Tuesday, September 3, 2013

Time present and time past.-


Time present and time past
Are both perhaps present in time future
And time future contained in time past.
If all time is eternally present
All time is unredeemable


Σε μια ηλικία πια, που ξέρω καλά πως είναι δύσκολο πολύ από αγάπη να χαθείς κι όμως ακόμα πιο δύσκολο χωρίς αυτή να ζήσεις.
Ακόμα κι από έρωτα, τον πιο επικίνδυνο, τον ανολοκλήρωτο, δεν πρόκειται να χαθείς.
Αλυσίδα που δεν έκλεισε με κρίκους χαλαρούς.
Έρωτας που δεν πρόλαβε στη φθορά του χρόνου να ξεφτίσει. Γι’αυτό και παραμένει ιδανικός.
Έρωτας που βγάζει αυθάδικα τη γλώσσα σ’όλους τους έκπτωτους έρωτες της ζωής μας.
Ποιος ; Αυτός που δεν πρόλαβε καν να ζήσει.
Αυτός που σκοτώσαμε πριν καν γεννηθεί
Αυτός που τρέφεται από την αμφιβολία της αιώνιας πιθανότητας.

What might have been is an abstraction Remaining a perpetual possibility….<
Της αιώνιας πιθανότητας όλων εκείνων που απλά φανταστήκαμε, όλων εκείνων που ποθήσαμε, όλων εκείνων που δεν ζήσαμε.
Της φωτιάς σ’ έτοιμο από το πρωί τζάκι που όταν έπεσε το σκοτάδι δεν ανάψαμε,
λες κι έλειψε ξαφνικά της αγάπης μας το προσάναμμα. Βόλτες πολύ νωρίς το πρωί ή αργά το σούρουπο, εκεί λίγο πριν νυχτώσει, δίπλα στη θάλασσα με τα πόδια γυμνά πάνω στην υγρή άμμο.

Ούτε κι αυτό !

Κάποια Κυριακή στο Μοναστηράκι, ανασκαφή για δίσκους παλιούς, γέλια, ματιές κι ύστερα καφεδάκι διπλό ελληνικό σε φλιτζάνι άσπρο χοντρό σερβιρισμένο.

Ούτε κι αυτό !

Με τα πρώτα κρύα, πουλόβερ χοντρό, ήλιος με δόντια, μα ατμόσφαιρα καθαρή κι ουρανός ανέφελος.

Ουζάκι στην Πειραϊκή, χταποδάκι στα κάρβουνα.

Ούτε κι αυτό !

Σπίτι με τοίχους πέτρινους δίπλα στην ακροθαλασσιά, όταν ο ήλιος έξω όλα τα πυρώνει… Πατζούρια καφασωτά, κουρτίνες μισόκλειστες. Μια δέσμη μόνο φωτός. Σε λευκά σεντόνια με άρωμα λεβάντας, ξανθά μαλλιά, γυμνή εσύ.

Ποτέ αυτό !

What might have been is an abstraction
Remaining a perpetual possibility
Only in a world of speculation
What might have been and what has been
Point to one end, which is always present.
Footfalls echo in the memory
Down to the passage which we did not take
Towards the door we never opened.


Και τώρα τι ; Ένα γεια σου τυπικό στο στόμα που κάποτε έλειωνε το σ’ αγαπώ.

Μένει αυτό !

“ Στην ακίνητη δεξαμενή βρίσκοντας έναν κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτερά του ”

Βραδιάζει

Σκιές αμβλύνουν τα συναισθήματα

Σε είδωλα αλλοτινά, κόσμων απόκρυφων και μυστικών, εκεί σε έψαξα :
Στην αρχαία Βαβυλώνα κι αργότερα με βενετσιάνικη αρματωσιά, μου φάνηκε πως στις Αυγούστας την αυλή φευγαλέα, για λίγο μοναχά, σε είδα ;
Μα και πάλι ποιος μπορεί με σιγουριά για όλα αυτά να μου μιλήσει ;

Νυχτώνει

Στη Μάνη και στις Πρέσπες,

Στα μοναστήρια του Άθως και στις Μάνης τις ξερολιθιές, εκεί όπου μόλις πριν, μια σαύρα λιάζονταν, βαρύ πέφτει τώρα το σκοτάδι
.
Σκοτεινιάζει

Σε λίγες μέρες ο ήλιος εισέρχεται εις τον Κριόν.
Αρχή του θέρους….
Μα τα όνειρα δεν πεθαίνουν. Οι δρόμοι μόνο χωρίζουν…
Αυτή λοιπόν η αιώνια πιθανότητα !

Footfalls echo in the memory Down the passage which we did not take Towards the door we never opened… Into our first world, shall we follow The deception of the thrust? Into our first world.

Η αιώνια πιθανότητα, ιδίως μετά από μια τυχαία συνάντηση, μετά από ένα αμήχανο γειά σου τυπικό, στο στόμα που κάποτε έλειωνε το σ’αγαπώ…

Garlic and sapphires in the mud appeasing long forgotten wars The dance along the artery The circulation of the lymph Are figured in the drift of stars...

Στον θαυμαστό κόσμο των γυναικών,
Ελλοχεύουν πόθοι, έχιδνες ερώτων και νάρκισσοι
Powered By Blogger

Labels