Μια νύχτα από τα παλιά . . .

Είναι κι αυτή μια νύχτα που θα περάσει, με ή χωρίς εσένα η αυγή θα την διαδεχθεί . Τι κι αν εγώ πνίγομαι ; τι κι αν προσπαθώ για όλα αυτά να σου μιλήσω ; για νύχτες δίχως αφή , δίχως όσφρηση και γεύση καμιά . νύχτες μονότονες που καταλήγουν στα ίδια πάντοτε παγωμένα πρωινά . Αίσθηση κρύου μέταλλου σαν τανάλια να σου σφίγγει την καρδιά . Κι εγώ να γίνομαι ολοένα και πιο γλυκανάλατος . Οι λέξεις μου να σχηματίζουν κλισεδάκια ολοένα και πιο σαχλά : « Πετώντας πέτρες δεν σβήνεται το φεγγάρι » ή « μετρώντας τ’ αστέρια δεν έρχεται ο ύπνος » .

Κι εγώ πάλι δίπλα σου . Δίχως φασαρία και τυμπανοκρουσίες μα εσύ να μην το νοιώθεις , τίποτα να μην καταλαβαίνεις . Ως πότε; Σε τι να ελπίσω υπομένοντας τις απανωτές σου κρίσεις ; Περνάνε οι μέρες , οι μήνες , τα χρόνια . Πόσες νύχτες δεν ήταν σαν κι αυτή ; Ίδιες κι απαράλλαχτες . Χωρίς να βρίσκεις ποτέ το θάρρος μα ούτε και ποτέ να σε κυριεύει η υπέρτατη απελπισία ! Όλα σε τόνους πλάγιους και χρώματα μουντά .

Αν είναι κάτι που δίπλα σου καλά το έμαθα είναι το να μισώ με όλη μου την ψυχή τις ‘‘ χρυσές μετριότητες ‘‘ !

Κι εσύ :Χωρίς να μεθάς από ηδονή
ή ν’ αυτοκτονείς από την πίκρα . . .
γυναίκα που προσποιείται τον οργασμό της,
εκείνον που ποτέ δεν έρχεται ,
κοροϊδεύοντας άραγε ποιόν ;
Μήπως εκείνον που έχει ήδη γυρίσει πλευρό
και ροχαλίζει ;

Ναι στα σίγουρα κι ετούτης της νύχτας οι ώρες προς κάποια αυγή θ’ αργοκυλήσουν .
Θα έλθει όμως μια νυχτιά που η δικιά μου – επιτέλους – η αυγή θα την διαδεχθεί . Μόνο που τότε εσύ δεν θα είσαι πιά εκεί . Μα ακόμα περισσότερο , τότε , ούτε κι εγώ δεν θα είμαι σε θέση την απουσία σου ν’ αντιληφθώ . . .