STORIES...

Aς πούμε κάτι σαν μια πρώτη προσπάθεια. Το story : Η Δάφνη , καθηγήτρια μουσικής , απογοητευμένη , αν και μόλις πάτησε τα 30, τα παρατάει όλα και φεύγει για το νησί . Εκεί και ενώ σιγά – σιγά έχει αρχίσει να βρίσκει τους ρυθμούς της … την βρίσκει το αναπάντεχο … Α! ξέχασα να σου πω ότι πρόκειται για το νησί που πήγαινε από μικρό παιδί διακοπές .Από τότε δηλαδή που ζούσε και ο πατέρας της . Λοιπόν το ξαφνικό έρχεται μέσα σ’ έναν καφέ φάκελο . Απ ‘ έξω η σφραγίδα συμβολαιογράφου των Αθηνών . Το γράμμα , αν είναι δυνατόν , από τον πατέρα της ! Από τον νεκρό πατέρα της …
Και το κουβάρι αρχίζει σιγά – σιγά να ξετυλίγεται . Ο πατέρας της που λάτρευε και πέθανε όταν εκείνη ήτανε μόνο 9 ετών αποφάσισε – και φρόντισε μέσω του κ. Αποστόλου , συμβολαιογράφου Αθηνών – μόλις συμπληρώσει τα 30 της να λάβει αυτό το γράμμα .
Λοιπόν το όλο story κινείται γύρω απ ‘ αυτό . Ο Πατέρας που την λάτρευε γράφει σ’ αυτήν και για αυτήν , της μιλάει πλέον σαν ίσος προς ίσον , μόνο που υπάρχουν μερικά ας πούμε … προβλήματα , δεν μπορεί παρά μόνον να εικάζει για το πώς και σε τι η κόρη του έχει εξελιχθεί … δεν την ξέρει , την φαντάζεται . Μα πάνω απ’ όλα κι ας μην το παραδέχεται είναι η δική του η επιθυμία να τον γνωρίσει η Δάφνη που τον σπρώχνει σ΄αυτό το εγχείρημα . Κι έτσι οι εκπλήξεις της κόρης δεν σταματούν εκεί . Πληροφορείται πως από ‘ δω και μπρος κάθε 17 Φεβρουαρίου την μέρα ακριβώς των γενεθλίων της θα την περιμένει ένας νέος καφέ φάκελος , ας είναι καλά ο κ. Αποστόλου …
Τρία επίπεδα λοιπόν . Πρώτο , η πραγματική ζωή της Δάφνης . Δεύτερο η ζωή που έχει γι αυτήν φανταστεί ο πατέρας και τρίτο και μεγαλύτερο κομμάτι η ζωή όλης της οικογένειας όπως αποσπασματικά προκύπτει από τα γράμματα του πατέρα της.
Οι κίνδυνοι πολλοί . Πρώτον πολύ εύκολο να διολισθήσουν όλα προς το μελό . Δεύτερον ιδιαίτερα πολυσύνθετο και τρίτον Ξεκινάμε και ο Θεός βοηθός …




Την παραλία του Βαφειού λίγοι μονάχα την γνώριζαν και βέβαια μόνο ντόπιοι . Ήτανε κι ο δρόμος δύσκολός . Τουλάχιστον έτσι τον θυμότανε να είναι . Χωματόδρομος κακοτράχαλός , πινακίδα από τον μεγάλο δρόμο δεν υπήρχε – ευτυχώς – κι έτσι το μέρος για καιρό πολύ παρέμενε σχετικά άγνώστο . Θυμότανε ακόμα και πολύ καλά μάλιστα, την πρώτη φορά που πήγανε . Κι αυτό ακόμα και τώρα φαντάζει περίεργο γιατί τότε η Δάφνη, ήτανε δεν ήτανε οκτώ χρονών. Κι αν τα οκτώ χρόνια δεν φαίνονται λίγα , τα εικοσιδύο που έχουν από τότε περάσει, σίγουρα είναι πολλά . Ωστόσο η θύμηση είναι ολοζώντανη .
Ο πατέρας είχε για τα καλά νευριάσει . Βλέπεις είχε αληθινή λατρεία στο αυτοκίνητο ώστε και μόνο η ιδέα ότι θα δοκιμασθεί σ’ έναν τέτοιο καρόδρομο ήτανε ικανή να τον κάνει να διανύσει χιλιόμετρα παραπάνω αν υπήρχε λύση εναλλακτική γι να τα ‘ αποφύγει . Μα για τον Βαφειό δρόμος άλλος δεν υπήρχε κι η Τιτίνα το ‘ χε δέσει : μπάνιο στον Βαφειό . Βλέπεις της είχε φάει τ’ αφτιά η Χρυσούλα …
Έτσι λοιπόν μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα για τον πατέρα . Το χειρότερο με τον χωματόδρομο δεν ήτανε τα νεροφαγώματα , οι πέτρες και οι τεράστιές λακκούβες , όχι , το χειρότερο ήταν που δεν σ’ άφηνε να μαντέψεις το τέλος του. Έτσι όπως στριφογυριστά κατέβαινε ανάμεσα από τα δυό βουνά, μόλις πριν την τελευταία στροφή σ’ άφηνε να δεις την παραλία . Τότε όμως σ΄αποζημίωνε και με το παραπάνω . Η ανάσα σου κόβονταν καθώς έπαιρνες αγκομαχώντας την τελευταία στροφή . Τουλάχιστον δύο χιλιόμετρα μήκος , άμμος ψιλή και πλάτος από είκοσι έως σαράντα μέτρα κι όλα αυτά σ ένα ημικύκλιο , έτσι ώστε να σχηματίζεται ένας κόλπος μικρός , προστατευμένος σχεδόν απ’ όλους τους καιρούς . Μόνο ο γαρμπής τον έπιανε πράγμα ούτως ή άλλως σπάνιο για το νησί . Έτσι λοιπόν η θάλασσα πάντοτε αρυτίδωτη ήτανε, σε θαυμαστή αρμονία με την ησυχία και τη γαλήνη του τοπίου. Προς την άλλη άκρή – την αντίθετη από την απόληξη του δρόμου, τα νερά ήτανε πραγματικά παγωμένα κι αυτό γιατί ακόμα και μέσα στο κατακαλόκαιρο ένας μικρός παραπόταμος του Φονιά κατέβαζε νερό . Εκεί αν έπεφτες σου κόβονταν η ανάσα , πράγμα ωστόσο που καθόλου δεν εμπόδιζε την Τιτίνα να το αποτολμά μια και καθώς έλεγε έκανε καλό στην επιδερμίδα της . . .


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...