ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ

- Εντάξει είμαι, μην ανησυχείς
- Αχ σταμάτα, δεν είναι που ανησυχώ , απλά ... , να πως να στο πώ δεν μ' έχεις συνηθίσει
έτσι...

... Τι να της πεις τώρα, πως ν' αντιμετωπίσεις αυτό το βουβό παράπονο , ιδιαίτερα όταν σε τίποτα εκείνη δεν έφταιξε ;

Σηκώθηκε από το τραπέζι και με μια κίνηση - τόσο γνώριμη - πέρασε το χέρι αφηρημένα , κυκλικά μπροστα από το μέτωπο, μαζεύοντας τα μαλλιά ψηλά στο κεφάλι. Μοναδικό αναμένο φως, του απορροφητήρα . Άναψε το γκαζάκι.

- Θέλεις καφέ ;

- Καφέ τέτοια ώρα ;

Κενό... σιωπή...

Καθώς φαίνεται τις δυστυχίες μας πολύ καιρό πριν έλθουν με αξιοζήλευτη επιμονή , τις προετοιμάζουμε. Από τότε που πλέοντας στα πελάγη της ευτυχίας , αφήνουμε τα σημάδια να έρχονται και να φεύγουν. Ποιος τότε να τα έβλεπε ; Ποιος να τα’ αξιολογούσε ; Έτσι προλειαίνουμε το έδαφος σ’ αυτό το ξαφνικό που μας χτυπάει . Επώδυνο σαν το πρώτο τίναγμα του νεύρου σε χαλασμένο δόντι … κι ας είχε από καιρό αρχίζει να σαπίζει. Από πολύ μακριά ξεκινάνε τα κακά , διανύουνε διαδρομή μεγάλη , γι αυτό και με τόση δύναμη μας χτυπάνε .

Φαίνεται πως κι εκείνη άλλαξε γνώμη τελικά. Σηκώθηκε αργά και βγήκε από την κουζίνα. Από αύριο πρέπει να ψάξω για δουλειά σκέφτηκε ...

.........................................................................................................................................................................

@ αλήτισσα :

Δεν ήταν ουτε πολυ μεγαλη ουτε πολυ μικρη..Δεν ηξερε ουτε πολλα ουτε λιγα..Μονο να ειχε ξεχασει πως να πολεμαει..Απ αυριο θα ξεκινουσε μαθηματα..Κατι μεσα της βαθια της ελεγε οτι πολυ θα τα χρειαζοταν στο μελλον..