Α Π Ο Υ Σ Ι Α

Πάντοτε γλυκερός . Γλυκερός είναι μια λέξη που σιχαίνομαι . Πάντα τις λέξεις μου τις χώριζα . Από τη μια μεριά εκείνες οι αγαπημένες , οι πολυχρησιμοποιημένες κι από την άλλη οι μισητές. Στη μέση το μέγα πλήθος των αδιάφορων λέξεων . Ωστόσο όλες ζωντανές τις θεωρούσα . Οι λέξεις σαν πλήκτρα πιάνου νοητού , ξυπνούν στον καθένα την προσωπική του μουσική .
Μα πόσο στ’ αλήθεια παιδεύομαι μαζί τους . Ώρες – ώρες νοιώθω σαν ένας από αυτούς τους ζωγράφους . Ξέρεις από εκείνους που μπορούν να χειρίζονται με ζηλευτή επιδεξιότητα το πινέλο , τις μπογιές . Που έχουνε μάθει άριστα από τα χρώματα τα βασικά, να βγάζουν την κάθε απόχρωση . Όμως τι κρίμα , για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο ποτέ την μετριότητα δεν θα την ξεπεράσουν . Μπορούν βεβαίως να γίνουν πολύ καλοί αντιγραφείς. Ίσως μάλιστα και κάποιοι – ελάχιστοι – πινακές τους να αποσπάσουν κάποιον θαυμασμό , εντάξει όχι και του τόσο ενημερωμένου κοινού , μα τι να κάνουμε ; Βλέπεις αν επίπονα την τεχνική την κέρδισαν , η φαντασία , το ύφος , αυτό το προσωπικό που απογειώνει , δεν κερδίζεται , δεν μαθαίνεται . Αυτό ή υπάρχει, ή δεν υπάρχει .
Τι νόημα να’χει λοιπόν με τα χαρτιά και τα μολύβια μου και σήμερα να καταπιαστώ ; Ολά μου μοιάζουνε αυτή την μέρα την μουντή σαν να σέρνονται . Το φως , οι ώρες , η διάθεσή μου . . . Όλα αφάνταστα γλυκερά φαντάζουν γύρω μου . Η ώρα περνάει . Καρφωμένο στην ίδια θέση με βρίσκουν κάθε φορά που συναντιούνται , του ρολογιού οι δείκτες . Στην ίδια θέση , δεμένο στις ίδιες συνήθειες , στα ίδια πρέπει , στις ίδιες ξένες ζωές , δέσμιο της αδυναμίας μου . Ριζωμένο με βρίσκουν κι οι μέρες που μια – μια ξεφλουδίζουν και πέφτουν από του τοίχου σου το ημερολόγιο

Απόψε Θα’ θέλα να μυρίσω την βρεγμένη γη . Το χώμα , τα φύλλα μετά από την ανοιξιάτικη καταιγίδα . Είναι λοιπόν αυτό τόσο πολύ ; Πόσο απαραίτητα να μας είναι άραγε όλα ετούτα που μας περιστοιχίζουν ; Σίγουρα όχι τόσο όσο μας στοιχίζουν .

Σςςς ,σκέψις αιρετική . Απεταξάμην

Τα παρατάω λοιπόν όλα , όχι σήμερα , όχι , με τέτοιο βάρος είναι μάταιο με τις λέξεις μου να παιδευτώ .
Κι έτσι ξαφνικά με πιάνει χαρά μεγάλη . Σαν να μου ξέφυγα αυτό το βράδυ .

Φωκίωνος . Βροχή και το αυτοκίνητο ανέβασμένο πάνω στο πεζοδρόμιο . Τα τζάμια θολωμένα , στερέωμα ουρανού , τα φώτα της πλατείας πάνω τους , αστέρια . . .
Θεέ μου , είμαι μια χαρά . Σουβλάκια και Coca-Cola , τρέξανε και τα τζατζίκια , έγινα σκατά Άφιλτρο Sante και στο ραδιόφωνο το θέατρο της Δευτέρας . Λαμπέτη – Παπαμιχαήλ . Ηχογράφηση παλιά . Κρυώνω , μα μένω ως το τέλος . Βραδιά μαγική.

Η πρώτη νύχτα που δεν σε σκέφτηκα . . .