Σου είπα:
— Λύγισα.
Και είπες:
— Μη θλίβεσαι.
Απογοητεύσου ήσυχα.
Ήρεμα δέξου να κοιτάς
σταματημένο το ρολόι.
Λογικά απελπίσου
πως δεν είναι ξεκούρδιστο,
ότι έτσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος.
Κι αν αίφνης τύχει
να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μη ριψοκινδυνέψεις να χαρείς.
Η κίνηση αυτή δεν θα 'ναι χρόνος.
Θα 'ναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αυτοεκθρονίσου
από τα χίλια σου παράθυρα..
Για ένα μήπως τ' 'ανοιξες.
Κι αυτοξεχάσου εύχαρις.
Ό,τι είχες να πείς,
για τα φθινόπωρα, τα κύκνεια,
τις μνήμες, υδροροές των ερώτων,
την αλληλοκτονία των ωρών,
των αγαλμάτων την φερεγγυότητα,
ό,τι είχες να πείς
γι' ανθώπους που σιγά-σιγά λυγίζουν,
το είπες.
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
7 comments:
ΝΑΙ, ...και αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις.... (διακειμενικότητα! is'nt it?)
Dear bebelac ,
τώρα δηλαδή α υ τ ό, τι ακριβώς σημαίνει;;;
...ότι το ποίημα της Δημουλά που δημοσίευσες, μου θύμησε πολύ το ποίημα του Καβάφη, την Αλεξάνδρεια - γραμμένο πολλά χρόνια πριν από της Δημουλά.Εννιωσα ότι αυτά τα δύο έχουν μια επικοινωνία μεταξύ τους...σαν να μιλούν για το ίδιο πράγμα, με άλλα λόγια το καθένα....
Μυστηριώδς το σχόλιό σου ενδιαφέρων το blog σου...
μη ριψοκινδυνευσεις να χαρεις..ψευδαισθηση ειναι..
Mία ο Βρεττάκος, μία η Δημουλά, τσακίζουν τα συναισθήματα στις λέξεις τους.
Μπα, το παράκατω ποιημα από αυτους είναι το καλό ...
lol
Post a Comment