ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Κινήσεις πλαστικές, γεμάτες χάρη, κόντρα στο φως, ενάντια στους ήχους.
Παράταιρη αρμονία μιάς μουσικής ολοένα και πιο προσωπικής .

-Σε κάποιο μακρινό ηλιοβασίλεμα δύο λέξεις να περιμένουν.

Ο χώρος ,ο χρόνος , εγώ καθώς αλλάζω στο πέρασμά του.

-Περιμένουν να τις ανακαλύψεις

Τίποτα σταθερό , η άκρη σε παιδικά χαμόγελα χαμένη .
τι κι αν η ανακάλυψη γίνεται μετά τον αποχαιρετισμό ;
Δεν είναι παρά ένα μήνυμα που ίσως τώρα να ‘χεις λάβει . . .
Λέξεις βουβές , ώρες θανάτου.
Μια θέση , μια πορεία , που έτσι αβίαστα και άτακτα συνάξαμε απάνω τη ζωή μας .
Μα είναι αυτή η δικιά μας η ζωή . Η μία , η μοναδική . . .
Πως μπορέσαμε ;

Η μυρωδιά της νύχτας αυτής και μια άλλη νύχτα να θεριεύει παραμορφωμένη από την απόσταση , θολή, μα και τόσο, τόσο, ζωντανή !

Κι όμως , καμιά αλλαγή το μήνυμα κάπου εχάθη . . .

Όλοι αυτοί που έφυγαν ,σιλουέτες χλωμές κι αέρινες
Με κινήσεις πλαστικές , χάρη γεμάτες ,
κόντρα στο φως , ενάντια στις κραυγές της θέλησης σου.

Όλοι αυτοί δεν είναι που είχες κάποτε αγαπήσει ;
Τώρα εσύ τους έδιωξες ; Αυτοί πήγανε παρακάτω ; Αδιάφορο . . .

Έλα … είναι πιά ώρα , κλείσε το φως , κοιμήσου . . .

Είναι κι αυτή μια νύχτα που θα περάσει, με ή χωρίς εσένα η αυγή θα την διαδεχθεί . Τι κι αν εγώ πνίγομαι ; Τι κι αν προσπαθώ για όλα αυτά να σου μιλήσω ; Για νύχτες δίχως αφή , δίχως όσφρηση και γεύση καμιά . Νύχτες μονότονες που καταλήγουν στα ίδια πάντοτε παγωμένα πρωινά . Αίσθηση κρύου μέταλλου σαν τανάλια να σου σφίγγει την καρδιά . Κι εγώ να γίνομαι ολοένα και πιο γλυκανάλατος . Οι λέξεις μου να σχηματίζουν κλισεδάκια ολοένα και πιο σαχλά : « Πετώντας πέτρες δεν σβήνεται το φεγγάρι » ή « μετρώντας τ’ αστέρια δεν έρχεται ο ύπνος » .

Κι εγώ πάλι δίπλα σου . Δίχως φασαρία και τυμπανοκρουσίες μα εσύ να μην το νοιώθεις , τίποτα να μην καταλαβαίνεις . Ως πότε; Σε τι να ελπίσω υπομένοντας τις απανωτές σου κρίσεις ; Περνάνε οι μέρες , οι μήνες , τα χρόνια . Πόσες νύχτες δεν ήταν σαν κι αυτή ; Ίδιες κι απαράλλαχτες . Χωρίς να βρίσκεις ποτέ το θάρρος μα ούτε και ποτέ να σε κυριεύει η υπέρτατη απελπισία ! Όλα σε τόνους πλάγιους και χρώματα μουντά .

Αν είναι κάτι που δίπλα σου καλά το έμαθα είναι το να μισώ με όλη μου την ψυχή τις ‘‘ χρυσές μετριότητες ‘‘ !


Κι εσύ :Χωρίς να μεθάς από ηδονή
ή ν’ αυτοκτονείς από την πίκρα . . .
γυναίκα που προσποιείται τον οργασμό της,
εκείνον που ποτέ δεν έρχεται ,
κοροϊδεύοντας άραγε ποιόν ;
Μήπως εκείνον που έχει ήδη γυρίσει πλευρό
και ροχαλίζει ;



Ναι στα σίγουρα κι ετούτης της νύχτας οι ώρες προς κάποια αυγή θ’ αργοκυλήσουν .
Θα έλθει όμως μια νυχτιά που η δικιά μου – επιτέλους – η αυγή θα την διαδεχθεί . Μόνο που τότε εσύ δεν θα είσαι πιά εκεί . Μα ακόμα περισσότερο , τότε , ούτε κι εγώ δεν θα είμαι σε θέση την απουσία σου ν’ αντιληφθώ . . .