ΩΔΗ ΣΤΗΝ ... ΜΑΡΙΑ ΤΗΝ ΛΕΜΟΝΑΤΗ ...

Ω,ω,ωωωωω,http://mvlassop.wordpress.com/

Αγίε Βασίλη μου....

Θα είμαι καλό παιδί στο υπόσχομαι ... ΦΕΡΕ μιά απ'αυτές ... οποιαδήποτε ...

(γιατί ρε γαμώτο τόσα χρόνια εγώ όλο με τις ... άλλες μπερδεύομαι;;;)

'Ολα αλλάζουν....

Όλα αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν...

Πάει, πάλιωσε κι ετούτο το παιχνίδι. Πάντως το μόνο σίγουρο είναι πως, ΕΣΥ, έφυγες νωρίς...

Μα κι εγώ σίγα- σίγα νομίζω πως ήλθε η ώρα. Το βλέπω, το νοίωθω ... ε, και κάλα ... δεν δώσαμε κι όρκους αιώνιας πίστης! Ήταν βέβαια μιά κάποια συνήθεια, ίσως και μιά διέξοδος... ήταν...

Ξέρεις το πιό δύσκολο σ'αυτές τις κάταστάσεις είναι οι επιστροφές... όταν για πολύ καιρό από το παιχνίδι έχεις αποτραβηχθεί. Μα είναι λάθος αυτό !!! Δεν είναι ανάγκη να τα πέρνουμε όλα και τόσο στα σοβαρά.

Για σκέψου όμως πόσο τελικά το τυχαίο μερικές φορές μας καθορίζει. Διασταυρούμενες πορείες , ή παράλληλες που ποτέ δεν συναντίουνται. Μα ακόμα κι άν τύχει να βρεθούμε , άκομά και τότε έρχεται το περιβόητο "timing" τι μαλακία θέε μου των καιρών κι αυτή !!! Και πόσες φορές δεν καταλήξαμε με το καταραμένο "αν" στα χείλια...
Γι' αυτό μάτια μου σου λέω, τόλμησε, ζήσε... αν μπορείς. Γιατί τελικά και δυστυχώς τα όρια του κανείς πολύ σπάνια τα υπερβαίνει.

Κι όμως ποιός στ' αλήθεια την διαχωριστική γραμμή μας, έχει τραβήξει;;; Γιατί ως εκεί , και όχι παραπέρα ;;; Τι ερώτηση κι αυτή !!!

Απάντηση ειλικρινά δεν έχω,΄ένα όμως ξέρω όποιος και να την τράβηξε, γονιός, δάσκαλός , κοινωνικός περίγυρος ή δεν ξέρω ποιός άλλος κερατάς , ένα είναι το σίγουρο. συμπαραστάτη άξιο βρήκε οπωσδήποτε την λειψή μας αυτοπεποίθηση. Κι όμως είναι τελικά τόσο εύκολο από αυτό το καβούκι να ξεμυτίσουμε. αρκεί μιά φορά, μιά μία και μονάδική φορα ... Πόσοι όμως στ'αλήθεια το τολμούν ;;;

Δεν κάνω κριτική χα, και πολύ περισσότερο αυτοκριτική εδώ δεν κάνω !!! Γιατί απλά όλα ωραία και καλά ετούτα ... αλλά δυστυχώς υπάρχει κι ή άλλη η σκοτεινή πλευρά του λόφου . Εκεί που ζωές αλόγιστα ξοδεύονται στ'όνομα ελευθερίας ή ελευθεριότητας (?)

Tres complique ...

--------------------------------------------------------------------------------
ok. Το αντιλαμβάνομαι ψιλομαλακιούλες κάθομαι και γράφω. Ίσως και νά' ναι που απέναντι μου πιά δεν σ' έχω...

Τέλως πάντων, όπως είπαμε μιά κάποια γνωριμία ήταν και αυτή ...

Παλιόκαιρος, μπορεί κι αυτό να'ναι που σήμερα να μ'έχει τόσο επηρρεάσει.

PUBLISHING

Μιά ιδέα είναι ... Σκέφτηκα λοιπόν ότι για πολλούς – άσχετο αν το ομολογούν ή όχι –όνειρο θα ήταν, εαν μπορούσαν να εκδώσουν κάτι δικό τους ! Ωστόσο είναι σίγουρο πως ελάχιστοι το έχουν καταφέρει. Ίσως γιατί πραγματικά τα κείμενα τους δεν αξίζουν, ίσως όμως και γιατί δεν το τόλμησαν ή δεν ξέρουν τον τρόπο.
Κι όμως είναι επίσης βέβαιο πως κάποιοι από την bloggo κοινότητα μας τό’χουν ήδη καταφέρει. Να λοιπόν ή ιδέα :
Στείλτε μου , πείτε μου εάν ξέρετε εκδόσεις bloggers κι εγώ θα τ’ανεβάσω εδώ με σκοπό να δημιουργηθεί μιά λίστα. Επίσης τουλάχιστον εγώ στα σίγουρα θα αγόρασω ότιδήποτε έχει εκδοθεί και δεν αναφέρομαι φυσικά σε βιβλία επαγγελματιών συγγραφέων που διατηρούν blog !

O σκοπός προφανής και διττός , αφ’ενος μεν η στήριξη μεταξύ μας , αλλά και πιθάνον μια συζήτηση μ’ εκείνους που τα κατάφεραν γιατί τελικά , ίσως και να μην είναι τόσο δύσκολό να δείτε κάποια από τα κείμενα σας δημοσιευμένα ...

Αν λοιπόν έχετε δημοσιεύσει – εκδόσει ή αν γνωρίζετε κάποιους άλλους bloggers που το κατάφεραν ... αυτή είναι η ιδέα μου ...

απολύτως παράλογον !!!

Η χθεσινή μέρα ξεκίνησε μέσα στην καθημερινή τρέλλα . Έπρεπε όσο το δυνατόν νωρίτερα να βρεθώ στο Υποθηκοφυλακειο Νέου Φαλήρου. Όσο το δυνατόν νωρίτερα ε ;;; Καλά .... Καταρχήν αφότου έχω ξεκινήσει συνειδητοποιώ ότι έχω πάρει λάθος αυτοκίνητο κι έτσι μιά και δεν κυκλοφορώ αποφασίζω να πάω από Αττική οδό μη γνωρίζοντας βέβαια πως ακριβώς από εκεί, θα βρεθώ στην Λ. Αμφιθέας ... Καλά σιγά που δεν θα το βρω !!!
Τρία τέταρτα μετά είμαι μπλοκαρισμένος κάπου μέσα στο Παγκράτι αφού προηγουμένως έχω κατά λάθος βγεί από την Αττική όδο προς Κατεχάκη(!!!) οπού φυσικά γίνονταν ο μαύρος ο χαμός . Τα νεύρα μου αρχίζουν να τεντώνονται .ομως ακόμα ... “με λένε Γίαννη κι είμαι καλά” !!!
Μία ώρα και κάτι ψιλά αργότερα, βρίσκομαι επιτέλους στον προόρισμό μου κι τα πράγματα δείχνουν να πηγαίνουν καλύτερα ... Κι η δουλίτσα μου τελειώνει σχετικά γρήγορα κι οι υπάλληλοι εξυπηρετικότατοι όλα τελωςπάντων αγγελικά πλασμένα. Βέβαια από τα γραφείο με ψάχνουν απεγνωσμένα και το κινητό δεν σταματάει , η σύσκεψη με τους Νατοϊκούς , η παρουσιάση που είναι σωσμένη ;;; Μπά, η διάθεση μου με τίποτα δεν λέει να χαλάσει .

Ξεπαρκάρω, αφότου έχω πάρει καφεδάκι και κουλούρι . Και ξαφνικά συμβαίνει ... Το αυτοκίνητο ... κάτι περίεργο έχει πάθει ... βρε να προσπάθω , βρε να ξαναπροσπαθώ ... εκεί αυτό τίποτα ... βρε με τίποτα σου λέω !!! Κανονικά προς Μεσογείων στο Πεντάγωνο να πρέπει να κατευθυνθώ , βρε προς παραλία εκείνο να με σέρνει ... Είχε βγεί κι ένας ήλιος ... σκέτη μαγεία !!!

Ε, τι να κάνω ; Αφέθηκα ... ανακαλύπτω στο ντουλαπάκι ένα ξεχασμένο cd , το κόκκινο album των beetles … λέω στην αρχή ok, θα στρίψω πάνω, από Γλυφάδα και θα πάρω την Βουλιαγμένης ... γουλίτσα καφέ ... yellow submarine … ουπς πάει και η Γλυφάδα ... ντριιιιιν κινητό .... κλικ το σβούριξα !!! Εντάξει ,όμως σε λίγο αναστροφή... γουλίτσα καφε , ανάβω κι ένα camel .Λιμανάκια στην Βουλιαγμένη,love - love me too… Ουπς να κι ο φουρνος στην Βάρκιζα ... ok μικρή στάση για πιροσκί ... βρε πόσα χρόνια έχω να βρεθώ εδω !!!
Ενα τεταρτάκι αργότερα , ξανά στο αυτοκίνητο , γυρίζω το κλειδί ...Yesterday … δεύτερο τσιγάρο , η λιακάδα καλά κρατεί και το αυτοκίνητο τα δικά του… Ok!!! this is the end ...

Μία ώρα αργότερα , έχω βγάλει το πουλόβερ, τα μανίκια ανασηκωμένα , μόνος, χαλαρός και ... απόλυτα ευτυχισμένος , στο .... Λαύριο !!! Τσίρος , ουζάκι και οι beetles έχουν απ’ώρα παραδώσει σκυτάλη στον ... Στράτο ... «... της γυναίκας η καρδιά ...».

Χριστέ μου ΑΞΙΖΕ τον κόπο !!!
-------------------------------------------------------------------------------------

ΤΟΛΜΗΣΤΕ ΤΟ ... όπου και όπως θέλετε ... αλλά κάντε το !!!

ΕΠΕΣΤΡΕΦΕ

Κι εμένα στην ίδια πάντοτε θέση ακίνητο
να με βρίσκουν
οι δείκτες του ρολογιού σου όταν συναντιούνται...

Μία - μία ξεφλουδίζουνε και πέφτουν
οι σελίδες από το μικρό,
του τοίχου σου ημερολόγιο...

Μα εσύ καιρό τώρα έχεις πάψει
τα σαχλά ποιηματάκια που από πίσω γράφουν , να διαβάζεις

Ζεις; Ανασαίνεις ;
Πνιγηρός αέρας , μουχλιασμένη στις γωνιές ταπετσαρία ...

"στην ακίνητη δεξαμενή βρίσκοντας έναν κύκνο νεκρό μέσα στα κατάλευκα φτερά του"

Να το δούμε γιατρέ μου ;;;

Βροχή , επιτέλους βροχή ... και διάθεση για εργασία ... το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις; Βαριέμαι φοβερά, οπότε η ώρα κατάλληλη γι' άλλο ένα παραλήρημα. Οκ θα γράφω λοιπόν σαν πολυβόλο κι ας βγεί στο τέλος ότι θέλει ... Πως τόλεγε κι η άλλη ; ΔΕΝ ΕΧΩ ΘΕΜΑ . Μα κι αυτό ένα θέμα είναι ...

Ξέρεις τι παρατήρησα χθες σερφάροντας στα blogs σας; Σε πάρεες κι αυτά έχουν χωριστεί. Κλαμπάκια κι αυτές σαν real life κάτι!!! Ανακυκλούμενες οι επισκέψεις και τα σχόλια. Κύκλοι ομόκεντεροι κάποτε διευρυνόμενοι μα σπανίως τεμνόμενοι. Και παρά τις προγραμματικές δηλώσεις όλοι να υποκύπτουμε στα σχόλια που μας αφήνουν... Πολύ δύσκολο πραγματικά το ν'αδιαφορείς. Ίσως και προβλεπόμενο , γιατί αν καθόλου δεν σ'ενδιέφερε η γνώμη των άλλων ... γιατί να διαλέξείς να εκτεθείς ;;; Τότε ήσυχα - ήσυχα σ'ένα ημερολογιάκι τα αριστουργήματα σου θα κατέθετες !!!

Δεν κρίνω ,όύτε βεβαίως πολύ περισσότερο επικρίνω ! Απλά διαπιστώνω ... Όμως τωρα τελευταία κάπου αισθάνθηκα να αρχίζει να χάνεται το μέτρο. Και απολύτως προσωπικά μιλώντας, ανησύχησα όταν διαπίστωσα τον χρόνο που αφιερώνω σ'ετούτη την ιστορία.
Γι αυτό και συνειδητά αραίωσα ... Δεν έφυγα τελειως , ακόμα εδώ περιπλανιέμαι και σας διαβάζω. Μα περισσότερο σε καινούργιες γειτονιές ανοίχτηκα . Ομως διακριτικά. Δεν αφήνω σχόλια ... Περισσότερο παρατηρητής των μπλογκοφυλών. εξού και η παρατήρηση περί κλειστων τελικά κλαμπ !!! Οπου οι ίδιοι και οι ίδιοι επανέρχονται.

Για σκεφτήτε το λοιπόν για λίγο. Εσείς πόσο χρόνο σ'ετούτη την ιστορία αφιερώνετε;
Κι ακόμα περισσότερο από που αυτόν τον χρόνο κλέβετε ;;; Κι αν έστω "τον κλέβετε" καλώς. Αν όμως τίποτα άλλο καλύτερο όλες αυτές τις ώρες δεν έχετε να κάνετε ... τότε ,απλά λέω ΄τοτε ... μήπως πρέπει να το δούμε γιατρέ μου ;;;

time in a bottle ...

Μιά φορά κι ενάν καιρό κάπου σ’ ένα παραμύθι με το κουκί και το ρεβύθι ...
εκεί μέσα στο ξέφωτο του δάσους χάθηκε ένα κορίτσι...
Μέρες τρείς και νύχτες δέκα, την εψάξαν γύρω –γύρω ,
Μα κανείς δεν είχε κάτι να τους πεί
Λες και την καταπιέ η γή ...

Ρώτησαν την ανεμώνη ,ρώτησαν και το σοφό παγώνι
Ρώτησαν κι έναν λαγό

που ‘τυχε να περνάει από ‘κει ,
μα κι αυτός τους είπε πως καιρό είχε να την δει...

Ανησύχησε όλο το χωρίο , μην μπορώντας να πιστέψει
πως την εκατάπιε η γη και μείναν τώρα μοναχοί ...
Τους έλειψαν τα μάτια της τα πράσινα ,το γέλιο το κελαριστό
που αντηχούσε σ’όλο το μπλογκοχωριό ...

Να’ ταν απόφαση συνειδητή ή μήπως η μοίρα η κακή ;
Να ξεστράτησε κι εχάθη ή μη την επήρε η μάγισσα η κακιά
Αυτή που λένε τα παιδιά

πως είναι δυό μέτρα αψηλή , με ένα μάτι και κουτσή ...
Και την κρατάει πάνω στον πύργο μακριά
Ποτίζοντάς την λησμονιά ...


Επέσε που λέτε κι ό χειμώνας , ήρθανε τα ξεροβόρια
Τα τσουκάλια πάνω στις φωτιές ν’ αχνίζουν
κι οι λέβέντες γύρω-γύρω να καπνίζουν ...

Αράγε την άνοιξη την κατοπινή ποιός γι’αυτήν πάλι να ρωτήσει ;
Ποιός μάτια πράσινα να θυμηθεί ;
Ποιός να ψάξει πάλι στο ξέφωτο για να την βρεί ;

Ανεμολάμνοντας σημαίνει κωπηλατώντας στους ανέμους πόσοι ωστόσο να το καταλαβαίνουν ;
Έχουν μια σπάνια ομορφιά οι συνειδητά άκοπες κινήσεις.
Άσκοπες , μα όχι στην τύχη αφημένες , από κάποια εσώτατη ανάγκη υποκινούμενες .
Μήπως μόνο από τους άλλους να ’ναι άσκοπες χαρακτηρισμένες ;

- Όταν δεν υπάρχει τίποτα πια να δώσεις και τούτο όχι γιατί έχεις στερέψει !

Ανεμολάμνοντας , κωπηλατώντας στους ανέμους σε ατμόσφαιρες καθαρές ,
γίνονται οι ιδέες και τα αισθήματα διάφανα ,γεννιούνται αποφάσεις και συναισθήματα διάφορα .

Πρωινή δροσιά σε φύλλα κισσού ,σε μερικές πολύτιμες σταγόνες σταλαγμένη .

- Ίσως γιατί δεν βρίσκεται κανένας τα δώρα της ύπαρξης σου να δεχθεί.

Σε χρώματα και σε ρυθμούς τριζοβολάει η ζωή μας κι ανεβαίνει .
Σε μυρωδιές που δεν λησμονήθηκαν .

« Τώρα που η παλιά άνοιξη , έμεινε πολύ πίσω και μια καινούργια φουσκώνει μέσα στους χυμούς . Μα τώρα είναι ακόμα μακριά . Η πόλη είναι σκεπασμένη από χειμώνα . Οκνές τουλίπες από καπνούς και σύννεφα φυλλορροούνε πάνω στις στέγες . »

Ανεμολάμνοντας σημαίνει κωπηλατώντας πάνω σ’ αυτές ακριβώς τις τουλίπες καπνών και σύννεφων της δυσθυμίας τους. Στην άχλη των ονείρων τους .
Και πως άραγε να γίνονταν αλλιώς ;

« Δεν ήταν ποτέ φρεσκοξυρισμένοι μα ούτε και ποτέ πολύ αξύριστοι. Το λεξιλόγιο τους ήταν μικρό και περιορισμένο σε τρεις μονάχα λέξεις : Καλημέρα – καλησπέρα – καληνύχτα . Καλή ( μέρα , εσπέρα , νύχτα ) κι ας ήταν κι η μέρα κι εσπέρα και η νύχτα κακή κι ανώφελη .Το φοβερότερο πάθος αυτών των ανθρώπων ήταν το κρύψιμο . »

Αγκομαχώντας σκαρφαλώνουμε στον χρόνο ,χωρίς τίποτα από εκείνα που θελήσαμε να έχουμε μαζί μας .

« Ζούσαν πίσω από την ζωή , σα να κουβαλούσαν στις ράχες τους την ταφόπετρα τους … »

Αγκομαχώντας σκαρφαλώνουμε στον χρόνο με συμπλέγματα κι ενοχές μονάχα ,
με πλήθος ευκαιριών που τις λογίζουμε χαμένες . . .

« Ήταν το πρόσωπο τους σκεπασμένο από ολόκληρα διχτυωτά με ρυτίδες .Σχεδόν αφανισμένο απ’ αυτές σε σχήματα που ζωγραφίζουν τους ποταμούς με τα παρακλάδια τους ή σαν τις σκασιματιές της απότιστης γης .Τα μάτια τους επίμονα πρησμένα σαν να κοιμόνταν ή να κλαίγαν διαρκώς – πράγματα απίθανα και τα δυό – Μα και πάλι ποιος μπορούσε να είναι σίγουρος ; »

Ανεμολάμνοντας, κωπηλατώντας στους ανέμους σ’ ατμόσφαιρες κι αγέρα καθαρό .
Ψάχνοντας κάτι . Κάτι να διώξει όλη ετούτη την βαρύτητα .
Ίσως αυτό να ζήταγαν με τις φωνές τους .

Της φθίνουσας πορείας απαρχής το τέλος, συναπάντημα κι απαντοχή ,
η συνειδητοποίηση των χαμένων χρόνων .

Κι έγιναν με μιάς , ιδέες καθαρές κι αισθήματα κρυστάλλινα.
Πρωινή δροσιά σε φύλλα πράσινα σταλαγμένη.

Αγκομαχώντας σκαρφαλώνουμε τα έρημά μας χρόνια χωρίς σταματημό , μ’ όλα εκείνα που μας έδωσαν και τα ‘ άλλα που από τα λάθη μας μόνοι μας φορτωθήκαμε στις πλάτες να βαραίνουν.

Καλύτερη είναι η σιωπή από το φάλτσο της φωνή τους.

Δεν είναι ο χρόνος , δεν είναι η ζωήκάτι που πρέπει οπωσδήποτε να νικηθεί .
Της φθίνουσας πορείας απαρχή και τέλος ,τώρα που η καινούργια άνοιξη μοιάζει στ’ αλήθεια να έρχεται .

Ζώντας μέσα στην Ζωή , μπροστά της .

Κουβαλώντας σε ράχες ευθυτενείς τις ελπίδες μας. Βάζοντας στα πόδια μας φτερά και πάντοτε ανεβαίνοντας .Προς τους ανέμους , πάντα προς τα ‘ κεί .

ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ

- Εντάξει είμαι, μην ανησυχείς
- Αχ σταμάτα, δεν είναι που ανησυχώ , απλά ... , να πως να στο πώ δεν μ' έχεις συνηθίσει
έτσι...

... Τι να της πεις τώρα, πως ν' αντιμετωπίσεις αυτό το βουβό παράπονο , ιδιαίτερα όταν σε τίποτα εκείνη δεν έφταιξε ;

Σηκώθηκε από το τραπέζι και με μια κίνηση - τόσο γνώριμη - πέρασε το χέρι αφηρημένα , κυκλικά μπροστα από το μέτωπο, μαζεύοντας τα μαλλιά ψηλά στο κεφάλι. Μοναδικό αναμένο φως, του απορροφητήρα . Άναψε το γκαζάκι.

- Θέλεις καφέ ;

- Καφέ τέτοια ώρα ;

Κενό... σιωπή...

Καθώς φαίνεται τις δυστυχίες μας πολύ καιρό πριν έλθουν με αξιοζήλευτη επιμονή , τις προετοιμάζουμε. Από τότε που πλέοντας στα πελάγη της ευτυχίας , αφήνουμε τα σημάδια να έρχονται και να φεύγουν. Ποιος τότε να τα έβλεπε ; Ποιος να τα’ αξιολογούσε ; Έτσι προλειαίνουμε το έδαφος σ’ αυτό το ξαφνικό που μας χτυπάει . Επώδυνο σαν το πρώτο τίναγμα του νεύρου σε χαλασμένο δόντι … κι ας είχε από καιρό αρχίζει να σαπίζει. Από πολύ μακριά ξεκινάνε τα κακά , διανύουνε διαδρομή μεγάλη , γι αυτό και με τόση δύναμη μας χτυπάνε .

Φαίνεται πως κι εκείνη άλλαξε γνώμη τελικά. Σηκώθηκε αργά και βγήκε από την κουζίνα. Από αύριο πρέπει να ψάξω για δουλειά σκέφτηκε ...

.........................................................................................................................................................................

@ αλήτισσα :

Δεν ήταν ουτε πολυ μεγαλη ουτε πολυ μικρη..Δεν ηξερε ουτε πολλα ουτε λιγα..Μονο να ειχε ξεχασει πως να πολεμαει..Απ αυριο θα ξεκινουσε μαθηματα..Κατι μεσα της βαθια της ελεγε οτι πολυ θα τα χρειαζοταν στο μελλον..

Une cuisine tout en chocolat...

- truffes au chocolat ...

- Mousse au chocolat et jus d'orange

-Fondu de chocolat ...

... mais plus que ca ... toi au chocolat ...

( ok. επανήλθα ...)

Β ... μπούμ, Α ... μπούμ, Ρ ... μπούμ

... Πάλι από την αρχή, κάτι σαν ... μόνος μου εδώ μέσα ... που βέβαια καλά κι οι δυό μας το ξέρουμε ότι ποτέ δεν θα μπορούσε να είναι αλήθεια.

Μήπως όμως και οι αλήθειες μας κάτι σαν ψέμα στο τέλος δεν μας βγήκαν ;

... Και τώρα λοιπόν τι ; Αυτό που το αφήνουμε καιρό τώρα να σέρνεται ;

Πάντα μου άρεσαν οι μικροί χώροι. Ίσως και να μου'μεινε από τ'οτε που ταξίδευα... Οι χώροι μικροί ναι , μα έξω από τις στενόχωρες καμπίνες , η απεραντωσύνη των θαλασσών. Αντίφαση μα και αληθινή μαγεία. Δεν τους χρειάζομαι τους χώρους τους μεγάλους ... όμως αλοίμoνο, τους ανοιχτούς ορίζοντες , αυτούς , δεν τους διαπραγματεύομαι.

Κι εδώ ; Εδώ τι κάνω ; Μοιράζομαι ; Μα με ποιόν ; Ας πούμε ότι γεμίζω ώρες κι ας μεγενθύνω το λάθος , ας καθυστερώ τις αποφάσεις ...

Αντε λοιπόν ας το πάρουμε πάλι από την αρχή ... οι ώρες άλλωστε να γεμίζουν , αυτό δεν είπαμε ; Μα και οι καθρέφτες παραμορφωτικοί είναι , είδωλα δίνουνε σπασμένα .Γιατί βέβαια δεν είναι όλα άσπρα ή μαύρα.

Κι έμεις ούτε τόσο απελπισμένοι, μα και στις χαρές μας όχι απολύτως χαρούμενοι . Αυτή η αίσθηση , αυτή ...

Πυροβολάω τα γράμματα ένα- ένα Β Α Ρ Ε Θ Η Κ Α ! ! ! Β ... μπούμ , Α ... μπούμ , Ρ ... μπούμ

Κρότο εκκωφαντικό κάνουνε τα γράμματά μου . Κι ύστερα πάλι οι σκέψεις οι δεύτερές , βρε μήπως και είμαστε αχάριστοι ... Σκάτα, είμαι δεκαεξάρης και σας γαμάω τα λύκεια ...

Τι να μου πείς τώρα ; Είσαι σαρανταεξάρης και σου γαμάμε τη ζωή ;;; ρε για δες , ενδιαμέσως διαρεύσαντα τριάντα !!! Pas mal ...

Β ... μπούμ , Α ... μπούμ , Ρ ... μπουμ ...

louder than words

night shots

φεύγοντας ...

Σαν εκείνα τα πράγματα που πρέπει μόνος σου να κάνεις...

τους έρημους δρόμους που περπάτησες κι εκείνους που σε περιμένουν


με μιά γεύση πικρή, ψάχνοντας να επιστέψεις

το πακέτο στο διπλανό κάθισμα τσαλακωμένο

Sante άφιλτρο δεν κάπνιζες τότε ?

ΙΣΤΟΡΙΟΥΛΑ ...με ηθικό δίδαγμα !!!

Είναι ένα γατάκι στη μέση του ωκεανού και πνίγεται
εκει που πνίγεται περνάει από πάνω ... ένας αετός.

- Αετεεεεεεεεέ ??? Αετεεεεεεεέ ???

Χαμηλώνει ο αετός και πλησιάζει το γατάκι.

- Τι θέλεις γατάκι ?

- Σε παρακαλώ σώσε με !

- Όχι γατάκι !

- Μα γιατί αετέ ; Πνίγομαι ! Σε παρακαλώ βγάλε με στην στεριά !!!

- Όχι γατάκι δεν σε βγάζω !

- Μα θα πνιγώ !!!

- Και που ξέρω γατάκι ότι άμα σε βγάλω στη ξηρά δεν θα με φας ;

- Στο υπόσχομαι αετέ ! Δεν θα σε φάω ! Στο υπόσχομαι !!!

- Όχι γατάκι δεν σε σώζω !

... και φεύγει ο αετός ... Ποιό είναι το ηθικό δίδαγμα ;;;








Όταν το γατάκι είναι υγρό , το πουλί είναι σκληρό !!!

ασυναρτησίες εν μέσω καύσωνος ...

Πέμπτη, 23 Αύγουστος 2007

Είμαι ωραία εδώ μόνος μου... μόνος μου... μόνος μουουουυυυυυ .
Μόνος μου , μόνος μου εγω κι πόνος μουουουυυυ...
...αρνάκι άσπρο και παχύ της μάνας του καμάρι,
δεν περνας κυρα Μαρία... δεν περναααααας , δεν περνάς

Οκ. Αφήνω την ποίηση και πάω παρακάτω στον πεζό δηλαδή λόγο. Χμ... κάθομαι στο γραφείο , ευτυχώς η οθόνη είναι γυρισμένη ...
έτσι λόιπόν απλώς μανιωδώς πληκτρολογώ ...
το τι γράφω απορία για τους συνδελφούς ...
Μα με τόση ζέση να εργάζεται μέσα στον καύσωνα ???

- Ναι ρε χαλάω την πίατσα. Όμως έχω και μιά καρίερα να φροντίσω ...
Ζντουπ( πάει ο ένας κάτω από την καρέκλα)

but the show must go on ...αρνάκιιιιιι άσπρο και παχύυυυυυυ

Είναι μεγάλη η τιμή που περιποιεί στο στράτευμα η ένταξη στο ψηφοδέλτιο επικρατείας και μάλιστα σε εκλόγιμη θέση ...
απορία: το σωστό είναι "εκλόγιμη" ή "εκλέξιμη" ??? θέση ???

Βρε ουστ ... όλα τα λαμόγια έχουνε την ίδια μούρη ... κι εγώ τα ίδια και τα ίδια ,
δηλαδή από την πολη έρχομαι και στην κορφή κανέλα ...
Μα είναι πολύ καλύτερα έδω ...
Κι είναι αληθινά περίεργο κι όμως τόσο μα τόσο ταιριαστό με την κοσμοθεωρία μου . Ναι ρε σας διώχνω πρώτα όλους κι ύστερα ο χώρος ο δημόσιος με κάποιον τρόπο μαγικό, απόλυτα ιδιωτικός γίνεται !

Ρε τι έγράψα πάλι το Α Τ Ο Μ Ο !!!

stop . . . πεντάλεπτο αυτοθαυμασμού !!!

- Λοιπόν , όλα καλά , ναι γυρίσαμε από τις διακοπές ...
- Αααα, ναι βρε κι εμείς
- Ποιός ο θανάσης , μα δεν τον ξέρεις καλέ ... μέχρι να κουνήσει το ένα πόδι , βρωμάει το άλλο...
- Μπά που τέτοια τύχη...
- Εντάξει, εντάξει ... έλα μου ... οκ τα λέμε ... bye


Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα ...
...κι ύστερα δεν έχει πλοίο για σε δεν έχει οδό έτσι που την ζωή σου την ρήμαξες εδώ...
...ναι, ναι την πήραμέ την ζωή μας λάθος και
... 'οχι, όχι εμείς δεν αλλάξαμε ζωή , με την ίδια πνόη τι πόθους και τι πάθος
...ντουργού μέσα στο ίδιο λάθος !!!

απά πα, απά πα .Σε πουπουλένια μαξιλάρια μεταξωτά βρακία και ροζ κορδέλλες .
Απορία: οι κορδέλλες γράφονται με δύο λου ?
Και οι κοπέλλες ; και αυτές με δύο λου ???
και αν έτσι έχουν τα πράγματα , τώρα σας ρωτάω , τυχαίο είναι αυτό ;;;
δύο και δύο , λου τέσσερα ...
με μετάξωτές κορδέλλες μας ΄δενουν τις ζωής μας οι κοπέλλες
κι ας έχουνε μωρε όσα λου θέλουνε μήπως
και του τρελλού δυό δεν είναι κι αυτουνού τα λου ???

B y e

Μετρήστε το σεξουαλικό σας IQ ...

http://www.focusmag.gr/quiz/view-quiz.rx?oid=29026


Παρακαλώ τα αποτελέσματα να κοινοποιηθούν άμεσα ...

Στιγμές που εύχεσαι ν'ανοίξει η γη ...

Λοιπόν ας σας μεταφέρω το σκηνικό :

Το ραντεβού σε συνοικία που δεν την ξέρεις, η συννενόηση είναι ότι θα αφήσεις εσύ το αυτοκίνητο σου και θα πάτε με το δικό της ... είναι βλέπεις καινούργιο το αυτοκίνητο της , νέα όδηγός και εκείνη, οπότε ευκαιρία για βολτίτσα.

Σημειώνουμε εδώ ότι προκειται ουσιαστικά για την πρώτη σας συνάντηση κι ας έχουνε προηγηθεί αμέτρητα mails kai συνομιλίες ... έτσι λοιπόν , γνωριζεστε κι ας μην γνωρίζεστε ...

Φτάνεις ευτυχώς πίο νωρίς στο ραντεβού. Παρκάρεις. Τσιγάρα ; Οκ ευτυχώς αν και δεκαπενταύγουστος υπάρχει ανοικτο ένα ψιλικατζίδικο στην γωνία.

Μετά από λίγο την βλέπεις ... Τέλεια !!!

Δυόμιση ώρες μετά και ένω έχουν μεσολαβήσει ... βολτιτσα στην παραλιακή , ποτάκι δίπλα στην θάλασσα κλπ. έρχεται η ώρα ...

- Πηγαίνουμε ;
- Ναι, ναι ένα λέπτο να πάω μέχρι την τουαλέτα και φεύγουμε ...

Τσεκάρεις , τον λογαριασμό , φωνάζεις τον σερβιτόρο και ... και η ώρα της παγκόσμιας ξεφτίλας έχει φτάσει !!! Πορτοφόλι γιοκ !!! Με φρίκη διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει και θυμάσαι πως το μετά την αγορά των τσιγάρων - να που το κάπνισμα όντως σκοτώνει - το πορτοφόλι σου αναπαύεται στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου ...

ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΙΣ :

- Κούκλα, με το little black dress

- Πρώτο ραντεβου

- Μπαράκι και ποτάκι και μουσικούλα

και κουβεντούλα

ΑΛΛΑ και λογαριασμούλης και τότε τι?

ΕΣΕΙΣ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΧΕΙΡΙΖΟΣΑΤΕ ???

( Ευχαριστώς γνοστοποιείται στο πολυπληθές γυναικείο αναγνωστικό μου κοινο , ότι θα με ενδιέφερε η απόψη που θα σχηματιζε από τύπο που στήν πρώτη συνάντηση ... ω, μα τι ατυχία ... θα ξεχνούσε το πορτοφόλι του ... )

J' attends ...

δώδεκα ακριβώς

Ξεφλουδίζονται και πέφτουν ,
η μιά μετά την άλλη οι μέρες από το μικρό ημερολόγιο του τοίχου σου
αθόρυβα στο πατώμα στοιβάζονται.

Μα για μένα λες κι ο χρόνος πιά να'χει παγώσει .
Ακίνητο στην ίδια θέση να με βρίσκουν,
οι δείκτες του ρολόγιου όταν συναντιούνται...

Κι αν αύριο λοιπόν ...

...ναι λοιπόν, αν με κάποιο τρόπο το ξέρατε ... πως η αυριανή θα είναι η τελευταία σας μέρα ... τότε τι ; Πέρα από την πίκρα, προσπερνώντας την οργή. Το "γιατί εγώ" , που ούτως ή άλλως απάντηση δεν έχει ... κι αυτό γιατί τελικά κανένας, μα κανένας, πότε δεν μας υποσχέθηκε ότι ευτυχισμένοι για πάντοτε θα ζούμε.
Αν κάτι τέτοιο σας ξημέρωνε, τότε ανάμεσα σ'όλα τ'άλλα θα μετανιώνατε κι όλα εκείνα που κι αν από καιρό σας στοίχειωναν, πάντοτε "για αύριο " τα αναβάλλατε...

Ίσως λοιπόν σήμερα να'ναι η μέρα για όλες τις συγνώμες που σίγουρα κάπου, όλοι μας χρωστάμε ...

... Και κάτι ακόμα, τίποτα δεν έχει μόνο μια οπτική , μιά ανάγνωση ... μια και το αύριο στα σίγουρα, πάντοτε άγνωστο θα μένει. Ακόμα και η τραγικότητα ενός θανάτου, ακόμα κι αυτή σχετική, υπό κάποια έννοια μπορεί να θεωρηθεί... Ακριβώς γιατί το αυριο κανένας δεν ξέρνει τι του φέρνει ...

... Μαρία Σ. ετών 42 σκοτώθηκε προχθές, σε τροχαίο έξω από τον Βόλο.

... Σήμερα βγήκαν οι εξετάσεις ... και μην βγάλετε εύκολα συμπεράσματα , εξέταση ρουτίνας έδειξε τον καρκίνο !!!

ΔΕΝ ΤΟ ΗΞΕΡΕ ...

Ετσι μένω να σκέφτομαι ... ναι, όλα λοιπόν σχετικά ακόμα και στην ύψιστη απώλεια ... γιατί αν επρόκειτο μια ανάλογη Οδύσσεια με αυτή της Αμαλίας να περάσει ... τότε ποιός με βεβαιότητα μπορεί να πει ΄.... ποιό το καλύτερο !!!

Μόνο που να... στην αρχή για να επανέλθω , ... αν με κάποιο τρόπο το ξέρατε πως η αυριανή θα ήταν η τελευταία σας μέρα ... μαζ'ι !!!

Αυτό είναι που ...

Μιά συγνώμη που δεν πρόκειται ποτέ πια να ειπωθεί ....

ΑΝΟΙΞΑΜΕ ... και σας ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ !!!

... Για δες καιρό που διάλεξε ...

Μα είναι κατάσταση αυτή ;;; Δεν το αντέχω καθόλου και καθόλου δεν μ'ενδιαφερει αν κι έσεις από ετούτη την ζέστη λοιώνετε . Ο σωζων ευατόν ... ναι αυτό ειναι !!! Ακριβώς αυτό , γυρίζοντας από το νησί να πέφτω στους σαρανταφεύγα ... Και εγώ γιατί δηλαδή να πρέπει να μείνω ;;; Φαύλος κύκλος φίλε μου . Πρέπει να μείνω, γιατί αν δεν μείνω δεν θα δουλέψω κι αν δεν δουλέψω , λεφτουδάκια ... δεν έχει Κι αν λεφτουδάκια δεν έχει , και σπίτι στην Πάρο για πολύ καιρό ακόμα δεν ... θα έχει ... γιάτι η τραπεζούλα που με τέτοια περίσσια ευκολία τα Ευρουλάκια για το σπιτάκι τα έδωσε ... ρε καθε μήνα ... πίσω τα ζητάει ... Μύλος δηλάδη ...
γιατί αν είναι έδω μέσα στον καυσώνα να προσπαθώ σαν το μουλάρι δουλεύοντας τα ευρουλάκια να μαζεύω , αυτά ντε για το σπίτι στην Πάρο , θέλοντας βεβαίως ΕΚΕΙ να βρίσκομαι , αλλά μην μπορώντας ... τότε γιατί να δουλεύω ...

- Σκατά και το λιγοστό μυαλό μου φειδες μ'αυτή την ζέστη έγινε .

- Δηλαδή η ατελείωτη σου γκρίνια σε ανακουφίζει ;;;

- Αντε πάενε ρε που θα μας κάνεις και κριτική ... Θα γκρινίαζω όσο θέλω ρε !!!

Για να σας περιλάβω λίγο και εσάς γλυκούλια μου ... Που χαθήκατε όλοι βρε ... Δώστε και σώστε γιατί όπως βλέπετε αν ... και κατα βάσιν μαλακίες τόσην ώρα καθομαι και γράφω ... έ με την παρέα ... ίσως κι ετούτη η ζέστη υποφερτή να γίνει

Αϊντε λοιπόν ... ΑΝΟΙΞΑΜΕ και σας ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ



ps. : ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΑΛΑΚΟΛΕΒΕΝΤΗΣ να στείλει comment από κανένα
νησάκι , μαύρο φίδι που τον έφαγε ...

ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΟΛΙΓΩΝ ... ΗΜΕΡΩΝ

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ...

χωρις λόγια ...

Μίλα μου εσύ ...

κι εγώ ... θα την φάω την milupa μου ... lol

καφενεία , γενικώς και ... ειδικώς ...

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
Μολονότι οι πίνακες που ζωγράφισε στην Αρλ είναι γνωστοί για το φως στο οποίο λούζονται τα αντικείμενα, εκείνη την εποχή ο Van Gogh εμπνεόταν επίσης από τη νύχτα. Για αυτόν τον πίνακα χρησιμοποίησε χρώματα πολύ έντονα και οξειδωμένα, δίνοντας ζωή σε μια από τις πιο δυναμικές σκηνές εσωτερικού χώρου.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Στα παλιά καφενεία νιώθω την ίδια ιδιότυπη θαλπωρή πού με τυλίγει πάντοτε σε χώρους όπου είναι αποκλεισμένες οί γυναίκες. Είναι ή ίδια αίσθηση πού είχα όταν ακολουθούσα τον πατέρα μου στα τούρκικα χαμάμ, όταν αργότερα πήγα στον στρατό, και πολύ αργότερα στο Άγιο Όρος. Λες και ή απουσία κάθε θηλυκού στοιχείου να υπαγορεύει μια ξεχωριστή συμπεριφορά, πού εκδηλώνεται μόνον όταν οι άντρες είναι μεταξύ τους. Υπάρχει ελάχιστος ναρκισσισμός ή ένας ναρκισσισμός άλλου τύπου, καθώς και μεγαλύτερη φυσικότητα στον τρόπο πού εκφράζονται. Οι φωτογραφίες πού δημοσιεύονται εδώ είναι από ένα καφενείο πού υπήρχε στη γωνία Πατησίων και Αγίου Μελετίου, απέναντι από το «Μπρόντγουαιη». Το 1982 το είχα επισκεφθεί πολλές φορές σε διαφορετικές ώρες, μόνος ή με κάποιον φίλο, παίρνοντας πάντα μαζί μου και τη φωτογραφική μου μηχανή. "Ηθελα να αποτυπώσω την ατμόσφαιρα πού επικρατούσε εκεί μέσα, λες και κάποιος με είχε προειδοποιήσει, λέγοντας μου πώς αυτό το τόσο χαρακτηριστικό αθηναϊκό καφενείο θα υπέκυπτε στα κελεύσματα των καιρών και θα μετατρεπόταν εκείνη ακριβώς τη χρονιά σε μπουτίκ ανδρικών και γυναικείων ρούχων.Όποτε περνάω από κει, προσποιούμαι πώς ενδιαφέρομαι για τα κομψά ρούχα πού εκτίθενται στις βιτρίνες του, αλλά στην πραγματικότητα προσπαθώ να κοιτάξω πίσω από τα ακριβά ρούχα, ξαναφέρνοντας στη μνήμη μου τη μυρωδιά και τους φωτισμούς του παλιού καφενείου.

Οι περισσότεροι θαμώνες ήταν ηλικιωμένοι πού φορούσαν κοστούμια, γρα-βάτες και καπέλα. Υπήρχε ένας μόνιμος θόρυβος από ομιλίες πού έφτανε ως ένα ορισμένο ύψος και σε προστάτευε από τη σιωπή. Εγώ πήγαινα εκεί για να χωθώ σ' αυτό το προστατευτικό βαμβάκι, οπότε δεν άντεχα την υπερβολική (πολλές φορές εκκωφαντική) σιωπή του σπιτιού μου, πού ακόμα κι όταν ακούγεται μου-σική, μου τρυπάει τ' αυτιά.Έκτος από ελάχιστες εξαιρέσεις, οι άνθρωποι αυτοί ήταν πολύ ήρεμοι, απολάμβαναν με αργές κινήσεις τον καφέ τους, κάπνιζαν, έπιναν ούζο, ρακή, κονιάκ ή μπύρα, και έπαιζαν τάβλι, σκάκι ή χαρτιά. Κουβαλούσαν σχεδόν πάντα στην τσέπη του πανωφοριού τους μια εφημερίδα, πού διάβαζαν με μεγάλη προσοχή. Όταν ήταν με παρέα, σχολίαζαν κάποιο γεγονός, οπότε άρχιζε μια συζήτηση γύρω από την πολιτική, τα τελευταία νέα, την ακρίβεια και τα επιτεύγματα της Ια-τρικής. Μερικοί είχαν μαζί τους φάρμακα πού έπρεπε να πάρουν μια ορισμένη ώρα, οπότε σε λίγο ή κουβέντα επικεντρωνόταν σε θέματα υγείας πού ταλαιπωρούσαν αυτούς τους ίδιους, αλλά και τους συγγενείς και φίλους τους. Σκέφτομαι πώς οι περισσότεροι από αυτούς θα πρέπει να έχουν πεθάνει κι έτσι δεν θα μάθουν ποτέ ότι έχουν εγκλωβιστεί για πάντα στις σελίδες ενός περιοδικού.
[γ. Ισσαρης]

-------------------------------------------------------------------------------------------------
Το καφενείο «Αθηναίος» στην Αλεξάνδρεια

καφενείον το "ΝΕΟΝ" την νυχτα

(Γιάννης Τσαρούχης)

-------------------------------------------------------------------------------------------------


Κ Α Φ Ε Ν Ε Δ Α Κ Ι

Είσαι :

Καφενεδάκι παραλιακό με μπλε τραπεζάκια κι άσπρους
φρεσκοσοβαντισμένους τοίχους .
Με ήχους θαλασσινούς και αυγουστιάτικα μελτέμια .
Με βασιλικό και γεράνια , με μια γαρδένια σε παλιό βαρέλι σκουριασμένο .
Με μυρωδιά ούζου και χταποδάκι στα κάρβουνα .

Σε βρίσκω :

Τ’ απομεσήμερα μ’ αγάπες πυρωμένες , σε γλυκιά ηρεμία
ουρανού ανέφελου παραδομένο .

Με βρίσκω :

Στις μικρές κι αγαπημένες σου συνήθειες .Ίσως και να’ναι
το μόνο σταθερό σημείο , το μόνο στήριγμα όταν όλα γύρω τα
αισθάνομαι να καταρρέουν .
Εσύ πάντοτε με τον ίδιο τρόπο θα τινάζεις το κεφάλι .
Τα φρύδια σου χρόνια τώρα, το ίδιο τόξο σχηματίζουν .

Είσαι :

Καφενεδάκι παραλιακό σε μπλε βαθύ ντυμένο ,
με μυρωδιά καφέ φρεσκοψημένου, σε φλιτζάνι άσπρο χοντρό.
Σε σούρουπο στο Αιγαίο με ανάσες νυχτερινές
και ψίθυρους φορτωμένο .


( When I was young never needed anyone
Make love was just a fun
But now those days are gone …. )

ΑΓΓΕΛΙΑ : Αααααβαδιστα....Εντελώς παντεμένη,

(εμπνευσμένο από post της aurora)



Λοιπόν εμπρός για την μεγάλη αποκάλυψη ...
Εντελώς παντρεμένος ων... έναν απλό αλλά βρε παιδί μου επίσης εντελώς αναποτελεσματικό τρόπο έχω βρεί... και μια και δεν τα'χω μέχρι στιγμής καταφέρει λέω να σας τα εξομολογηθώ μπας κι εσείς λύση στο πρόβλημα μου βρείτε...

- Ποιό το πρόβλημα ??? Μα τι άλλο από το άγριο,ακόρεστο και αχαλίνωτο SEX (sic!!!) ,
γιατί 11 χρόνια παντρεμένος , έ , σε όμαδα υψηλού κινδύνου πλέον ανήκω!!! (όποιος έχει περάσει από φάση sex των "εντελώς παντρεμένων" καταλαβαίνει...lol)

Εγώ όμως κάθησα και το σκέφτηκα το πράγμα , αμέ !!!
Είπα : την γυναίκα μας την αγαπάμε , για την κόρη μας πεθαίνουμε και γενικά κάλα είμαι ο αστός , so τι μας λείπει ... ok ,και πως θα το βρόυμε ελαχιστοποιώντας τους κινδύνους, βεβαίως-βεβαίως ???

Και πάνω που απολάμβανα την χιολιοπαιγμένη τσόντα από την espresso (sic again !!! ), μου ήλθε φίλοι μου οι φλασιά !!! Μα ναι αυτό ήταν ,πως δεν το είχα τόσο καιρό σκεφτεί ??? θα ξεκινήσω BLOG … yesssssssssssssss

To ξεκίνησα λοιπόν χαρά γεμάτος , και να οι λογοτεχνίες, και να οι συμπάθιες και να τα comments … Το ένοιωθα πως πλησιάζω. Επιτέλους θα την βρώ.
Γιατί δεν μπορεί , κυβερνοχώρος έλεγα είναι αυτός ,ε, κάπoio άλλο ναυάγιο της ζωής δεν θα το βρώ; Θα το βρω !!!
Δεν νόμιζα όπως καταλαβαίνετε , ότι έψαχνα ο ανόητος και κάτι το δύσκολο να βρώ!!!Μάλιστα το είχα επαρκώς στην σκέψη μου προδιαγράψει :
Παντεμένη ( ε, να μην έχει δηλαδή και πολλές απαιτήσεις – εξόδους στας διαδκεδάσεις δηλαδη…και τέτοια ) οπότε έλεγα ξεκάθαρο θα ήταν… εκτιμώντας εκείνη το σφριγιλό μου κορμί , θα έπιπτε αμέσως… yes !!!!

Πέντε μήνες μετά ,150 posts, 1012 comments με τόνους συμπάθειας δηλώνω πλήρως απογοητευμένος από εσάς και το κυριώτερο ,χάλασε το dvd και η πουτάνα η espresso ,έπαψε να βάζει τσόντες ...

" ΓΟΥΤΣΟΥ - ΓΟΥΤΣΟΥ "

Μπλογκογούτσου - γούτσου , αυτό ακριβώς !!!

Μα... , είναι το καλύτερο μου εδώ μέσα ... βρε πείτε με ασπλαχνο κι εγωιστή , άκαρδο που τον πόνο τον αβάσταχτο να καταλάβει δεν μπορεί . Εγώ εκεί , θα επιμένω . Τι ραγισμένες καρδιές , τι πουτάνες κοινωνίες που τους αδίκησε τους μπλογκονέους και τις μπλογκονέες ... απ'όλα έχει ο μπαξές !!!

Ξεκινάει λοιπόν "η νέα" και δημοσιεύει το πρόβλημα , βρε θες ο άκαρδος Διευθυντης να'ναι αυτό , βρε μη και να'ναι απροσωπη η στυγνή εργοδοσία ? Ή πάλι "ό μπάμπης" που δεν της καθέται ??? ¨Η το χειρώτερο απ'όλα ... βρε μην είναι εκείνο το φίδι το κολοβό , που μεσα στο σπίτι ολημερίς την είχε ... και τώρα έκεινή τον μπάμπη τον δικό της της τον πήρε ...

Οχι, το πρόβλημα αυτό καθ'αυτό δεν έχει καμία μα καμία σημασία. Αν και βέβαια από προβλήματα ... όσα θες . Δύο είναι όμως οι κατηγορίες οι βασικές... από την μιά τα προβλήματα και από την άλλη οι προβληματισμοί ...(sic!!!)

Ε, εκεί πια το γέλιο , μέχρι δακρύων ... γιατί η γκομενα η σωστή ε, πως , έναν προβληματισμό θα τον έχει , δεν θα τον έχει ???

Εδώ δεν συναντας "μπάμπηδες" και φίδια κολοβά , όχι αυτά είναι προβλήματα για τις δευτεράτζες ... όχι, εδώ κυριαρχεί ο αγνός ο ανόθευτος ο προβλημάτισμος !

( σημ. συνήθως αυτό πάει together με το παραγνωρισμένο συγγραφικό μας το ταλέντο , αλλά όχι , όχι και χιλιες φορές όχι, για την πουτάνα την κοινωνία δεν θα ξεπέσουμε εμείς να πούμε )

Και συνεχίζω ... ε, βρε τι προβληματισμένες έχει ο μπλγκομπαξες !!!

Και να η χιλιοστή της μοναξιάς ανάλυση και να οι Θάλασσες και να τα κύματα , οι νύχτες και οι σιωπές , τα στιχάκια (κι οι λογοκλοπές βεβαίως - βεβαίως ),και ο έρωτας .

Αχ , αυτός ... λίγο πριν την εμμηνόπαυση ... τι σκληρός που είναι , ο ιδεατός βεβαίως - βεβαίως , γιατί του συζυγου ... περί σκληρότητος ούτε λόγος να γίνεται ...

Προβήματα λοιπόν και προβληματισμοί , πόνοι κι αναστεναγμοί , μα και πάλι δεν είναι αυτό το θέμα μας το σημερινό ... Ολά αυτά υπό κάποια εννοια απλά γραφικά θα μπορούσανε να είναι ( αν και εμείς την χαιρόμαστε την δυστυχία των άλλων , για σε παρακαλώ !!! ).

Εκεί καλοί μου που έρχεται η κορύφωση είναι όταν πλακώνουνε οι παρηγορήτρες ...

ε, ρε γλέντια ...

Όλοι, μα βρε όλοι πιά να μας νοιώθουν ;;; και να τα " μην στεναχωρίεσαι " , και τα " θα περάσει βρέ " και βεβαίως οι ευχές: " να του καεί το dvd του κερατά ,κι αυτή η σκρόφα άσπρη πλύση να μην την ξαναματαδεί ..."

Κι ύστερα πλακώνουν κι οι "μπλογκολιγούρηδες" χμ... αυτοί βρε , έλα μου που δεν τους έχεις δει ...

Δεν υπάρχει post πικραμένης μπλογκογκόμενας που να μην έχουνε αφήσει comment ... και λέγε , λέγε το πιστεύουνε οι γλίτσες πως συμπαραστεκόμενοι ... όλο και κάτι για τα δοντάκια τους θα περισέψει !

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Συμφωνώ ... ΑΚΑΤΑΛΗΠΤΟΝ !!!

insomnia :
Μαύρο φορέμα, λιτο, με πέρλες φορεμένο...
κι εκείνη η κίνηση που με τρελαίνει καθώς το χέρι βιαστικά περνας πίσω από τον σβέρκο μαζεύοντας ψήλα, πάνω από τον αυχένα τα μαλιά σου,παλεύοντας τις πέρλες να κουμπώσεις ...
Δεν τα έζησα , δεν τα'χω δεί , κανένας για σένα δεν μου'χει μιλήσει...
Ομως πιθανόν, εκείνες τις δυό μικροσκοπικές στάλες ιδρώτα , εκεί στο πίσω μέρος του λαιμού σου , αυτές εγώ πρώτος να είδα.
Μ'ακόμα κι αν όλα ετούτα, μόνος μου απλώς τα σκαρφίστηκα ...
Ε, και ... απλως ονειροπόλος !!!

bar-ufo-s :
Έτσι μπορώ να φυλακίζομαι μέσα στις δυο σου στάλες
Κι όταν αργά γυρίζεις και τις πέρλες στο κομοδίνο πλάι σου ακουμπάς
Στο λαιμό σου λαμπυρίζω.
Για να έχει η νύχτα το φάρο της

bebelac :
Κι όσο ο φάρος στο πλευρό της ξαγρυπνά,
φωτίζοντας τον ύπνο της μ’ αέρινα διαμάντια,
εκείνη αργά σηκώνεται και του χαμογελά...
Οι πέρλες πέφτουν, και αργά κυλάνε στο πλευρό της
Και κείνος με το βλέμμα του σκύβει και τις φιλά...

Ευα :
τις αλλες τις περλες που κυλουν στα μαγουλα δεν προκειται κανεις να δει..
κρυμμενο το προσωπο στα χερια...
πολυτιμα πετραδια που η ομορφια τους τρομαζει.
Φυλαξε τα,κρυψτα καλα,
μαζι με τα λογια που δεν πρεπει να ειπωθουν.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Κινήσεις πλαστικές, γεμάτες χάρη, κόντρα στο φως, ενάντια στους ήχους.
Παράταιρη αρμονία μιάς μουσικής ολοένα και πιο προσωπικής .

-Σε κάποιο μακρινό ηλιοβασίλεμα δύο λέξεις να περιμένουν.

Ο χώρος ,ο χρόνος , εγώ καθώς αλλάζω στο πέρασμά του.

-Περιμένουν να τις ανακαλύψεις

Τίποτα σταθερό , η άκρη σε παιδικά χαμόγελα χαμένη .
τι κι αν η ανακάλυψη γίνεται μετά τον αποχαιρετισμό ;
Δεν είναι παρά ένα μήνυμα που ίσως τώρα να ‘χεις λάβει . . .
Λέξεις βουβές , ώρες θανάτου.
Μια θέση , μια πορεία , που έτσι αβίαστα και άτακτα συνάξαμε απάνω τη ζωή μας .
Μα είναι αυτή η δικιά μας η ζωή . Η μία , η μοναδική . . .
Πως μπορέσαμε ;

Η μυρωδιά της νύχτας αυτής και μια άλλη νύχτα να θεριεύει παραμορφωμένη από την απόσταση , θολή, μα και τόσο, τόσο, ζωντανή !

Κι όμως , καμιά αλλαγή το μήνυμα κάπου εχάθη . . .

Όλοι αυτοί που έφυγαν ,σιλουέτες χλωμές κι αέρινες
Με κινήσεις πλαστικές , χάρη γεμάτες ,
κόντρα στο φως , ενάντια στις κραυγές της θέλησης σου.

Όλοι αυτοί δεν είναι που είχες κάποτε αγαπήσει ;
Τώρα εσύ τους έδιωξες ; Αυτοί πήγανε παρακάτω ; Αδιάφορο . . .

Έλα … είναι πιά ώρα , κλείσε το φως , κοιμήσου . . .

Είναι κι αυτή μια νύχτα που θα περάσει, με ή χωρίς εσένα η αυγή θα την διαδεχθεί . Τι κι αν εγώ πνίγομαι ; Τι κι αν προσπαθώ για όλα αυτά να σου μιλήσω ; Για νύχτες δίχως αφή , δίχως όσφρηση και γεύση καμιά . Νύχτες μονότονες που καταλήγουν στα ίδια πάντοτε παγωμένα πρωινά . Αίσθηση κρύου μέταλλου σαν τανάλια να σου σφίγγει την καρδιά . Κι εγώ να γίνομαι ολοένα και πιο γλυκανάλατος . Οι λέξεις μου να σχηματίζουν κλισεδάκια ολοένα και πιο σαχλά : « Πετώντας πέτρες δεν σβήνεται το φεγγάρι » ή « μετρώντας τ’ αστέρια δεν έρχεται ο ύπνος » .

Κι εγώ πάλι δίπλα σου . Δίχως φασαρία και τυμπανοκρουσίες μα εσύ να μην το νοιώθεις , τίποτα να μην καταλαβαίνεις . Ως πότε; Σε τι να ελπίσω υπομένοντας τις απανωτές σου κρίσεις ; Περνάνε οι μέρες , οι μήνες , τα χρόνια . Πόσες νύχτες δεν ήταν σαν κι αυτή ; Ίδιες κι απαράλλαχτες . Χωρίς να βρίσκεις ποτέ το θάρρος μα ούτε και ποτέ να σε κυριεύει η υπέρτατη απελπισία ! Όλα σε τόνους πλάγιους και χρώματα μουντά .

Αν είναι κάτι που δίπλα σου καλά το έμαθα είναι το να μισώ με όλη μου την ψυχή τις ‘‘ χρυσές μετριότητες ‘‘ !


Κι εσύ :Χωρίς να μεθάς από ηδονή
ή ν’ αυτοκτονείς από την πίκρα . . .
γυναίκα που προσποιείται τον οργασμό της,
εκείνον που ποτέ δεν έρχεται ,
κοροϊδεύοντας άραγε ποιόν ;
Μήπως εκείνον που έχει ήδη γυρίσει πλευρό
και ροχαλίζει ;



Ναι στα σίγουρα κι ετούτης της νύχτας οι ώρες προς κάποια αυγή θ’ αργοκυλήσουν .
Θα έλθει όμως μια νυχτιά που η δικιά μου – επιτέλους – η αυγή θα την διαδεχθεί . Μόνο που τότε εσύ δεν θα είσαι πιά εκεί . Μα ακόμα περισσότερο , τότε , ούτε κι εγώ δεν θα είμαι σε θέση την απουσία σου ν’ αντιληφθώ . . .

For you...

Στον θαυμαστό κόσμο των γυναικών ελλοχεύουν πόθοι ,
έχιδνες ερώτων και νάρκισσοι

Ζώντας μέσα στην Ζωή , μπροστά της .
Κουβαλώντας σε ράχες ευθυτενείς τις ελπίδες μας .
Βάζοντας στα πόδια μας φτερά
και πάντοτε ανεβαίνοντας .
Προς τους ανέμους , πάντα προς τα ‘ κει . . .
Ανεμολάμνοντας σημαίνει, κωπηλατώντας στους ανέμους

Αγκομαχώντας σκαρφαλώνουμε στον χρόνο , χωρίς τίποτα από εκείνα
που αληθινά θελήσαμε να έχουμε μαζί μας .

Νυχτώνει .
Στην Μάνη και στις Πρέσπες ,
στα μοναστήρια του Άθως και στου Μυστρά τα κάστρα ,
στις Πύλου τις ξερολιθιές , εκεί όπου πριν λίγο μια σαύρα λιάζονταν,
βαθύ τώρα πέφτει σκοτάδι .

Στον θαυμαστό κόσμο των γυναικών ελλοχεύουν πόθοι ,
έχιδνες ερώτων και νάρκισσοι

sex,sex&sex

Aφορμή για τα παρακάτω η αναλυση που διάβασα από την νέα αγαπημενη so_far ,σε τύπους γυναικών αναφέρεται ...Ενδιαφέρον, για να δούμε λοιπόν :

...τύποι γυναικών ... ,τύποι πολλοί, τύποι γενικώς και αορίστως ή και ειδικώς και ειδικώτερα εκείνες που την γούνα μας την έχουνε κάψει...

...Μα ό ένας ο υπέροχος ,ό απλός και ο αρχέγονος. Εκείνος ο τύπος γυναικός
- ο σπανιώτατος -, εκείνος που χωρίς πολλά πολλά, απλά θεσπέσια πηδιέται ,χωρίς δικαιολογίες και προσχήματα ,που πέρνει αυτό που θέλει, όταν το θέλει και αν το θέλει , αυτόν τον τύπο μήπως θα σας ήταν εύκολο να μου τον περιγράψετε ...;;;

...χμ !!! Λίγο δύσκολο ε;;; Οκ το ξέρω χρειάζεται και το συναίσθημα δεν λέω !!!
Ομως αν έτσι προβοκατόρικα σας γράφω είναι απλά για μια συζήτηση ν'ανοίξω ...

ή αλλιώς, σ'εσας ποτέ δεν έτυχε ;

Κι αν έτυχε , που δηλαδή έτυχε , άλλο το αν ενδώσατε,που δηλαδή ενδώσατε
και δώσατε και δώσατε
και ύστερα φυσικά αχ,ναι βρε ... μετανοιώσατε ,
είτε ενδώσατε ,έιτε δεν ενδώσατε ...
τι εύκολο όμως που θα ήταν βρέ κορίτσια μερικές φορές
απλά και μόνο να πηδιόσαστε...

Πρωινές εξυπναδούλες...

Ο Νταλάρας , ναι , αυτός .Αυτός μπορεί να ήταν κάποια λύσις … Δηλαδή ρε δεν μας χέζεις ρε Νταλάρα… κι ύστερα από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα. Μα φυσικά ωραιότατο λογοτεχνικό κείμενο ….Ισα που μας φερνει έξω από την πόρτα . Του Δρομοαϊτιου βεβαίως – βεβαίως. Ναι ο Τσαγανέας !
Εγω αυτά τα θυμάμαι γιατί εγώ και μεγάλος είμαι και όμορφος . Ασχετο το τελευταίο όμως γιατί να μην το καταθέσω και αυτό; Με τα παχουλα δακτυλάκια της άνοιξε το λουστρινένιο πορτοφολάκι. Ξαναμέτρησε τα κέρματα. Πάλι λειψα τα έβγαλε .ακριβώς σαν το μυαλό της. Αυτό που κατά τα φαινόμενα ποτέ της δεν την προστάτεψε από τις κακοτοπιές. Όπως τότε δηλαδή που οι γονείς της χρυσή την έκαναν «να μην»…
Α, εμείς την διασκεδάζουμε την δυστυχία των άλλων !!!
Κι ύστερα δεν έχει πλοίο ,δεν έχει όδο έτσι όπως την ζωή σου την ρημαξες εδώ. Βαρέθηκα, ειλικρινά βαρέθηκα. Ω, μα τι κοσμοσυρροή βλεπω εδώ . . . Βρε Καλως τους κι ας άργησαν. Οκ πάμε πάλι από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα.
- Ο γιατρός αργεί ;;;
- Φυσικά και έχω ραντεβού…
- Πόσο ;;;
- 250 η ώρα, 400 το δύωρο…

Pas mal … Je m’ ennuie mais que faire ???


Άργησες , άργησες πολύ . Και τώρα τίποτα δεν είναι πιά ίδιο .Πως θα μπορούσε άλλωστε ;
Χρυσαλοφουρφουρα, θαλασσοαγκαλιασμένα δεμένα στης αλκυόνης τα δεσμά
Εδέσματα εξωτικά
Ή μια απλή κρεμούλα ???

- Έχει όμως ποιητικότητα η γραφή του...

Just for you ...

Είναι χαρά τελικά αυτό. Σαν ένα καινούργιο παιχνίδι. Η μάλλον καλύτερα σαν να ξαναβρίσκεις ένα παλιό παιχνίδι που ήταν καταχωνιασμένο, σ’ εκείνο το παλιό μπαούλο, ανάμεσα σε σπασμένα στρατιωτάκια, τα πιόνια του γκρινιάρη και την μονόπολη που όλως περιέργως μέχρι σήμερα επιβίωσε.
Παιχνίδι λοιπόν . Δράση – αντίδραση. Βήματα διστακτικά , εξάλου το γήπεδο και ο αγωνιστικός χώρος εντελώς αγνωστος. Μικρες προσεγγίσεις, αναμονή και γιατί όχι, διορθώσεις .
Να ας πούμε , φαντασιώσεις με γόβες στιλετο ... όχι Κι από την άλλη η επιλογή του « γάμησε » πλήρως κατανοητή . Εκπληξη και χαρά . Χριστιανοι – Λιοντάρια : 1-0 !!!
Και αναμονή ... ή καλύτερα η προσμονή ... άλλο καλό κι ετούτο ...

( ...Ξημέρωμα στην Λισαβώνα , στο εμπορικό λιμάνι , βάρδια στην γέφυρα μ’εκείνη την μυρωδιά των περισσότερων λιμανιών , ακαθόριστη κι όμως τόσο χαρακτηριστική... )

Footfalls echoes in the memory...

(πέρασμα ... , για που ;;;)


B u r n t N o r t o n

Time present and time past
Are both perhaps present in the future?
And time contained in time past.
All time is eternally unredeemable.
What might have been an abstraction?
Remaining a perpetual possibility
Only a word of speculation.
What might have been and what has been
Point to one end, which is always present.
Footfalls echo in the memory
Down the passage which we did not take
Towards the door we never opened
Into the rose-garden. My words echo
Thus, in your mind.
But to what purpose
Disturbing the dust on a bowl of rose leaves
I don’t know.
Others echoes
Inhabit the garden. Shall we follow?

Α Π Ο Υ Σ Ι Α

Πάντοτε γλυκερός . Γλυκερός είναι μια λέξη που σιχαίνομαι . Πάντα τις λέξεις μου τις χώριζα . Από τη μια μεριά εκείνες οι αγαπημένες , οι πολυχρησιμοποιημένες κι από την άλλη οι μισητές. Στη μέση το μέγα πλήθος των αδιάφορων λέξεων . Ωστόσο όλες ζωντανές τις θεωρούσα . Οι λέξεις σαν πλήκτρα πιάνου νοητού , ξυπνούν στον καθένα την προσωπική του μουσική .
Μα πόσο στ’ αλήθεια παιδεύομαι μαζί τους . Ώρες – ώρες νοιώθω σαν ένας από αυτούς τους ζωγράφους . Ξέρεις από εκείνους που μπορούν να χειρίζονται με ζηλευτή επιδεξιότητα το πινέλο , τις μπογιές . Που έχουνε μάθει άριστα από τα χρώματα τα βασικά, να βγάζουν την κάθε απόχρωση . Όμως τι κρίμα , για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο ποτέ την μετριότητα δεν θα την ξεπεράσουν . Μπορούν βεβαίως να γίνουν πολύ καλοί αντιγραφείς. Ίσως μάλιστα και κάποιοι – ελάχιστοι – πινακές τους να αποσπάσουν κάποιον θαυμασμό , εντάξει όχι και του τόσο ενημερωμένου κοινού , μα τι να κάνουμε ; Βλέπεις αν επίπονα την τεχνική την κέρδισαν , η φαντασία , το ύφος , αυτό το προσωπικό που απογειώνει , δεν κερδίζεται , δεν μαθαίνεται . Αυτό ή υπάρχει, ή δεν υπάρχει .
Τι νόημα να’χει λοιπόν με τα χαρτιά και τα μολύβια μου και σήμερα να καταπιαστώ ; Ολά μου μοιάζουνε αυτή την μέρα την μουντή σαν να σέρνονται . Το φως , οι ώρες , η διάθεσή μου . . . Όλα αφάνταστα γλυκερά φαντάζουν γύρω μου . Η ώρα περνάει . Καρφωμένο στην ίδια θέση με βρίσκουν κάθε φορά που συναντιούνται , του ρολογιού οι δείκτες . Στην ίδια θέση , δεμένο στις ίδιες συνήθειες , στα ίδια πρέπει , στις ίδιες ξένες ζωές , δέσμιο της αδυναμίας μου . Ριζωμένο με βρίσκουν κι οι μέρες που μια – μια ξεφλουδίζουν και πέφτουν από του τοίχου σου το ημερολόγιο

Απόψε Θα’ θέλα να μυρίσω την βρεγμένη γη . Το χώμα , τα φύλλα μετά από την ανοιξιάτικη καταιγίδα . Είναι λοιπόν αυτό τόσο πολύ ; Πόσο απαραίτητα να μας είναι άραγε όλα ετούτα που μας περιστοιχίζουν ; Σίγουρα όχι τόσο όσο μας στοιχίζουν .

Σςςς ,σκέψις αιρετική . Απεταξάμην

Τα παρατάω λοιπόν όλα , όχι σήμερα , όχι , με τέτοιο βάρος είναι μάταιο με τις λέξεις μου να παιδευτώ .
Κι έτσι ξαφνικά με πιάνει χαρά μεγάλη . Σαν να μου ξέφυγα αυτό το βράδυ .

Φωκίωνος . Βροχή και το αυτοκίνητο ανέβασμένο πάνω στο πεζοδρόμιο . Τα τζάμια θολωμένα , στερέωμα ουρανού , τα φώτα της πλατείας πάνω τους , αστέρια . . .
Θεέ μου , είμαι μια χαρά . Σουβλάκια και Coca-Cola , τρέξανε και τα τζατζίκια , έγινα σκατά Άφιλτρο Sante και στο ραδιόφωνο το θέατρο της Δευτέρας . Λαμπέτη – Παπαμιχαήλ . Ηχογράφηση παλιά . Κρυώνω , μα μένω ως το τέλος . Βραδιά μαγική.

Η πρώτη νύχτα που δεν σε σκέφτηκα . . .

myrto

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου.

Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία, της πρότεινε να παίξουν κρυφτό.

Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε :"Τι είναι κρυφτό;"

Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια -την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα- να παίξουν κι αυτοί.

Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν:Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει.

Ενα, δυο, τρία άρχισε να μετράει η Τρέλα.

Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε.

Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στη σκιά του Θριάμβου ο οποίος με τη δύναμή του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.

Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε την άφηνε ελεύθερη. Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα.

Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα, ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο γι` αυτόν.

Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού.

Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.

Ο Ερωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Εβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί...1000... μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει.

Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά.Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία.Ενιωσε το ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει κα τον Θρίαμβο.Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί.

Σιγά - σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Ερωτα.Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δέντρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα...Οταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου. Ηταν ο Ερωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα, του είχαν πληγώσει τα μάτια.Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Ερωτα.Κι έτσι από τότε ο Ερωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει...

II

- Παραδομένη στις ευκολίες σου .Ναι αυτό είναι , αυτό είσαι . Δεν προσπαθείς πια για τίποτα…

Τίναξε νευρικά την στάχτη του τσιγάρου της . Ένοιωθε το αίμα να της σφυροκοπάει το κεφάλι , όμως όχι σκέφτηκε, δεν πρόκειται κι ετούτη την φορά να του την κάνω την χάρη. Κι έστειλε πάλι το βλέμμα της στην άκρη του τσιγάρου ,εκεί στην καύτρα. Μαζί της να καεί . Χαμογέλασε ξέροντας πως αυτό θα τον εκνευρίσει ακόμα περισσότερο .

Δεν μπορείς να πεις … πάνω απ’όλα κυρία, ατάραχη ! Όχι , δεν πρόκειται να σου κάνω την χάρη . Δεν θα φωνάξω . Όλα θα τα υπομείνω . όλα απόψε θα τα αντέξω , όμως την χάρη δεν θα στην κάνω . Κουβέντες άλλες μαζί σου δεν θ’ ανοίξω.
Απάθεια λοιπόν μπροστά στον πόνο , απόλυτη αταραξία Βέβαια όλα αυτά απ’ έξω ή μάλλον καλύτερα , όλα αυτά , ακριβώς για τους απ’ έξω ! Aπό μικρή το είχε αυτό . Στα πιο δύσκολα της έβγαινε .Η άμυνα της ήτανε αυτή , η άμυνα της μπορεί και το λάθος της . Όμως μερικά πράγματα δεν αλλάζουν και με τον καιρό τα δέχεσαι έτσι όπως είναι , έτσι όπως τα κληρονόμησες. Ο χρόνος φαίνεται πως όλα τα αμβλύνει , τα λειαίνει , οι απότομες γωνίες αποκτούν καμπυλότητες κι εμείς χωρίς να το καταλαβαίνουμε σιγά – σιγά φαίνεται ότι συμβιβαζόμαστε . Αυτοί είναι και οι πιο επικίνδυνοι ! Οι συμβιβασμοί που έρχονται , που σου επιβάλλονται λες , έτσι αργά κι ανεπαίσθητα , ύπουλα . Χωρίς κραυγές και οιμωγές , χωρίς αντίσταση, μάχη καμία . Έτσι από κούραση θαρρείς … αργότερα βουβή έρχεται η απελπισία ,γιατί πιο πικρά κι από τα δάκρια της ήττας είναι τα δάκρια για τις μάχες που δεν δόθηκαν ποτέ.
Όλα αυτά όμως αργότερα, πολύ αργότερα , γιατί καθώς φαίνεται τις δυστυχίες μας πολύ καιρό πριν έλθουν με αξιοζήλευτη επιμονή , τις προετοιμάζουμε. Από τότε που πλέοντας στα πελάγη της ευτυχίας , αφήνουμε τα σημάδια να έρχονται και να φεύγουν. Ποιος τότε να τα έβλεπε ; Ποιος να τα’ αξιολογούσε ; Έτσι προλειαίνουμε το έδαφος σ’ αυτό το ξαφνικό που μας χτυπάει . Επώδυνο σαν το πρώτο τίναγμα του νεύρου σε χαλασμένο δόντι … κι ας είχε από καιρό αρχίζει να σαπίζει. Από πολύ μακριά ξεκινάνε τα κακά , διανύουνε διαδρομή μεγάλη , γι αυτό και με τόση δύναμη μας χτυπάνε .

Όχι έπρεπε από την αρχή να του την είχε κόψει την φόρα. Τότε που τα πρώτα σημάδια είχαν αρχίσει στον ορίζοντα της σχέσης τους να προβάλλουν και ποιος ξέρει ίσως τότε να μην έφτάναν ως εδώ , ή μάλλον τότε σίγουρα δεν θα έφταναν ως εδώ . Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο .
Τώρα κοίτα τον αποθρασυμένος συνεχίζει . Θόρυβος ακαθόριστος έχουνε γίνει πια τα λόγια του . Καιρό τώρα, ενόχληση απλή είναι κι περιβόητοι θυμοί του . Μα εδώ είναι και το μεγαλείο του ! Συνεχίζει στον ίδιο ακριβώς ρυθμό … και να πεις ότι τον ενδιαφέρει ; Όχι βέβαια , απλά έτσι του έρχεται πιο βολικό, η ευκαιρία του είναι αυτή και σίγουρα δεν πρόκειται να την αφήσει να πάει χαμένη . Ευκαιρία γι’ άλλη μια παράσταση .
Κανονικά τώρα θα έπρεπε να ουρλιάξει … Κανονικά … μα όπως λέει και η Έλλη ‘‘τι πάει πια κανονικά στην ζωή μας ; Μόνο η περίοδος αλλά κι αυτή για πόσο ακόμα ; ’’

Αλήθεια από την πρώτη εκείνη φορά , πέρα από την αρχική τρομάρα , μόνο σαν ενόχληση την έβλεπε την μηνιαία προίκα του φύλλου της . Μόνο τώρα τελευταία προστέθηκε ο πόνος . Οι πόνοι της περιόδου αντέχονται . Οι άλλοι όμως ; Της ψυχής ; Σταθεροί κι αυτοί , έρχονται και φεύγουν (;), κάθε μήνα . Γι αυτό το γαμημένο το ‘‘πόσο ακόμα ’’.



- Καλά μόνος μου μιλάω ;

Δεν προσέχει ,σαν να έχει τελείως πια αδειάσει . Σίγουρα ωροσκόπο θα έχεις σκορπιό της έλεγε η Έλλη και δώστου τηλέφωνα στη Τιτίνα. Σιγά που θα θυμότανε την ακριβή ώρα η μάνα της...

Πάντως ξημερώματα ήτανε , ήμασταν στις Αλέκας όταν με πιάσανε οι πόνοι και . . . και τώρα τι κάνουμε , η Έλλη να φέρνει όπως πάντοτε την καταστροφή. Τώρα πως θα υπολογίσουμε τον ωροσκόπο σου ; ; ; Οι προβληματισμοί της Έλλης … οι βαθύτεροι του πενταλέπτου … και … και , σαχλαμάρες , μωρέ σκορπιός καραμπινάτος είσαι.

Αυτό είναι καρκινάκι με σκορπιό, πήξαμε στις δαγκάνες! Αυτό- καταστροφική δεν είσαι ; Είσαι ! Τι σου έφταιγε ο Κώστας και τον παράτησες κι αυτόν ; Μια χαρά παιδί … έ τώρα κάνε το μόνη σου … το παιδί … Κι ύστερα όλο αδιαφορία , με την τσαχπινιά στο μάτι - δεν πιστεύω να σε πειράζει,ξέρεις τον πήρα προχθές ένα τηλεφωνάκι … καλά πως κάνεις έτσι μόνο τηλεφωνάκι τον πήρα … - και να σκάμε κι οι δυό στα γέλια .

Τώρα όμως που σε θέλω , τώρα είναι που βρήκες … αχ βρε Έλλη …

- Χωρίζουμε

Δεν θα ασχοληθεί άλλο . Τώρα είναι η ευκαιρία . Τώρα που πήγε στο μπάνιο , τώρα που ετοιμάζεται για την τελική του έξοδο και το θεαματικό γεμάτο συντριβή φινάλε.

Ηθοποιός . Μάλλον καλύτερος εκτός σκηνής . Μόνο που εδώ φαίνεται πως αυτή είναι το μοναδικό και καταδικασμένο του κοινό . Παράσταση όμως άλλη δεν έχει . Σηκώνεται αργά ,παίρνει με μια ματιά δύο χαμένα χρόνια της και κλείνει σίγα την πόρτα πίσω της … Βάλε και τίτλο τώρα στο εργάκι σου ηλίθιε σιγοψιθυρίζει μέσα στο παμπάλαιο ασανσέρ :

« Η Δάφνη δεν μένει πιά εδώ »




ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

STORIES...

Aς πούμε κάτι σαν μια πρώτη προσπάθεια. Το story : Η Δάφνη , καθηγήτρια μουσικής , απογοητευμένη , αν και μόλις πάτησε τα 30, τα παρατάει όλα και φεύγει για το νησί . Εκεί και ενώ σιγά – σιγά έχει αρχίσει να βρίσκει τους ρυθμούς της … την βρίσκει το αναπάντεχο … Α! ξέχασα να σου πω ότι πρόκειται για το νησί που πήγαινε από μικρό παιδί διακοπές .Από τότε δηλαδή που ζούσε και ο πατέρας της . Λοιπόν το ξαφνικό έρχεται μέσα σ’ έναν καφέ φάκελο . Απ ‘ έξω η σφραγίδα συμβολαιογράφου των Αθηνών . Το γράμμα , αν είναι δυνατόν , από τον πατέρα της ! Από τον νεκρό πατέρα της …
Και το κουβάρι αρχίζει σιγά – σιγά να ξετυλίγεται . Ο πατέρας της που λάτρευε και πέθανε όταν εκείνη ήτανε μόνο 9 ετών αποφάσισε – και φρόντισε μέσω του κ. Αποστόλου , συμβολαιογράφου Αθηνών – μόλις συμπληρώσει τα 30 της να λάβει αυτό το γράμμα .
Λοιπόν το όλο story κινείται γύρω απ ‘ αυτό . Ο Πατέρας που την λάτρευε γράφει σ’ αυτήν και για αυτήν , της μιλάει πλέον σαν ίσος προς ίσον , μόνο που υπάρχουν μερικά ας πούμε … προβλήματα , δεν μπορεί παρά μόνον να εικάζει για το πώς και σε τι η κόρη του έχει εξελιχθεί … δεν την ξέρει , την φαντάζεται . Μα πάνω απ’ όλα κι ας μην το παραδέχεται είναι η δική του η επιθυμία να τον γνωρίσει η Δάφνη που τον σπρώχνει σ΄αυτό το εγχείρημα . Κι έτσι οι εκπλήξεις της κόρης δεν σταματούν εκεί . Πληροφορείται πως από ‘ δω και μπρος κάθε 17 Φεβρουαρίου την μέρα ακριβώς των γενεθλίων της θα την περιμένει ένας νέος καφέ φάκελος , ας είναι καλά ο κ. Αποστόλου …
Τρία επίπεδα λοιπόν . Πρώτο , η πραγματική ζωή της Δάφνης . Δεύτερο η ζωή που έχει γι αυτήν φανταστεί ο πατέρας και τρίτο και μεγαλύτερο κομμάτι η ζωή όλης της οικογένειας όπως αποσπασματικά προκύπτει από τα γράμματα του πατέρα της.
Οι κίνδυνοι πολλοί . Πρώτον πολύ εύκολο να διολισθήσουν όλα προς το μελό . Δεύτερον ιδιαίτερα πολυσύνθετο και τρίτον Ξεκινάμε και ο Θεός βοηθός …




Την παραλία του Βαφειού λίγοι μονάχα την γνώριζαν και βέβαια μόνο ντόπιοι . Ήτανε κι ο δρόμος δύσκολός . Τουλάχιστον έτσι τον θυμότανε να είναι . Χωματόδρομος κακοτράχαλός , πινακίδα από τον μεγάλο δρόμο δεν υπήρχε – ευτυχώς – κι έτσι το μέρος για καιρό πολύ παρέμενε σχετικά άγνώστο . Θυμότανε ακόμα και πολύ καλά μάλιστα, την πρώτη φορά που πήγανε . Κι αυτό ακόμα και τώρα φαντάζει περίεργο γιατί τότε η Δάφνη, ήτανε δεν ήτανε οκτώ χρονών. Κι αν τα οκτώ χρόνια δεν φαίνονται λίγα , τα εικοσιδύο που έχουν από τότε περάσει, σίγουρα είναι πολλά . Ωστόσο η θύμηση είναι ολοζώντανη .
Ο πατέρας είχε για τα καλά νευριάσει . Βλέπεις είχε αληθινή λατρεία στο αυτοκίνητο ώστε και μόνο η ιδέα ότι θα δοκιμασθεί σ’ έναν τέτοιο καρόδρομο ήτανε ικανή να τον κάνει να διανύσει χιλιόμετρα παραπάνω αν υπήρχε λύση εναλλακτική γι να τα ‘ αποφύγει . Μα για τον Βαφειό δρόμος άλλος δεν υπήρχε κι η Τιτίνα το ‘ χε δέσει : μπάνιο στον Βαφειό . Βλέπεις της είχε φάει τ’ αφτιά η Χρυσούλα …
Έτσι λοιπόν μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα για τον πατέρα . Το χειρότερο με τον χωματόδρομο δεν ήτανε τα νεροφαγώματα , οι πέτρες και οι τεράστιές λακκούβες , όχι , το χειρότερο ήταν που δεν σ’ άφηνε να μαντέψεις το τέλος του. Έτσι όπως στριφογυριστά κατέβαινε ανάμεσα από τα δυό βουνά, μόλις πριν την τελευταία στροφή σ’ άφηνε να δεις την παραλία . Τότε όμως σ΄αποζημίωνε και με το παραπάνω . Η ανάσα σου κόβονταν καθώς έπαιρνες αγκομαχώντας την τελευταία στροφή . Τουλάχιστον δύο χιλιόμετρα μήκος , άμμος ψιλή και πλάτος από είκοσι έως σαράντα μέτρα κι όλα αυτά σ ένα ημικύκλιο , έτσι ώστε να σχηματίζεται ένας κόλπος μικρός , προστατευμένος σχεδόν απ’ όλους τους καιρούς . Μόνο ο γαρμπής τον έπιανε πράγμα ούτως ή άλλως σπάνιο για το νησί . Έτσι λοιπόν η θάλασσα πάντοτε αρυτίδωτη ήτανε, σε θαυμαστή αρμονία με την ησυχία και τη γαλήνη του τοπίου. Προς την άλλη άκρή – την αντίθετη από την απόληξη του δρόμου, τα νερά ήτανε πραγματικά παγωμένα κι αυτό γιατί ακόμα και μέσα στο κατακαλόκαιρο ένας μικρός παραπόταμος του Φονιά κατέβαζε νερό . Εκεί αν έπεφτες σου κόβονταν η ανάσα , πράγμα ωστόσο που καθόλου δεν εμπόδιζε την Τιτίνα να το αποτολμά μια και καθώς έλεγε έκανε καλό στην επιδερμίδα της . . .


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Ανάμεσα σε μένα και σε μένα

Σου είπα:
— Λύγισα.
Και είπες:
— Μη θλίβεσαι.
Απογοητεύσου ήσυχα.
Ήρεμα δέξου να κοιτάς
σταματημένο το ρολόι.
Λογικά απελπίσου
πως δεν είναι ξεκούρδιστο,
ότι έτσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος.
Κι αν αίφνης τύχει
να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μη ριψοκινδυνέψεις να χαρείς.
Η κίνηση αυτή δεν θα 'ναι χρόνος.
Θα 'ναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αυτοεκθρονίσου
από τα χίλια σου παράθυρα..
Για ένα μήπως τ' 'ανοιξες.
Κι αυτοξεχάσου εύχαρις.
Ό,τι είχες να πείς,
για τα φθινόπωρα, τα κύκνεια,
τις μνήμες, υδροροές των ερώτων,
την αλληλοκτονία των ωρών,
των αγαλμάτων την φερεγγυότητα,
ό,τι είχες να πείς
γι' ανθώπους που σιγά-σιγά λυγίζουν,
το είπες.


ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Ο ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΚΗΠΟΣ

'Eχω τρεις κόσμους. Μια θάλασσα, έναν
ουρανό κι έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου.
Θα μπορούσα αν τους διάβαινα και τους τρεις, να σας έλεγα
πού φτάνει ο καθένας τους. Η θάλασσα, ξέρω.
Ο ουρανός, υποψιάζομαι. Για τον πράσινο κήπο μου,
μη με ρωτήσετε.


ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

............ ΣΚΙΕΣ ...........

Βραδιάζει

Σκιές αμβλύνουν τα συναισθήματα .
Σε είδωλα αλλοτινά , κόσμων απόκρυφων και μυστικών ,
εκεί σε έψαξα :
Στην αρχαία Βαβυλώνα κι αργότερα με βενετσιάνικη αρματωσιά ,
μου φάνηκε πως στις Αυγούστας την αυλή φευγαλέα ,
για λίγο μοναχά , σε είδα ;
Μα και πάλι ποιος μπορεί με σιγουριά για όλα αυτά να μου μιλήσει;

Νυχτώνει στην Μάνη και στις Πρέσπες ,
στα μοναστήρια του Άθως και στου Μυστρά τα κάστρα .
Στις Πύλου τις ξερολιθιές εκεί όπου μόλις πριν ,
μια σαύρα λιάζονταν , βαρύ τώρα πέφτει σκοτάδι .

Είναι τόσα πολλά που δεν θα προφτάσεις ποτέ να δεις
Την ευτυχία κανείς, ποτέ ,δεν μπορεί να σου την υποσχεθεί
μα είναι ακόμα πιο πικρό κι από της ήττας σου το δάκρυ ,
το δάκρυ εκείνο για μια μάχη που δεν δόθηκε ποτέ .

Σκοτεινιάζει .
Σε λίγες μέρες ο ήλιος εισέρχεται εις τον Κριόν .
Αρχή του Θέρους