χάσει τη βολή,
να μη μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει...
που πήγε αυτό που τόσο καρτερούσε,
σα χαμένη από τότε γυρνούσε
Εκλαίγε, φώναζε, παρακαλούσε
Ηταν βλέπεις αυτή, ζωή εγωιστική,
που την άλλη τη περήφανη αγαπούσε,
μα να την ακολουθήσει, δε μπορούσε.

Κι όμως κάποτε ακόμα κι εκείνη η δειλή κατάλαβε...
Ζωή στο περιθώριο,
Ζωή δεν είναι ...



Και κάπως έτσι,
Κάπου εδώ το παραμύθι μας τελειώνει
Όσο κι αν πληγώνει...

Μέσα από τη καρδιά μου λοιπόν, εμένα του παραμυθα
για σένα ζωή μου, όλου του κόσμου τα καλά
κι εύχομαι σ’εκείνη τη λέφτερη πιά
όχι άλλο περιθώριο
σε μιά ζωή που εκείνη μόνη να ορίζει το όριο
Εκει που την περιμένει αληθινή
Αγκαλιά, χάδι, φιλί ....