14 – 2 – 1979
Κομμάτια από φιλίες ξεχασμένες, σαν νότες σκορπισμένες . Μουσικές νυκτερινές αποσπάσματα των χρόνων εκείνων .
Σήμερα θα κατέβω ξανά στην παραλία
τη φωνή μου να ενώσω με το θρόϊσμα των φύλλων ,
με της θάλασσας το βουητό . Ανέλπιδη διαμαρτυρία .
Μνήμες σκόρπιες κι οι εικόνες ξεχασμένες.
Η φωνή σου βραχνή να ψιθυρίζει . Κι όμως όλες αυτές μνήμες κι εικόνες, φράσεις και νότες, συνδέονται αναπόσπαστα μεταξύ τους.
Είναι το παρελθόν .
Είμαι εγώ ο ίδιος καθώς αλλάζω μορφές στο πέρασμα του χρόνου,
τη ζωή πλάθοντας μέσα στα δυό μου χέρια .
Ενώνω τα βήματα μου με τα χνάρια των ποδιών σας
στη καλοκαιρινή άμμο .
Δεν έχουν σβηστεί χρόνια τώρα .
Δεν θα σβηστούν ποτέ από το μυαλό μου.
Κανένας ποτέ δεν ξέφυγε από την τέταρτη διάσταση.
3 comments:
Αφού τις περιέχουμε τις αναμνήσεις τότε γιατί επιμένουμε να τις κουβαλάμε στα χέρια σαν τσουβάλια με βαρίδια; Αν πάρουμε ανάσα και τις αποδεχτούμε τότε λες κάπου ηρεμότερα να φτάσουμε σ΄εκείνη την παραλία ο καθένας μας;
κι όμως ίσως περισσότερο απ'όλα αυτά να είναι η χρονική απόσταση που εξωραϊζει καταστάσεις και περιστατικά.Αυτό ,συν την ανεμελιά εκείνης της ηλικίας ...
Επιπροσθέτως ... ας μην τα πέρνουμε όλα και τοις μερτητοίς ... θέλω να πω , και τώρα μιά χαρά είμαστε ...
φιλάκια
Ευχή και προσευχή::::
Θεέ μου, κάνε οι μελλοντικές μας αναμνήσεις, δηλαδή τα βιώματα του παρόντος, να είναι σε τριάντα χρόνια, τόσο εξωραϊσμένες, τόσο ζωντανές και τόσο δυνατές όσο και οι τωρινές μας.
Post a Comment