II

- Παραδομένη στις ευκολίες σου .Ναι αυτό είναι , αυτό είσαι . Δεν προσπαθείς πια για τίποτα…

Τίναξε νευρικά την στάχτη του τσιγάρου της . Ένοιωθε το αίμα να της σφυροκοπάει το κεφάλι , όμως όχι σκέφτηκε, δεν πρόκειται κι ετούτη την φορά να του την κάνω την χάρη. Κι έστειλε πάλι το βλέμμα της στην άκρη του τσιγάρου ,εκεί στην καύτρα. Μαζί της να καεί . Χαμογέλασε ξέροντας πως αυτό θα τον εκνευρίσει ακόμα περισσότερο .

Δεν μπορείς να πεις … πάνω απ’όλα κυρία, ατάραχη ! Όχι , δεν πρόκειται να σου κάνω την χάρη . Δεν θα φωνάξω . Όλα θα τα υπομείνω . όλα απόψε θα τα αντέξω , όμως την χάρη δεν θα στην κάνω . Κουβέντες άλλες μαζί σου δεν θ’ ανοίξω.
Απάθεια λοιπόν μπροστά στον πόνο , απόλυτη αταραξία Βέβαια όλα αυτά απ’ έξω ή μάλλον καλύτερα , όλα αυτά , ακριβώς για τους απ’ έξω ! Aπό μικρή το είχε αυτό . Στα πιο δύσκολα της έβγαινε .Η άμυνα της ήτανε αυτή , η άμυνα της μπορεί και το λάθος της . Όμως μερικά πράγματα δεν αλλάζουν και με τον καιρό τα δέχεσαι έτσι όπως είναι , έτσι όπως τα κληρονόμησες. Ο χρόνος φαίνεται πως όλα τα αμβλύνει , τα λειαίνει , οι απότομες γωνίες αποκτούν καμπυλότητες κι εμείς χωρίς να το καταλαβαίνουμε σιγά – σιγά φαίνεται ότι συμβιβαζόμαστε . Αυτοί είναι και οι πιο επικίνδυνοι ! Οι συμβιβασμοί που έρχονται , που σου επιβάλλονται λες , έτσι αργά κι ανεπαίσθητα , ύπουλα . Χωρίς κραυγές και οιμωγές , χωρίς αντίσταση, μάχη καμία . Έτσι από κούραση θαρρείς … αργότερα βουβή έρχεται η απελπισία ,γιατί πιο πικρά κι από τα δάκρια της ήττας είναι τα δάκρια για τις μάχες που δεν δόθηκαν ποτέ.
Όλα αυτά όμως αργότερα, πολύ αργότερα , γιατί καθώς φαίνεται τις δυστυχίες μας πολύ καιρό πριν έλθουν με αξιοζήλευτη επιμονή , τις προετοιμάζουμε. Από τότε που πλέοντας στα πελάγη της ευτυχίας , αφήνουμε τα σημάδια να έρχονται και να φεύγουν. Ποιος τότε να τα έβλεπε ; Ποιος να τα’ αξιολογούσε ; Έτσι προλειαίνουμε το έδαφος σ’ αυτό το ξαφνικό που μας χτυπάει . Επώδυνο σαν το πρώτο τίναγμα του νεύρου σε χαλασμένο δόντι … κι ας είχε από καιρό αρχίζει να σαπίζει. Από πολύ μακριά ξεκινάνε τα κακά , διανύουνε διαδρομή μεγάλη , γι αυτό και με τόση δύναμη μας χτυπάνε .

Όχι έπρεπε από την αρχή να του την είχε κόψει την φόρα. Τότε που τα πρώτα σημάδια είχαν αρχίσει στον ορίζοντα της σχέσης τους να προβάλλουν και ποιος ξέρει ίσως τότε να μην έφτάναν ως εδώ , ή μάλλον τότε σίγουρα δεν θα έφταναν ως εδώ . Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο .
Τώρα κοίτα τον αποθρασυμένος συνεχίζει . Θόρυβος ακαθόριστος έχουνε γίνει πια τα λόγια του . Καιρό τώρα, ενόχληση απλή είναι κι περιβόητοι θυμοί του . Μα εδώ είναι και το μεγαλείο του ! Συνεχίζει στον ίδιο ακριβώς ρυθμό … και να πεις ότι τον ενδιαφέρει ; Όχι βέβαια , απλά έτσι του έρχεται πιο βολικό, η ευκαιρία του είναι αυτή και σίγουρα δεν πρόκειται να την αφήσει να πάει χαμένη . Ευκαιρία γι’ άλλη μια παράσταση .
Κανονικά τώρα θα έπρεπε να ουρλιάξει … Κανονικά … μα όπως λέει και η Έλλη ‘‘τι πάει πια κανονικά στην ζωή μας ; Μόνο η περίοδος αλλά κι αυτή για πόσο ακόμα ; ’’

Αλήθεια από την πρώτη εκείνη φορά , πέρα από την αρχική τρομάρα , μόνο σαν ενόχληση την έβλεπε την μηνιαία προίκα του φύλλου της . Μόνο τώρα τελευταία προστέθηκε ο πόνος . Οι πόνοι της περιόδου αντέχονται . Οι άλλοι όμως ; Της ψυχής ; Σταθεροί κι αυτοί , έρχονται και φεύγουν (;), κάθε μήνα . Γι αυτό το γαμημένο το ‘‘πόσο ακόμα ’’.



- Καλά μόνος μου μιλάω ;

Δεν προσέχει ,σαν να έχει τελείως πια αδειάσει . Σίγουρα ωροσκόπο θα έχεις σκορπιό της έλεγε η Έλλη και δώστου τηλέφωνα στη Τιτίνα. Σιγά που θα θυμότανε την ακριβή ώρα η μάνα της...

Πάντως ξημερώματα ήτανε , ήμασταν στις Αλέκας όταν με πιάσανε οι πόνοι και . . . και τώρα τι κάνουμε , η Έλλη να φέρνει όπως πάντοτε την καταστροφή. Τώρα πως θα υπολογίσουμε τον ωροσκόπο σου ; ; ; Οι προβληματισμοί της Έλλης … οι βαθύτεροι του πενταλέπτου … και … και , σαχλαμάρες , μωρέ σκορπιός καραμπινάτος είσαι.

Αυτό είναι καρκινάκι με σκορπιό, πήξαμε στις δαγκάνες! Αυτό- καταστροφική δεν είσαι ; Είσαι ! Τι σου έφταιγε ο Κώστας και τον παράτησες κι αυτόν ; Μια χαρά παιδί … έ τώρα κάνε το μόνη σου … το παιδί … Κι ύστερα όλο αδιαφορία , με την τσαχπινιά στο μάτι - δεν πιστεύω να σε πειράζει,ξέρεις τον πήρα προχθές ένα τηλεφωνάκι … καλά πως κάνεις έτσι μόνο τηλεφωνάκι τον πήρα … - και να σκάμε κι οι δυό στα γέλια .

Τώρα όμως που σε θέλω , τώρα είναι που βρήκες … αχ βρε Έλλη …

- Χωρίζουμε

Δεν θα ασχοληθεί άλλο . Τώρα είναι η ευκαιρία . Τώρα που πήγε στο μπάνιο , τώρα που ετοιμάζεται για την τελική του έξοδο και το θεαματικό γεμάτο συντριβή φινάλε.

Ηθοποιός . Μάλλον καλύτερος εκτός σκηνής . Μόνο που εδώ φαίνεται πως αυτή είναι το μοναδικό και καταδικασμένο του κοινό . Παράσταση όμως άλλη δεν έχει . Σηκώνεται αργά ,παίρνει με μια ματιά δύο χαμένα χρόνια της και κλείνει σίγα την πόρτα πίσω της … Βάλε και τίτλο τώρα στο εργάκι σου ηλίθιε σιγοψιθυρίζει μέσα στο παμπάλαιο ασανσέρ :

« Η Δάφνη δεν μένει πιά εδώ »




ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...