Π Ο Ρ Ε Ι Α

Ανεμολάμνοντας σημαίνει κωπηλατώντας στους ανέμους πόσοι ωστόσο να το καταλαβαίνουν ;
Έχουν μια σπάνια ομορφιά οι συνειδητά άκοπες κινήσεις.
Άσκοπες , μα όχι στην τύχη αφημένες , από κάποια εσώτατη ανάγκη υποκινούμενες .
Μήπως μόνο από τους άλλους να ’ναι άσκοπες χαρακτηρισμένες ;

- Όταν δεν υπάρχει τίποτα πια να δώσεις και τούτο όχι γιατί έχεις
στερέψει !

Ανεμολάμνοντας , κωπηλατώντας στους ανέμους
σε ατμόσφαιρες καθαρές ,
γίνονται ιδέες και αισθήματα διάφανα ,
γεννιούνται αποφάσεις και συναισθήματα διάφορα .
Πρωινή δροσιά σε φύλλα κισσού ,
σε μερικές πολύτιμες σταγόνες σταλαγμένη .

- Ίσως γιατί δεν βρίσκεται κανένας τα δώρα της ύπαρξης σου
[ να δεχθεί.

Σε χρώματα και σε ρυθμούς τριζοβολάει η ζωή μας κι ανεβαίνει .
Σε μυρωδιές που δεν λησμονήθηκαν .

« Τώρα που η παλιά άνοιξη , έμεινε πολύ πίσω και μια καινούργια φουσκώνει μέσα στους χυμούς . Μα τώρα είναι ακόμα μακριά . Η πόλη είναι σκεπασμένη από χειμώνα . Οκνές τουλίπες από καπνούς και σύννεφα φυλλορροούνε πάνω στις στέγες . »

Ανεμολάμνοντας σημαίνει κωπηλατώντας
πάνω σ’ αυτές ακριβώς τις τουλίπες καπνών και σύννεφων
της δυσθυμίας τους.
Στην άχλη των ονείρων τους .
Και πως άραγε να γίνονταν αλλιώς ;

« Δεν ήταν ποτέ φρεσκοξυρισμένοι μα ούτε και ποτέ πολύ αξύριστοι. Το λεξιλόγιο τους ήταν μικρό και περιορισμένο σε τρεις μονάχα λέξεις : Καλημέρα – καλησπέρα – καληνύχτα . Καλή ( μέρα , εσπέρα , νύχτα ) κι ας ήταν κι η μέρα κι εσπέρα και η νύχτα κακή κι ανώφελη .Το φοβερότερο πάθος αυτών των ανθρώπων ήταν το κρύψιμο . »

Αγκομαχώντας σκαρφαλώνουμε στον χρόνο ,
χωρίς τίποτα από εκείνα που θελήσαμε
να έχουμε μαζί μας .
« Ζούσαν πίσω από την ζωή , σα να κουβαλούσαν στις ράχες τους την ταφόπετρα τους … »

Αγκομαχώντας σκαρφαλώνουμε στον χρόνο
με συμπλέγματα κι ενοχές μονάχα ,
με πλήθος ευκαιριών που τις λογίζουμε χαμένες . . .

« Ήταν το πρόσωπο τους σκεπασμένο από ολόκληρα διχτυωτά με ρυτίδες .Σχεδόν αφανισμένο απ’ αυτές σε σχήματα που ζωγραφίζουν τους ποταμούς με τα παρακλάδια τους ή σαν τις σκασιματιές της απότιστης γης .Τα μάτια τους επίμονα πρησμένα σαν να κοιμόνταν ή να κλαίγαν διαρκώς – πράγματα απίθανα και τα δυό – Μα και πάλι ποιος μπορούσε να είναι σίγουρος ; »
Ανεμολάμνοντας, κωπηλατώντας στους ανέμους
σ’ ατμόσφαιρες κι αγέρα καθαρό .
Ψάχνοντας κάτι .
Κάτι να διώξει όλη ετούτη την βαρύτητα .
Ίσως αυτό να ζήταγαν με τις φωνές τους .
Της φθίνουσας πορείας απαρχής το τέλος ,
συναπάντημα κι απαντοχή ,
η συνειδητοποίηση των χαμένων χρόνων .

Κι έγιναν με μιάς , ιδέες καθαρές κι αισθήματα κρυστάλλινα
Πρωινή δροσιά σε φύλλα πράσινα σταλαγμένη

Αγκομαχώντας σκαρφαλώνουμε τα έρημά μας χρόνια
χωρίς σταματημό , μ’ όλα εκείνα που μας έδωσαν
και τα ‘ άλλα που από τα λάθη μας μόνοι μας φορτωθήκαμε
στις πλάτες να βαραίνουν.

Καλύτερη είναι η σιωπή από το φάλτσο της φωνή τους.
Δεν είναι ο χρόνος , δεν είναι η ζωή
κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να νικηθεί .

Της φθίνουσας πορείας απαρχή και τέλος ,
τώρα που η καινούργια άνοιξη μοιάζει στ’ αλήθεια να έρχεται .

Ζώντας μέσα στην Ζωή , μπροστά της .
Κουβαλώντας σε ράχες ευθυτενείς τις ελπίδες μας.
Βάζοντας στα πόδια μας φτερά και πάντοτε ανεβαίνοντας .
Προς τους ανέμους , πάντα προς τα ‘ κεί . . .