Ανάμεσα σε μένα και σε μένα

Σου είπα:
— Λύγισα.
Και είπες:
— Μη θλίβεσαι.
Απογοητεύσου ήσυχα.
Ήρεμα δέξου να κοιτάς
σταματημένο το ρολόι.
Λογικά απελπίσου
πως δεν είναι ξεκούρδιστο,
ότι έτσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος.
Κι αν αίφνης τύχει
να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μη ριψοκινδυνέψεις να χαρείς.
Η κίνηση αυτή δεν θα 'ναι χρόνος.
Θα 'ναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αυτοεκθρονίσου
από τα χίλια σου παράθυρα..
Για ένα μήπως τ' 'ανοιξες.
Κι αυτοξεχάσου εύχαρις.
Ό,τι είχες να πείς,
για τα φθινόπωρα, τα κύκνεια,
τις μνήμες, υδροροές των ερώτων,
την αλληλοκτονία των ωρών,
των αγαλμάτων την φερεγγυότητα,
ό,τι είχες να πείς
γι' ανθώπους που σιγά-σιγά λυγίζουν,
το είπες.


ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Ο ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΚΗΠΟΣ

'Eχω τρεις κόσμους. Μια θάλασσα, έναν
ουρανό κι έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου.
Θα μπορούσα αν τους διάβαινα και τους τρεις, να σας έλεγα
πού φτάνει ο καθένας τους. Η θάλασσα, ξέρω.
Ο ουρανός, υποψιάζομαι. Για τον πράσινο κήπο μου,
μη με ρωτήσετε.


ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

............ ΣΚΙΕΣ ...........

Βραδιάζει

Σκιές αμβλύνουν τα συναισθήματα .
Σε είδωλα αλλοτινά , κόσμων απόκρυφων και μυστικών ,
εκεί σε έψαξα :
Στην αρχαία Βαβυλώνα κι αργότερα με βενετσιάνικη αρματωσιά ,
μου φάνηκε πως στις Αυγούστας την αυλή φευγαλέα ,
για λίγο μοναχά , σε είδα ;
Μα και πάλι ποιος μπορεί με σιγουριά για όλα αυτά να μου μιλήσει;

Νυχτώνει στην Μάνη και στις Πρέσπες ,
στα μοναστήρια του Άθως και στου Μυστρά τα κάστρα .
Στις Πύλου τις ξερολιθιές εκεί όπου μόλις πριν ,
μια σαύρα λιάζονταν , βαρύ τώρα πέφτει σκοτάδι .

Είναι τόσα πολλά που δεν θα προφτάσεις ποτέ να δεις
Την ευτυχία κανείς, ποτέ ,δεν μπορεί να σου την υποσχεθεί
μα είναι ακόμα πιο πικρό κι από της ήττας σου το δάκρυ ,
το δάκρυ εκείνο για μια μάχη που δεν δόθηκε ποτέ .

Σκοτεινιάζει .
Σε λίγες μέρες ο ήλιος εισέρχεται εις τον Κριόν .
Αρχή του Θέρους

Modern Times ...

Ένας από τους καλύτερους βιολιστές στον κόσμο παίζει εξαίσια μουσική παριστάνοντας τον πλανόδιο μουσικό την ώρα της πρωινής αιχμής σε σταθμό του μετρό της Ουάσιγκτον. Άραγε πόσοι θα σταματήσουν για να τον ακούσουν; Το πείραμα έκανε η «Ουάσιγκτον Ποστ». Ο βιολιστής ήταν ο 39χρονος Τζόσουα Μπελ, διεθνούς φήμης βιρτουόζος που τρεις μέρες νωρίτερα είχε γεμίσει τη μεγαλοπρεπή Αίθουσα Συμφωνικής Μουσικής της Βοστώνης. Το βιολί του, ένα πολύτιμο Στραντιβάριους. Στις 7.51 π.μ. της Παρασκευής 12 Ιανουαρίου, την ώρα της πρωινής αιχμής, σ' έναν σταθμό που εξυπηρετεί κυρίως εργαζομένους σε κυβερνητικά γραφεία, ο Μπελ, ντυμένος με τζιν, μπλουζάκι και καπέλο του μπέιζμπολ, εκτέλεσε μέσα σε 43 λεπτά της ώρας έξι αριστουργήματα της κλασικής μουσικής - ξεκίνησε με το «Chaconne» από την παρτίτα Αρ. 2 του Μπαχ. Μπροστά του είχε ανοιχτή τη θήκη του βιολιού, με μερικά δολάρια για «μαγιά».

Τρία λεπτά πέρασαν χωρίς να συμβεί το παραμικρό. Εξήντα τρεις άνθρωποι είχαν ήδη περάσει όταν ένας μεσήλικας κοντοστάθηκε για κλάσμα του δευτερολέπτου και έστρεψε το κεφάλι προς τον μουσικό. Μισό λεπτό αργότερα, μια γυναίκα έριξε ένα δολάριο στη θήκη και απομακρύνθηκε. Χρειάστηκε να περάσουν έξι λεπτά για να σταματήσει κάποιος, να ακουμπήσει στον τοίχο και να ακούσει.

Στα τρία τέταρτα που έπαιξε ο Μπελ πέρασαν από μπροστά του 1.097 άνθρωποι. Επτά σταμάτησαν τουλάχιστον ένα λεπτό για να απολαύσουν τη μουσική. Είκοσι επτά έδωσαν χρήματα, οι περισσότεροι χωρίς να επιβραδύνουν - συγκεντρώθηκαν 32 δολάρια και κάτι ψιλά. Απομένουν 1.070 άνθρωποι που πέρασαν χωρίς να καταλάβουν τίποτε, πολλοί μόλις ένα μέτρο μακριά από τον βιρτουόζο, οι περισσότεροι χωρίς καν να γυρίσουν το κεφάλι. Και στις τρεις ομάδες υπήρχαν λευκοί, μαύροι και ασιάτες, νέοι και ηλικιωμένοι, άνδρες και γυναίκες. Μία μόνο δημογραφική ομάδα είχε απολύτως συνεπή συμπεριφορά. Κάθε φορά που περνούσε ένα παιδί, προσπαθούσε να σταματήσει για να δει και να ακούσει. Και κάθε φορά ένας γονιός το έσπρωχνε μακριά.

Όλα βιντεοσκοπήθηκαν με μια κρυφή κάμερα. Στην ταινία βλέπεις ανθρώπους να περνούν κατά κύματα, με χάρτινα ποτήρια καφέ στο χέρι και κινητά στο αυτί, σ' έναν θλιβερό χορό αδιαφορίας, αδράνειας και βιασύνης. Ο βιολιστής μοιάζει αποκομμένος από το κοινό του, που δεν τον βλέπει και δεν τον ακούει - ένα φάντασμα. Όμως είναι ο μοναδικός που βρίσκεται πραγματικά εκεί - τα φαντάσματα είναι οι άλλοι. Αν δεν μπορούμε να βρούμε λίγο χρόνο στη ζωή μας για να ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς στον κόσμο να παίζει μερικά από τα καλύτερα μουσικά κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ, σχολιάζει η «Ποστ», αν η πίεση της σύγχρονης ζωής μάς κατακυριεύει σε σημείο να γινόμαστε κωφοί και τυφλοί σε κάτι τέτοιο, τότε τι άλλα πράγματα μπορεί να χάνουμε χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε;

όλα σε τόνους πλάγιους ...

... σε τόνους πλάγιους , με φωτοσκιάσεις , ούτε έγχρωμα μα όχι και ασπρόμαυρα,

τώρα που μιά καινούργια Άνοιξη επωάζεται εντός μας ,

μα δεν είναι ακόμα τα πάντα έτοιμα γι αυτό ας περιμένουμε λιγάκι ακόμα ...

SEDUCTION

... μερικοί μπορεί και να θυμούνται ... Cine "ΒΕΝΟΣ" ,τέρμα Πατησίων , Lycee Leonin ... lol

the sound of silence ...

There are three kinds of silence...
The one following death,the only way to realise that somebody you loved doesnt exist anymore.No matter how many times the phone rings you know you'll never listen to his voice again.The only tangible way of absence. You can recall the figure but you can hardly recall the voice...
The second irreversible silence is when the circle has gone full length.Too much has been done,too much has been said and u know that u must let go realising that it's for the best. It may be conforting or it may even provide one with a sense of deliverance.

And then there is the third kind. The ominous one. Sudden and inexplicable.decided for you leaving a threat hovering above your head.lurking in the dark reminding you of the previous,hurtful ones and constantly intimidating you.it's the kind used by cowardly behaving post-adolescent individuals who are too afraid to continue something and too scared to end it.

Στ’ αληθινά παλιόκαιρος .Πλησιάζει Νοέμβρης και αυτή η ζέστη έχει εξουθενώσει τους πάντες . Δεν είναι φυσιολογική .Είναι οκτώ το βράδυ και η θερμοκρασία σταθερά στους 28 . Νοτιάς . Μα δεν είναι μόνο αυτό που έχει φέρει αυτή την εποχή τους Αθηναίους στα πρόθυρα της απόγνωσης . Είναι και η απεργία . Πάνω από μια βδομάδα απεργούν οι σκουπιδιάρηδες, οι σκουπιδιαραίοι που έλεγε και γιαγιά η Σοφία, καταλαβαίνεις λοιπόν για ποια ομορφιά μιλάμε … Κουφόβραση και ανάσα καμιά , τόνοι τα σκουπίδια σε κάθε γωνιά ολόκληροι λόφοι από δαύτα . Έψαξα χθες να ξεθάψω τα αντικουνουπικα. Εκνευρισμός παντού. Η Τιτίνα να ξανακατεβάσει τα καλοκαιρινά; Να μην τα ξανακατεβάσει; Εσύ κατακόκκινη από τα τσιμπήματα . Γκρίνια και των γονέων . Χθες έβγαλές και το πρώτο σου δόντι . Φαφούτικο , σου έφυγε ο κάτω δεξιός κοπτήρας . Ήταν μόλις είχε έλθει η μαμά από την δουλειά και εσύ ανεβοκατέβαίνες , για την ακρίβεια σκαρφάλωνες στον καναπέ του σαλονιού.
- Δάφνη θα πέσεις …
- Δεν πέφτω !
- θα πέσεις …

Μετά από λίγο , γεμάτη αίματα :

- Αααα μπαμπά , μπαμπάααα , έφαγα το δόντι μου !!!
- Τι λες βρε παιδί μου , για στάσου να δω .

Μια ωραιότατη τρύπα να χάσκει , αίματα ,ουρλιαχτά και η Τιτίνα στα τέσσερα να ψάχνει να βρει το δόντι . Του παιδιού το πρώτο δοντάκι που αλλάζει . Είναι γρουσουζιά , έλα ψάξε κι εσύ και σταμάτα επιτέλους να γελάς .

...Ποιόν νομίζεις να τον νοιάζει ; Πιθανότατα κανέναν .Είναι λοιπόν γι αυτό που γράφουμε εδώ μέσα ; Γιατί όχι σ'ενα τετράδιο , σ' ένα ημερολόγιο , οπουδήποτε ... πάντως κάπου αθόρυβα και προσωπικά ;

...Να γιατί δεν αντέχω τις μαλακιούλες ... όχι καλές μου τυρόπιτες ..., γιά να σας (μας) δούνε γράφετε ολές εδώ μέσα κι οι παπαριές περί ανωτερότητας , περιφρόνησης της αναγνωσιμότητας ... γιά γέλια !!!

...Ψοφάτε ψωνάρες για έκθεση ... αλλιώς για προσέξτε εκείνο το εικονίδιο στην οθόνη :" τα εγγραφά μου " λέει , άντε λοιπόν λεβέντες μου και μοσχαναθρεμένες , για να οδηγήσουμε εκεί τα αριστουργήματα μας. Όμως που τέτοιο πράγμα ... κι η καρδούλα να πεταρίζει όταν νεο comment θα μας βρεί , ή μήπως όχι ;

...Κι όλα αυτά θα ήταν και πιθανώς για τους περισσότερους να είναι , απόλυτα θεμιτά , αρκεί αυτή η καταράμενη η επίφαση να έλειπε , αυτό το δήθεν , το, έγω βασικά για τον εαυτό μου ... ε, κι αν τύχει κάποια αδελφή ψυχή να ενδιαφερθεί ... ρε όξω από δω βλαχάρες (sic !!! ).

... Φυσικά και για να σας προλάβω , πρώτου μου τα σούρετε, πρώτο ψώνιο απ' όλα τον εαυτό μου βάζω. Όμως γιά δέστε ,έγω ανοικτά σας απευθύνομαι ... Δηλάδη σε ποιούς ; Μα στο πολυπληθές αναγνωστικό κοινό μου . Γιατί ναι , εγώ ταλέντο μεγάλο έχω, πλην όμως παραγνωρισμένο , ξέρετε τώρα... κάτι οι δουλειές, τό φερε και η ανάγκη ... α! και βεβαίως να μην λησμονήσω ν'αναφέρω την απανταχού παρούσα, την πουτάνα κοινωνία ... ξέρετε , αυτή που πάει πακετο με τα ξένα χέρια που'ναι μαχαίρια .

...Έτσι λοιπόν μικρούλια μου ας το παραδεχθούμε κι ας μην ανησυχούμε , στο κάτω κάτω μπορεί η ψύχωση μας να'ναι καλύτερη από των άλλων !!!

Φιλάκια