Στον θαυμαστό κόσμο των γυναικών ελλοχεύουν πόθοι ,
έχιδνες ερώτων και νάρκισσοι
Ζώντας μέσα στην Ζωή , μπροστά της .
Κουβαλώντας σε ράχες ευθυτενείς τις ελπίδες μας .
Βάζοντας στα πόδια μας φτερά
και πάντοτε ανεβαίνοντας .
Προς τους ανέμους , πάντα προς τα ‘ κει . . .
Ανεμολάμνοντας σημαίνει, κωπηλατώντας στους ανέμους
Αγκομαχώντας σκαρφαλώνουμε στον χρόνο , χωρίς τίποτα από εκείνα
που αληθινά θελήσαμε να έχουμε μαζί μας .
Νυχτώνει .
Στην Μάνη και στις Πρέσπες ,
στα μοναστήρια του Άθως και στου Μυστρά τα κάστρα ,
στις Πύλου τις ξερολιθιές , εκεί όπου πριν λίγο μια σαύρα λιάζονταν,
βαθύ τώρα πέφτει σκοτάδι .
Στον θαυμαστό κόσμο των γυναικών ελλοχεύουν πόθοι ,
έχιδνες ερώτων και νάρκισσοι
9 comments:
Αν αυτό το έγραφες σαν σχόλιο θα χανόταν μέσα στα υπόλοιπα. Επειδή λοιπόν ξέρω πώς γράφεις, γι' αυτό σου έκανα 'ΕΞΩΣΗ'...
Ποιητικό και με πολλά κρυμμένα νοήματα. Ναι ελλοχεύουν οι πόθοι, έχιδνες ερών αλλά και έρωτες-έχιδνες, νάρκισσοι και τίποτα από όσα αληθινά θελήσαμε δεν συμπορεύετια μαζί μας ( γιατί άραγε; )
"...και κάτι άλλο. Ειναι πραγματικά αληθινό - κι εγώ από το λίγο που βρίσκομαι εδώ το'χω ήδη αντιληφθεί-
ναι το συναίσθημα μοιάζει να μετράει πάνω απ'όλα εδω !!!" (insomnia#3, λίγες μέρες πριν)
"Ανεμολάμνοντας σημαίνει, κωπηλατώντας στους ανέμους" πάρα πολύ καλός ο στίχος.
"Νυχτώνει .
Στην Μάνη και στις Πρέσπες ,
στα μοναστήρια του Άθως και στου Μυστρά τα κάστρα ,
στις Πύλου τις ξερολιθιές , εκεί όπου πριν λίγο μια σαύρα λιάζονταν,
βαθύ τώρα πέφτει σκοτάδι .
Στον θαυμαστό κόσμο των γυναικών ελλοχεύουν πόθοι ,
έχιδνες ερώτων και νάρκισσοι"
ΕΞΟΧΟ
Το είχα διαβάσει και χθες. Ξαναγύρισα για μια δέυτερη ανάγνωση.
Μου άρεσε πολύ.Πάρα πολύ.
Φυσικά και θα τα λέμε και σου λέω κι εδώ ότι πραγματικά χάρηκα για τη γνωριμία. Το blog της so_far εκτός από τα έξοχα κείμενα, είναι χώρος και για ενδιαφέρουσες συναντήσεις.
Καλημέρα
poio paixnidi vre panivlax?
Es freut mich, dass Du heute hier bist. Finde ich toll! Komm nochmals.
Υπάρχει άραγε άντρας που γνωρίζει καλά τον κόσμο των γυναικών?
Από τον άλλο κόσμο πάντως αράδιασες αγαπημένους τόπους και μια πληγή, τον Αθω που δεν θα δω ποτέ τα μοναστήρια του.
Και χαίρομαι που έβαλες το ίδιο τραγούδι!!!
Πόσο διαφορετικοί οι δύο κόσμοι, μα πόσο ίδιοι ταυτόχρονα. Οι επιθυμίες και οι σκέψεις μας είναι ίδιες. Το να καταλαβαίνουμε ο ένας του άλλου, είναι η ουσία.
Καλησπέρες
Ζήσε την απογοήτευση , ζήστην όσο πιό τραυματικά μπορείς , είναι εκείνη που θα σου χαρίσει γλυκόπικρες αναμνήσεις ...
Σ'αυτήν κάποτε - έτσι με μιαν ακριβώς γλυκόπικρη αίσθηση - θα μπορείς κάποτε να καταφεύγεις...
Τότε που πιθανόν δεν θα βρίσκεις τίποτα άξιο να σε απογοητεύσει ξανά!!!
Τότε που πλήρως, μα και δυστυχώς αμετακλητα , θα έχεις ενταχθεί ,
εσύ μικρή στον κόσμο των μεγάλων
( ... Μα τι έγραψα πάλι ό μαύρος ποιητής ... )
φιλάκια bebe
Post a Comment