Thursday, March 29, 2007

My TOP- 20 ( WEEKLY updated )

1
YESTERDAY
BEATLES
2
NIGHTS IN WHITE SATIN
MOODY BLUES
3
WISH YOU WERE HERE
PINK FLOYD
4
I PUT A SPELL ON YOU
ALAN PRICE SET
5
LET IT BE
BEATLES
6
LOVE HURTS
NAZARETH
7
ANGIE
ROLLING STONES
8
IMAGINE
JOHN LENNON
9
JOHNNY GUITAR
PEGGY LEE
10
EPITAPH
KING CRIMPSON
11
A WHITER SHADE OF PALE
PROCOL HARUM
12
DUST IN THE WIND
KANSAS
13
THE HOUSE OF THE RISING SUN

ANIMALS
14
TIME IN A BOTTLE

JIM CROCE
15
HOLIDAY
SCORPIONS
16
STAIRWAY TO HEAVEN
LED ZEPPELIN
17
SOLDIER OF FORTUNE

DEEP PURPLE
18
CALIFORNIA DREAMIN
MAMAS & THE PAPAS
19
RAINY NIGHT IN GEORGIA

BROOK BENTON
20
SOUNDS OF SILENCE
SIMON & GARFUNKEL

Tuesday, March 27, 2007

ΒΑΡΔΙΑ

14 – 2 – 1979


Κομμάτια από φιλίες ξεχασμένες, σαν νότες σκορπισμένες . Μουσικές νυκτερινές αποσπάσματα των χρόνων εκείνων .
Σήμερα θα κατέβω ξανά στην παραλία
τη φωνή μου να ενώσω με το θρόϊσμα των φύλλων ,
με της θάλασσας το βουητό . Ανέλπιδη διαμαρτυρία .
Μνήμες σκόρπιες κι οι εικόνες ξεχασμένες.
Η φωνή σου βραχνή να ψιθυρίζει . Κι όμως όλες αυτές μνήμες κι εικόνες, φράσεις και νότες, συνδέονται αναπόσπαστα μεταξύ τους.
Είναι το παρελθόν .
Είμαι εγώ ο ίδιος καθώς αλλάζω μορφές στο πέρασμα του χρόνου,
τη ζωή πλάθοντας μέσα στα δυό μου χέρια .

Ενώνω τα βήματα μου με τα χνάρια των ποδιών σας
στη καλοκαιρινή άμμο .
Δεν έχουν σβηστεί χρόνια τώρα .
Δεν θα σβηστούν ποτέ από το μυαλό μου.

Κανένας ποτέ δεν ξέφυγε από την τέταρτη διάσταση.

???

Έρχονται κάποιες μέρες που λες νύχτα δεν θα τις ακολουθήσει . Είναι κάποιες καλοκαιρινές μέρες όπου λίγα λεπτά πριν και τίποτα δεν φαίνεται στον ουρανό .Τίποτα που να προειδοποιεί . Μήνυμα , ούτε σημάδι στον ορίζοντα κανένα . Ίσως κάποιου πουλιού το τρομαγμένο φτερούγισμα , μα όμως στ’ αλήθεια για πες μου , ποιος άραγε ακόμα το πέταγμα των πουλιών παρατηρεί ;
Έρχονται κάποιες νύχτες ανέφελες που λες μέρα δεν θα τις ακολουθήσει . Κι αν το φεγγάρι έχει όπως και σήμερα κρυφτεί , ακόμα καλύτερα … Στην Ανδρομέδα και στον Σείριο , στο Άλφα του Κενταύρου που ποτέ σου δεν μπόρεσες να το ανακαλύψεις , εκεί στέλνεις την σκέψη σου . Κι όλα ετούτα μόλις λίγα λεπτά πριν …
Να είναι η αίσθηση του απροειδοποίητου άραγε που αναστατώνει ή μήπως η απογοήτευση για όλα τα προειδοποιητικά μηνύματα που πέρασαν χαμένα ; Κι αν εκ των υστέρων δεν γίνονταν αντιληπτά δεν θά’ χαν σημασία καμία . Σαν που ποτέ τους να μην υπήρξαν . Όμως πόση η πίκρα της προειδοποίησης που κι αν έγκαιρα εστάλη , μόλις λίγα λεπτά μετά έγινε αντιληπτή ! Μετά και όχι πριν …
Αν άραγε η όσφρηση , η αφή , η όραση , ή ακοή , αν όλες σου οι αισθήσεις ή έστω κάποια από αυτές , αντιλαμβάνονταν τις προειδοποιήσεις , θα άλλαζε άραγε τίποτα ;
Μήπως έχει κανείς την δύναμη μια καλοκαιρινή μπόρα να σταματήσει ; Όταν η φύση γαληνεύει , κι γη περιμένει να ξεσπάσει επάνω τις η καταστροφική μανία του κεραυνού .

Όχι τίποτα δεν θα άλλαζε , ίσως μοναχά τ’ ασπρόρουχα από το τεντωμένο σχοινί της ταράτσας να προλάβαινες να μαζέψεις …

Je m'ennuie , mais que faire ???

Η αλήθεια είναι ότι το βρήκα ωραιότατο το προηγούμενο ...συνεχίζω λοιπόν μετά μανίας τα πλήκτρα να χτυπώ . Πω, πω, πώ βρε τι ωραία τα κτυπώ ... Κτυπούν στην ταράτσα τον Ανδρέα τατά κι εσύ τατά κι εγώ .Που πάει να πεί σ'αυτήν την γλώσσα την κουφή ... Σε λίγο θα έλθουν να με δέσουν .Περιορισμένες οι κινήσεις Λοβοτομή. Απήχθη αν και αντιστάθη σθεναρώς ... Τη γαμήσες μεγάλε . Ετσι δηλαδή και είχα λεφτά , μιλάμε για πολλά λεφτά τώρα , τελικά ένα τέτοιο βιβλίο θα εξέδιδα ... Μάλλον για να τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...
Πρόσεξε τον συλογισμό : αν κάθε μέρα γράφω , χμ , ας πούμε πέντε σελίδες ... πολλές ;;; Αντε ας πούμε τέσσερις ... σε δέκα μέρες έχουμε σαράντα ,σε εκατό 400 πωπω δηλαδή σ'ενα χρόνα τους φλομώσαμε μεγαλεεεε .
Τι θα γράφω ; Μα το '' απ'ο την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα " κι ξαφνικά ανάμεσα από τις κανέλες ,το κάρδαμο και τα μπαχαρικά τα άλλα έτσι χωρις προειδοποίηση καμιά ένα , δύο ποιός να ξέρει πόσα ... πάντως στα σίγουρα θα έλθουν ΄...έκεινα τα λιγοστα ψήγματα ... και τότε θα είναι η χαρά μεγάλη... Βλεπείς κι οι χαρές κι οι λύπες δεν μας προειδοποιούν, δεν μας προετοιμάζουν ... κι ειναι το αναπάντεχο που προσδίδει διαστάσεις θριαμβου ή πανωλεθρίας κι ας συνεχίζουν όλα την ίδια, την ατάραχη τους, την πορεία ... Ποιός την δικία σου την καταστροφή περιμένεις να προσέξει;
Καμουφλαρισμένα λοιπόν ... τέχνη αφηρημένη... ή μηπώς τελείως βαρεμένη ; Αστο αυτό ... θα το ερευνήσουν οι Ισστορικοί του μέλλοντος
Επανέρχομαι , κάτι σαν το ξάφνιασμα από το πρώτο τίναγμα του νεύρου, σε δόντι χαλασμένο... Φαίνεται πως οι μεγάλες της ζωής μας οι λύπες, έτσι απροετοίμαστους τελικά μας βρίσκουν ... κι όμως έχουνε από καιρό ξεκινήσει , απόσταση μεγαλη εχουνε διανύσει ΄κι ίσως και γι'αυτό να'ναι που τόσο αναπάντεχα και φοβερά μας συναντάνε...
ΣΥΝΕΧΙΖεται...
...από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα,από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα ,από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα...εντάξει αυτό το γράφω γρήγορα ,όμως και τιπότα άλλο να μην γράψω σήμερα πάλι σε καλό θα μας βγεί .Τις είδα και τις ΄δικές σας τις πραγματείες ... μη τρελλαθούμε κιόλας... Ψιλοβαρεμένοι είσαστε και γλύφετε ο ένας τον άλλο ... Α, και πάνω απ'όλα αδικοχαμένα ταλέντα. Μα πως δεν σας έχουνε ακόμα ανακαλυψει ; Απορίας άξιον!!!
Κι εγώ; Ε, εγώ τι ; Προσπάθησα από την καλή ,προσπάθησα από την ανάποδη ...τα ίδια σκατά κι στις δυό πλευρές συνάντησα ,γι'αυτό σου λέω καλύτερα ,από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα ...
αυτοβιογραφικόν δηλαδή και παρεπιπτόντως στην κανέλα έχω αλλεργία .Βέβαια αυτο μου πήρε πολύ καιρό για να το ανακαλύψω. Μάλιστα .Τι ώρα πήγε ; 1:24 ; Καλά, καλά τα παραατάω ...
Ωρέον το αφτοβιογραφικόν ... κι 'ομως οι δείκτες του ρολογίου στην ίδια πάντοτε θέση με βρίσκουν όταν συναντίουνται . Τα φύλλα από το ημερολόγιο του τοίχου σου σαν πέφτουν . κι όταν μας την πέφτουν κι είναι άδικο πολύ και σήμερα ο ύπνος να μην έρχεται γι'αυτό σου λέω σοβαρά : Η κανέλα , η κανέλα ...
Αυτή μπορεί να ήταν κάποια λύσις ...

ΚΙ ΕΓΩ ΘΥΜΩΣΑ...


...Αφού δεν απαντάτε κι εγώ ΘΥΜΩΣΑ ...


Saturday, March 24, 2007

ΑΛΗΘΕΙΕΣ....


Όσο μεγαλώνω ηλικιακά, αξιολογώ τις γυναίκες άνω των 40 ολοένα και περισσότερο και σας παραθέτω μερικούς από τους λόγους παρακάτω :

Μια γυναίκα άνω των 40 δεν θα σε ξυπνήσει ποτέ μες στα άγρια χαράματα να σε ρωτήσει «τι έχεις και τι σκέφτεσαι» γιατί πολύ απλά δεν την νοιάζει αν έχεις ή αν σκέφτεσαι κάτι...

Aν μια γυναίκα άνω των 40 δεν θέλει να καθίσει μαζί σου να δει έναν αγώνα, δεν θα καθίσει δίπλα σου απλά για να γκρινιάξει, επειδή εσύ βλέπεις τον αγώνα... θα κάνει κάτι που πραγματικά την ικανοποιεί και της προκαλεί ενδιαφέρον.

Οι γυναίκες άνω των 40 είναι διακριτικές... Πολύ σπάνια θα μαλώσουν μαζί σου σε κάποιο θέατρο όπου όλοι κάνουν ησυχία ή σε ένα πανάκριβο εστιατόριο. Είναι πάντα ικανές βέβαια να σε πυροβολήσουν αν και μόνο αν θεωρούν ότι θα την βγάλουν καθαρή μετά από αυτό...

Οι γυναίκες άνω των 40 είναι γενναιόδωρες στον σεβασμό που σου προσφέρουν αν και τις περισσότερες φορές δεν τον αξίζεις... αυτό επειδή ξέρουν πως είναι να μην σε εκτιμά κάποιος. Όσο μεγαλώνουν δε, γίνονται και περισσότερο διαισθητικές. Δεν χρειάζεται λοιπόν ποτέ να ομολογήσεις μια αμαρτία σε μιαγυναίκα άνω των 40... Την έχει καταλάβει πολύ πριν σκεφτείς να της την πεις!

Όταν δε αποκτήσουν και τις πρώτες ρυτίδες είναι μακράν πιο σεξουαλικές από τις νεότερές τους...

Οι γυναίκες άνω των 40 είναι ακριβοδίκαιες και ειλικρινείς. Ευθύς αμέσως θα σου πουν ότι σε θεωρούν ηλίθιο αν συμπεριφέρεσαι σαν ηλίθιος.. Δεν θα χρειαστεί ποτέ λοιπόν να αναρωτηθείς ¨προς τα πού πάει¨ μαζί της.

Ναι! Εξυψώνουμε τις γυναίκες αυτές για πολλούς λόγους!

Δυστυχώς όμως είναι ευρέως διαδεδομένο ότι για τις περισσότερες όμορφες, έξυπνες, καλοβαλμένες και σεξουαλικές 40άρες, υπάρχει ένας καραφλός κοιλαράς ξεμωραμένος, ο οποίος θα γελοιοποιηθεί ανά πάσα ώρα και στιγμή για μια πιτσιρίκα σερβιτόρα...

Κυρίες μου... Σας ζητώ ταπεινά συγγνώμη, εκ μέρους όλου του αντρικού φύλλου που υποστηρίζει τον μύθο «γιατί να αγοράσεις ολόκληρη την αγελάδα ενώ μπορείς να έχεις καθημερινά δωρεάν φρέσκο γάλα;»


Και εδώ η απάντησή από εσάς με αγάπη για εμάς...

Σήμερα το 80% των γυναικών δηλώνει κατά του γάμου. Γιατί? Γιατί επιτέλους οι γυναίκες συνειδητοποίησαν ότι «δεν αξίζει να αγοράσεις ολόκληρο γουρούνι απλά για να κατοχυρώσεις ένα λουκάνικο...»

Wednesday, March 21, 2007

Μια νύχτα από τα παλιά . . .


Είναι κι αυτή μια νύχτα που θα περάσει, με ή χωρίς εσένα η αυγή θα την διαδεχθεί . Τι κι αν εγώ πνίγομαι ; τι κι αν προσπαθώ για όλα αυτά να σου μιλήσω ; για νύχτες δίχως αφή , δίχως όσφρηση και γεύση καμιά . νύχτες μονότονες που καταλήγουν στα ίδια πάντοτε παγωμένα πρωινά . Αίσθηση κρύου μέταλλου σαν τανάλια να σου σφίγγει την καρδιά . Κι εγώ να γίνομαι ολοένα και πιο γλυκανάλατος . Οι λέξεις μου να σχηματίζουν κλισεδάκια ολοένα και πιο σαχλά : « Πετώντας πέτρες δεν σβήνεται το φεγγάρι » ή « μετρώντας τ’ αστέρια δεν έρχεται ο ύπνος » .

Κι εγώ πάλι δίπλα σου . Δίχως φασαρία και τυμπανοκρουσίες μα εσύ να μην το νοιώθεις , τίποτα να μην καταλαβαίνεις . Ως πότε; Σε τι να ελπίσω υπομένοντας τις απανωτές σου κρίσεις ; Περνάνε οι μέρες , οι μήνες , τα χρόνια . Πόσες νύχτες δεν ήταν σαν κι αυτή ; Ίδιες κι απαράλλαχτες . Χωρίς να βρίσκεις ποτέ το θάρρος μα ούτε και ποτέ να σε κυριεύει η υπέρτατη απελπισία ! Όλα σε τόνους πλάγιους και χρώματα μουντά .

Αν είναι κάτι που δίπλα σου καλά το έμαθα είναι το να μισώ με όλη μου την ψυχή τις ‘‘ χρυσές μετριότητες ‘‘ !

Κι εσύ :Χωρίς να μεθάς από ηδονή
ή ν’ αυτοκτονείς από την πίκρα . . .
γυναίκα που προσποιείται τον οργασμό της,
εκείνον που ποτέ δεν έρχεται ,
κοροϊδεύοντας άραγε ποιόν ;
Μήπως εκείνον που έχει ήδη γυρίσει πλευρό
και ροχαλίζει ;

Ναι στα σίγουρα κι ετούτης της νύχτας οι ώρες προς κάποια αυγή θ’ αργοκυλήσουν .
Θα έλθει όμως μια νυχτιά που η δικιά μου – επιτέλους – η αυγή θα την διαδεχθεί . Μόνο που τότε εσύ δεν θα είσαι πιά εκεί . Μα ακόμα περισσότερο , τότε , ούτε κι εγώ δεν θα είμαι σε θέση την απουσία σου ν’ αντιληφθώ . . .

Monday, March 19, 2007

HELP ...

...Αν κάποιος μπορεί να βοηθήσει ...
...θέλω να φτάσω στον Βόλο... Αν υπάρχει λοιπόν κάποιος bloger από την ευρύτερη περιοχή του Βόλου και θέλει, ας με βοηθήσει στην αναζήτηση μου ...


Ακόμα αν ξέρετε blogs από τον Βόλο ...

Saturday, March 17, 2007

φλούδι ...

...αν σε φέρει κάποτε ο δρόμος ως εδώ , τότε σίγουρα θα καταλάβεις , έτσι δεν είναι ;
...κι ετούτη η προσπάθεια ,σαν ένα μυνημα σε μπουκάλι, στο πέλαγος να ταξιδεύει.Οι πιθανότητες το ξέρω λιγοστές μα κι από την άλλη ο πνιγμένος από τα μαλιά του δεν λένε ότι πιάνεται :
...Ίσως λοιπόν στις όχθες σου να φτάσει ...

Friday, March 16, 2007

Π Ο Ρ Ε Ι Α

Ανεμολάμνοντας σημαίνει κωπηλατώντας στους ανέμους πόσοι ωστόσο να το καταλαβαίνουν ;
Έχουν μια σπάνια ομορφιά οι συνειδητά άκοπες κινήσεις.
Άσκοπες , μα όχι στην τύχη αφημένες , από κάποια εσώτατη ανάγκη υποκινούμενες .
Μήπως μόνο από τους άλλους να ’ναι άσκοπες χαρακτηρισμένες ;

- Όταν δεν υπάρχει τίποτα πια να δώσεις και τούτο όχι γιατί έχεις
στερέψει !

Ανεμολάμνοντας , κωπηλατώντας στους ανέμους
σε ατμόσφαιρες καθαρές ,
γίνονται ιδέες και αισθήματα διάφανα ,
γεννιούνται αποφάσεις και συναισθήματα διάφορα .
Πρωινή δροσιά σε φύλλα κισσού ,
σε μερικές πολύτιμες σταγόνες σταλαγμένη .

- Ίσως γιατί δεν βρίσκεται κανένας τα δώρα της ύπαρξης σου
[ να δεχθεί.

Σε χρώματα και σε ρυθμούς τριζοβολάει η ζωή μας κι ανεβαίνει .
Σε μυρωδιές που δεν λησμονήθηκαν .

« Τώρα που η παλιά άνοιξη , έμεινε πολύ πίσω και μια καινούργια φουσκώνει μέσα στους χυμούς . Μα τώρα είναι ακόμα μακριά . Η πόλη είναι σκεπασμένη από χειμώνα . Οκνές τουλίπες από καπνούς και σύννεφα φυλλορροούνε πάνω στις στέγες . »

Ανεμολάμνοντας σημαίνει κωπηλατώντας
πάνω σ’ αυτές ακριβώς τις τουλίπες καπνών και σύννεφων
της δυσθυμίας τους.
Στην άχλη των ονείρων τους .
Και πως άραγε να γίνονταν αλλιώς ;

« Δεν ήταν ποτέ φρεσκοξυρισμένοι μα ούτε και ποτέ πολύ αξύριστοι. Το λεξιλόγιο τους ήταν μικρό και περιορισμένο σε τρεις μονάχα λέξεις : Καλημέρα – καλησπέρα – καληνύχτα . Καλή ( μέρα , εσπέρα , νύχτα ) κι ας ήταν κι η μέρα κι εσπέρα και η νύχτα κακή κι ανώφελη .Το φοβερότερο πάθος αυτών των ανθρώπων ήταν το κρύψιμο . »

Αγκομαχώντας σκαρφαλώνουμε στον χρόνο ,
χωρίς τίποτα από εκείνα που θελήσαμε
να έχουμε μαζί μας .
« Ζούσαν πίσω από την ζωή , σα να κουβαλούσαν στις ράχες τους την ταφόπετρα τους … »

Αγκομαχώντας σκαρφαλώνουμε στον χρόνο
με συμπλέγματα κι ενοχές μονάχα ,
με πλήθος ευκαιριών που τις λογίζουμε χαμένες . . .

« Ήταν το πρόσωπο τους σκεπασμένο από ολόκληρα διχτυωτά με ρυτίδες .Σχεδόν αφανισμένο απ’ αυτές σε σχήματα που ζωγραφίζουν τους ποταμούς με τα παρακλάδια τους ή σαν τις σκασιματιές της απότιστης γης .Τα μάτια τους επίμονα πρησμένα σαν να κοιμόνταν ή να κλαίγαν διαρκώς – πράγματα απίθανα και τα δυό – Μα και πάλι ποιος μπορούσε να είναι σίγουρος ; »
Ανεμολάμνοντας, κωπηλατώντας στους ανέμους
σ’ ατμόσφαιρες κι αγέρα καθαρό .
Ψάχνοντας κάτι .
Κάτι να διώξει όλη ετούτη την βαρύτητα .
Ίσως αυτό να ζήταγαν με τις φωνές τους .
Της φθίνουσας πορείας απαρχής το τέλος ,
συναπάντημα κι απαντοχή ,
η συνειδητοποίηση των χαμένων χρόνων .

Κι έγιναν με μιάς , ιδέες καθαρές κι αισθήματα κρυστάλλινα
Πρωινή δροσιά σε φύλλα πράσινα σταλαγμένη

Αγκομαχώντας σκαρφαλώνουμε τα έρημά μας χρόνια
χωρίς σταματημό , μ’ όλα εκείνα που μας έδωσαν
και τα ‘ άλλα που από τα λάθη μας μόνοι μας φορτωθήκαμε
στις πλάτες να βαραίνουν.

Καλύτερη είναι η σιωπή από το φάλτσο της φωνή τους.
Δεν είναι ο χρόνος , δεν είναι η ζωή
κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να νικηθεί .

Της φθίνουσας πορείας απαρχή και τέλος ,
τώρα που η καινούργια άνοιξη μοιάζει στ’ αλήθεια να έρχεται .

Ζώντας μέσα στην Ζωή , μπροστά της .
Κουβαλώντας σε ράχες ευθυτενείς τις ελπίδες μας.
Βάζοντας στα πόδια μας φτερά και πάντοτε ανεβαίνοντας .
Προς τους ανέμους , πάντα προς τα ‘ κεί . . .

Σ Κ Ι Ε Σ

Βραδιάζει

Σκιές αμβλύνουν τα συναισθήματα .
Σε είδωλα αλλοτινά , κόσμων απόκρυφων και μυστικών ,
εκεί σε έψαξα :
Στην αρχαία Βαβυλώνα κι αργότερα με βενετσιάνικη αρματωσιά ,
μου φάνηκε πως στις Αυγούστας την αυλή φευγαλέα ,
για λίγο μοναχά , σε είδα ;
Μα και πάλι ποιος μπορεί με σιγουριά για όλα αυτά να μου μιλήσει;

Νυχτώνει στην Μάνη και στις Πρέσπες ,
στα μοναστήρια του Άθως και στου Μυστρά τα κάστρα .
Στις Πύλου τις ξερολιθιές εκεί όπου μόλις πριν ,
μια σαύρα λιάζονταν , βαρύ τώρα πέφτει σκοτάδι .

Είναι τόσα πολλά που δεν θα προφτάσεις ποτέ να δεις
Την ευτυχία κανείς, ποτέ ,δεν μπορεί να σου την υποσχεθεί
μα είναι ακόμα πιο πικρό κι από της ήττας σου το δάκρυ ,
το δάκρυ εκείνο για μια μάχη που δεν δόθηκε ποτέ .

Σκοτεινιάζει .
Σε λίγες μέρες ο ήλιος εισέρχεται εις τον Κριόν .
Αρχή του Θέρους


Powered By Blogger

Labels