Monday, May 14, 2007

Α Π Ο Υ Σ Ι Α




Πάντοτε γλυκερός . Γλυκερός είναι μια λέξη που σιχαίνομαι . Πάντα τις λέξεις μου τις χώριζα . Από τη μια μεριά εκείνες οι αγαπημένες , οι πολυχρησιμοποιημένες κι από την άλλη οι μισητές. Στη μέση το μέγα πλήθος των αδιάφορων λέξεων . Ωστόσο όλες ζωντανές τις θεωρούσα . Οι λέξεις σαν πλήκτρα πιάνου νοητού , ξυπνούν στον καθένα την προσωπική του μουσική .
Μα πόσο στ’ αλήθεια παιδεύομαι μαζί τους . Ώρες – ώρες νοιώθω σαν ένας από αυτούς τους ζωγράφους . Ξέρεις από εκείνους που μπορούν να χειρίζονται με ζηλευτή επιδεξιότητα το πινέλο , τις μπογιές . Που έχουνε μάθει άριστα από τα χρώματα τα βασικά, να βγάζουν την κάθε απόχρωση . Όμως τι κρίμα , για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο ποτέ την μετριότητα δεν θα την ξεπεράσουν . Μπορούν βεβαίως να γίνουν πολύ καλοί αντιγραφείς. Ίσως μάλιστα και κάποιοι – ελάχιστοι – πινακές τους να αποσπάσουν κάποιον θαυμασμό , εντάξει όχι και του τόσο ενημερωμένου κοινού , μα τι να κάνουμε ; Βλέπεις αν επίπονα την τεχνική την κέρδισαν , η φαντασία , το ύφος , αυτό το προσωπικό που απογειώνει , δεν κερδίζεται , δεν μαθαίνεται . Αυτό ή υπάρχει, ή δεν υπάρχει .
Τι νόημα να’χει λοιπόν με τα χαρτιά και τα μολύβια μου και σήμερα να καταπιαστώ ; Ολά μου μοιάζουνε αυτή την μέρα την μουντή σαν να σέρνονται . Το φως , οι ώρες , η διάθεσή μου . . . Όλα αφάνταστα γλυκερά φαντάζουν γύρω μου . Η ώρα περνάει . Καρφωμένο στην ίδια θέση με βρίσκουν κάθε φορά που συναντιούνται , του ρολογιού οι δείκτες . Στην ίδια θέση , δεμένο στις ίδιες συνήθειες , στα ίδια πρέπει , στις ίδιες ξένες ζωές , δέσμιο της αδυναμίας μου . Ριζωμένο με βρίσκουν κι οι μέρες που μια – μια ξεφλουδίζουν και πέφτουν από του τοίχου σου το ημερολόγιο

Απόψε Θα’ θέλα να μυρίσω την βρεγμένη γη . Το χώμα , τα φύλλα μετά από την ανοιξιάτικη καταιγίδα . Είναι λοιπόν αυτό τόσο πολύ ; Πόσο απαραίτητα να μας είναι άραγε όλα ετούτα που μας περιστοιχίζουν ; Σίγουρα όχι τόσο όσο μας στοιχίζουν .

Σςςς ,σκέψις αιρετική . Απεταξάμην

Τα παρατάω λοιπόν όλα , όχι σήμερα , όχι , με τέτοιο βάρος είναι μάταιο με τις λέξεις μου να παιδευτώ .
Κι έτσι ξαφνικά με πιάνει χαρά μεγάλη . Σαν να μου ξέφυγα αυτό το βράδυ .

Φωκίωνος . Βροχή και το αυτοκίνητο ανέβασμένο πάνω στο πεζοδρόμιο . Τα τζάμια θολωμένα , στερέωμα ουρανού , τα φώτα της πλατείας πάνω τους , αστέρια . . .
Θεέ μου , είμαι μια χαρά . Σουβλάκια και Coca-Cola , τρέξανε και τα τζατζίκια , έγινα σκατά Άφιλτρο Sante και στο ραδιόφωνο το θέατρο της Δευτέρας . Λαμπέτη – Παπαμιχαήλ . Ηχογράφηση παλιά . Κρυώνω , μα μένω ως το τέλος . Βραδιά μαγική.

Η πρώτη νύχτα που δεν σε σκέφτηκα . . .

8 comments:

Y. K. said...
This comment has been removed by the author.
Y. K. said...

ειπες λεξουλες μαγικες ομως..
θα ελεγα οτι εισαι too weird to live, too rare to die.

Λαμπετη δικια μου αγαπημενη.πριν λιγες μερες παλι διαβαζα για τη ζωη της.

και τα sante τα αφιλτρα λατρεια επισης :)τα εκλεβα ενα ενα απο το πακετο του πατερα που ειχε παντα φυλαγμενο στο αυτοκινητο.

insomnia#3 said...
This comment has been removed by the author.
insomnia#3 said...

Well-well ...


Here comes the new entries … welcome aboard Alicia

I loved your comment especially the... “to weird to live to rare to die “ !!!
but as I see it that means I need protection or not ??? … lol

bebelac said...

...όταν λείπει η πραγματική "πνοή" η Τέχνη αντικαθίσταται από την τεχνική αλλά δεν νομίζω ότι ουσιαστικά το κενό αναπληρώνεται... είναι σαν να προσπαθείς να υποκαταστήσεις το πάθος και την αγάπη με την 'συνέπεια' και την 'πολιτισμένη συμπεριφορά'. Καλά είναι αυτά τα δύο, αλλά άλλης τάξεως έννοιες...

insomnia#3 said...

-bebelac : δεν νομίζω ουσιαστικά να διαφωνούμε ...

LoulouBlu said...

πολύ όμορφο κείμενο..

insomnia#3 said...

ty louloublu ... I think it was about time to see you over here ...lol

Powered By Blogger

Labels